به گزارش گروه علمی ایرنا از وبگاه سایِنس اَلِرت، انتظار می‌رود در چنین مکان خطرناکی، موجودات زنده آسیب ببینند؛ اما پژوهشگران هیچ نشانه‌ای از آسیب به ژنوم کرم‌های لوله‌ای جمع‌آوری‌شده از این منطقه نیافتند.
گروه زیست‌شناسان دانشگاه نیویورک به سرپرستی سوفیا تینتوری (Sophia Tintori) توضیح می‌دهند این یافته آن‌ها که اوایل سال جاری میلادی منتشر شد، نشان نمی‌دهد منطقه ممنوعه چرنوبیل بی‌خطر است؛ اما این کرم‌ها انعطاف‌پذیر هستند و می‌توانند به طرز ماهرانه‌ای با شرایطی سازگار شوند که ممکن است برای گونه‌های دیگر نامناسب باشد.
آن‌ها می‌گویند یافته‌های این پژوهش، درباره سازوکارهای ترمیم دی‌اِن‌اِی به آن‌ها دانشی می‌دهد که ممکن است در آینده در پزشکی استفاده شود.
از زمان انفجار یک رآکتور در نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل در اوکراین، آوریل ۱۹۸۶ میلادی (اردیبهشت ۱۳۶۵) هیچ‌کس بدون اجازه دولت، مجاز به حضور در مناطق اطراف آن همچنین شهر پریپیات، که در نزدیکی چرنوبیل واقع است، نیست.
مواد رادیواکتیو که در محیط رسوب کرده‌اند، با قرار دادن ارگانیسم‌ها (موجودات زنده) در معرض سطوح بسیار ناایمن پرتوهای یونیزان، خطر جهش، سرطان و مرگ را به شدت افزایش می‌دهند.
هزاران سال طول می‌کشد تا «چرنوبیل»، دوباره برای سکونت انسان‌ها ایمن شود. بسیاری انسان‌ها این موضوع را می‌دانند و به این منطقه نزدیک نمی‌شوند؛ اما حیوانات نمی‌فهمند که باید از چرنوبیل دور بمانند. آن‌ها به هر کجا که می‌خواهند می‌روند و به همین دلیل این منطقه ممنوعه به پناهگاه دو هزار و ششصد کیلومتر مربعی حیوانات تبدیل شده است.
آزمایش‌های صورت‌گرفته روی حیواناتی که در این منطقه زندگی می‌کنند، نشان‌دهنده تفاوت‌های ژنتیکی آشکاری در مقایسه با حیواناتی است که در آنجا زندگی نمی‌کنند؛ اما پژوهشگران هنوز از اثرات فاجعه چرنوبیل روی زیست‌بوم‌های محلی اطلاعات زیادی ندارند.
نظر شما