به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از پایگاه خبری «اسکای اند تلسکوپ»، این نمای عمقی از تلسکوپ فضایی جیمز وب در یک منطقه «خالی» (blank) از آسمان که یادآور «میدان عمیق هابل» است، هزاران کهکشان را هویدا می‌سازد. برخی از این کهکشان‌ها تنها در مدت حدود ۳۰۰ میلیون سال پس از «مهبانگ» (یا انفجار بزرگ Big Bang) حضور داشته‌اند.
یک تیم بین‌المللی از ستاره‌شناسان از تلسکوپ «وب» برای جمع‌آوری مجموعه‌ای از مناظر میدانی عمیق (wide-field) همانند این تصویر از دوردست‌های کیهانی استفاده می‌کند. این کار در قالب پروژه‌ای موسوم به «مناطق آغازین برون‌کهکشانی برای بازیونش و علوم لنزی (PEARLS)» انجام می‌شود.
علاوه بر میدان‌های «خالی» مانند این، سایر تصاویر روی اختروش‌های دوردست، اشکال اولیه خوشه‌های کهکشانی و همچنین خوشه‌های کهکشانی نسبتا نزدیک که به صورت گرانشی به صورت عدسی عمل کرده است و جهان پشت خود را بزرگ‌نمایی می‌کنند، تمرکز خواهند کرد.
«میدان خالی» نشان داده شده یکی از اولین مواردی است که توسط تیم پروژه PEARLS منتشر شده است. برای تهیه این تصویر، تلسکوپ وب به سمت دراکو اژدها (Dragon) صورت فلکی که در اطراف قطب شمال دایره البروج (North Ecliptic Pole) قرار دارد، تنظیم شد. تنظیم تلسکوپ در این مسیر مزیت‌هایی به همراه دارد از جمله اینکه خارج از صفحه پر از غبار منظومه شمسی است و در نتیجه دید واضح تری از جهان دور به دست می دهد. حتی در نوردهی هایی که هر کدام تنها ۳۰ ثانیه طول می کشد، این تلسکوپ کهکشان‌ها و ستارگانی با نوری ۶۰۰ بار کم‌سوتر از درخشش طبیعی تاریک‌ترین آسمان‌ها در زمین را پیدا می‌کند.
اعضای این تیم ستاره‌شناسی گزارش می‌دهند که این تصویر قطب شمال دایره‌البروج و کهکشان‌ها را در حال جمع شدن در طول زمان نشان می‌دهد: دم‌های جزر و مدی در اطراف کهکشان‌های در حال برخورد می‌چرخند، خوشه‌های کُروی منفرد کهکشان‌های بیضوی را احاطه کرده‌اند و گره های تشکیل ستاره را می توان در مارپیچ ها مشاهده کرد.
این ستاره‌شناسان به عنوان بخشی از مطالعه خود در مورد مجموعه (assembly) کهکشان‌ها، تعداد کهکشان‌های موجود در میدان را شمارش کردند تا تعیین کنند که چه تعداد کهکشان در هر کمیت (magnitude) معین می درخشند. یافته جدید آنها با مطالعات قبلی مطابقت دارد؛ برای مثال، کهکشان‌های کم‌نورتر بیشتری از کهکشان‌های درخشان وجود دارد اما شمارش آنها شامل کهکشان‌هایی است که شش برابر کم‌نورتر از آنهایی هستند که تلسکوپ‌ها قبلا رصد کرده‌اند.
آنها همچنین دریافتند که با نگاه به فواصل دورتر در فضا و گذشته‌های دورتر در زمان، کهکشان‌ها به تدریج از کهکشان‌های آبی و مارپیچی شکل در کیهان امروزی به کهکشان‌های قرمزتر و غبارآلودتر در گذشته‌های دور بازمی‌گردند.
با میدان‌هایی که تاکنون تصویربرداری شده‌اند، این تیم ستاره‌شناسی همچنین میزان «نور ساطع‌شده» (diffuse light) را تخمین می‌زند؛ یعنی نوری که از کهکشان‌ها یا ستاره‌ها نمی‌آید بلکه در کیهان به طور کلی دیده می شود.