به گزارش روز چهارشنبه ایرنا از این روزنامه انگلیسی، سابقه ترامپ در امتناع از قبول شکست پس از انتخابات ۲۰۲۰ آمریکا باید او را از نامزدی در این انتخابات محروم می کرد و پرونده‌های تشکیل شده برای وی و صدور کیفرخواست باید در نهایت به اخراجش از جریان سیاسی می انجامید. اما وی نه تنها نامزدی حزب را در دست گرفت، بلکه با لفاظی‌های مملو از خشم و کینه‌توزی جریان مبارزات انتخاباتی خود را پیش برد. هرچند که نمی شد فراتر از این چیزی انتظار داشت.
این گزارش سپس با بیان اینکه هیچ یک از پرونده های قانونی نتوانست مانع ورود ترامپ به انتخابات شود، می‌افزاید: اساسا کاربرد واژه باید و نباید در برابر هجوم بی رحمانه قدرت چیست؟ آیا برای آمریکایی‌ها در یک دموکراسی مبتنی بر قانون اساسی همه چیز روشن و بدیهی نبود؟ آیا واقعا لزومی داشت که برای داشتن فرهنگی قوی تر علیه استبداد منتظر شمارش تمامی آرا باشیم؟
به اعتقاد نویسنده این مطلب، یک بدنه سیاسی سالم اساسا نباید با نامزدی ترامپ آلوده می شد. اما اینکه چگونه سیستم ایمنی یک نظام دموکراتیک در برابر ترامپ کوتاه آمد و شکست خورد، باید گفت: این نامزد جمهوری خواه دارای نوعی کاریزمای بدخیم است و برای ریشه دواندن این ویژگی، آن را با رکود اقتصادی، قطبی شدن فرهنگی و انقلاب تکنولوژیک گره زد و حامیانی برای خود پیدا کرد.
نگارنده سپس آورده است: کارزار انتخاباتی ترامپ هرگز رای گیری را بر اساس انتخاب مدنی، با بیش از یک نتیجه بالقوه مشروع تفسیر نکرده است. به باور ترامپ و اطرافیانش، نتیجه انتخابات یا با بازگشت قهرمانانه یک رئیس جمهوری برحق مشخص می شود و یا تکرار یک توطئه دولتی دیگر علیه او. هیچ جایی برای شکست وجود ندارد، او همیشه پیروز است. این همان شیوه مبارزات انتخاباتی است که با فرض اصلی رای گیری دموکراتیک، خصومت دارد.
ستون نویس گاردین همچنین با اشاره به اظهارات اخیر برخی مقامات آمریکایی در خصوص فاشیست بودن ترامپ و هشدار آنها نسبت به قدرت گرفتن دوباره اش خاطرنشان می کند: تنها هشدار نسبت به ظهور فاشیسم در آمریکا کارساز نیست. شکی نیست که خلق و خوی و جاه طلبی ترامپ فاشیستی است. او دیکتاتورها را تحسین می کند، هوس قدرت مطلق دارد و منتقدان سیاسی را دشمن می داند و به تمایلش برای سرکوب آنها از طریق ارتش می بالد. اما شاهد بودیم که این شیوه و نگرش هیچ ابهام و تردیدی در دل حامیان ترامپ ایجاد نکرده است.
به اعتقاد نگارنده، دلیل عدم تردید طرفداران ترامپ، در استفاده بیش از حد از واژه دیکتاتور برای مقایسه سیاستمداران است. به عنوان مثال واژه فاشیست بیش از ۱۰۰ سال پس از ابداع آن، در حال حاضر بیش از حد مورد استفاده قرار می گیرد و شاید از همین رو دیگر به اندازه دهه های نخست قرن بیستم با انزجار از آن یاد نمی شود.
نویسنده در همین راستا به طرفداران و مقامات دموکرات یادآوری می کند که برای نشان دادن وضعیت بدخیم سیاست در کشور، نباید بیش از اندازه به داستان های هشدارآمیز تاریخی تکیه کنند و راهی جدید برای دفاع از دموکراسی بیابند.
در پایان گزارش، با تاکید بر اینکه که امروز در دفاع از لیبرال دموکراسی از زمان اوج خود در پایان قرن گذشته، هیچ تجدید آشکاری صورت نگرفته، تاکید شده است: ما باید با به روز رسانی، خود را در برابر ویروس فاشیسم و ملی گرایی ایمن گردانیم.
نظر شما