عصای سفید، چیزی شبیه چشمهایم
..................................................
خبرگزاری جمهوری اسلامی 89/07/27
اجتماعی.نابینایان.مشکلات
تهران - زندگی به مثابه پیمودن راه پر پیج و خم بوده که تشخیص درست راه
نیازمند چشم و دل روشن است. روشنایی که درک و لمس آن نیاز به بینایی
ظاهری نداشته و روشنی و شفافیت دل را طلب می کند.
روز عصای سفید- 15 اکتبر ، - سال 1938 میلادی به عنوان روز روشندلان در
تقویم جهانی جای گرفت.
روزی که همگان را به تامل برای زندگی با چشمان بسته و دلهای بینا فرامی
خواند و آماده کردن فضای شهرها برای زندگی بهتر همنوعان روشندل را به
آحاد جامعه یاداور می شود.
روزی عصای سفید، روز تمرین انسان دوستی و تقدیم چشم هایمان به روشندلان
برای زندگی بهتر است.
تصور راه رفتن در شهرها و اماکن مملو از مانع، فضای خشن خیابان ها،
مردمان بی حوصله، بوق ممتد خودروها، بدون عصای سفید و نداشتن نقشه راه،
حسی غریب که حتی فکر کردن به آن ، وحشت در وجودمان می اندازد.
یکی قشنگی منظره بیند و دیگری کثیفی پنجره ، این تویی که تصمیم می گیری
چه چیزی را ببینی و تویی که عینک سیاه بر چشمان داری و عصای سفید بر دست،
از پشت سیاهی عینکت می توانی قشنگی منظره ها را نظاره کنی. چشمانش را
پشت عینک سیاه پوشانده و مدام عصای سفیدش را بر زمین می زند که مبادا با
چیزی برخورد کند، سالهاست که با رنگ سیاه زندگی کرده و گوشش با نجوای
عصای سفید آرام گرفته است.
صدای عصای سفید عابری که آرام و بی صدا در ازدحام جمعیت خیابان های شهر
گم می شود، نگاه هر بیننده ای را با خود می برد. او آرام در پیاده رو قدم
می گذارد که مبادا به کسی برخورد کند، اکنون بسیاری از روشندلان در سطح
جامعه با مشکلات بسیاری رویه رو هستند و نگاههای ترحم انگیز مانع از دیدن
و باورکردن توانایی ها و استعدادهای این قشر از سوی افراد جامعه شده است.
زهرا علی اکبری از روشندلانی است که وجود معلولیت کوچکترین خللی در اراده
و تلاش خستگی ناپذیر او ایجاد نکرده و به رغم نابینایی در مقایسه با
افراد بینا بیشترین سهم مشارکت در فعالیت های اجتماعی را از آن خود ساخته
است. زهرا دانشجوی رشته پژوهشگری علوم اجتماعی است.
علی اکبری در این باره می گوید: از 7 سالگی به دلیل بیماری ناشناخته ای
به تدریج بینایی خود را از دست دادم این اتفاق ابتدا برایم بسیار سخت و
غافل کننده بود اما خوشبختانه خانواده ام دراین راه کمکم کردند، نمی دانم
اگر آنها را نداشتم چه می شد.
این دانشجوی روشندل ، نامناسب بودن موقعیت کلاس و حیاط دانشگاه برای رفت و
آمد یک فرد نابینا را از مشکلات خود عنوان می کند و ادامه می دهد: پله
های زیاد، رفت و آمد را برای امثال من با سختی و زحمت زیادی همراه کرده
ضمن اینکه آسانسورها هم برای افراد معلول به تنهایی قابل استفاده نیست .
علی اکبری یادآور می شود که قبول و پذیرش اینکه نابینایی شاید محرومیت از
یک حس باشد اما محدودیت نیست را گام بزرگی در حفظ اعتماد به نفس و غلبه
بریاس و نا امیدی است.
او می گوید: بارها در محیطهای مختلف و حتی در دانشگاه زمانیکه دوستان یا
آشنایان به من گفته اند که فلان کار از عهده یک فرد نابینا بر نمی آید ،
همین امر انگیزه ای شده تا با جدیت وتلاش هدفم را پیگیری کنم تا به مقصود
نهایی ام برسم.
علی رضایی دیگر روشندل نیز می گوید: بسیاری از مردم تنها از روی دلسوزی و
احساس ترحم با افراد نابینا به گونه ای رفتار می کنند که آنها از حضور
درمیان جمع خودداری می کنند.
رضایی می افزاید: مشکلات ناشی از ناتوانی دیدن از سویی و نبود درآمد مناسب
برای تامین هزینه های زندگی از سوی دیگر، موجب شده که بیشتر روشندلان
تجرد را برای خود انتخاب کنند.
وی ادامه می دهد: بسیاری از مردم تصور می کنند، افراد نابینا به دلیل
اینکه از دیدن، محروم هستند توانایی درک بسیاری از مسایل را ندارند، در
حالیکه این فرض به کلی اشتباه است.
رضایی یادآور می شود: روشندلان همچون دیگر افراد، حق استفاده از خدمات و
امکانات شهری را دارند و همه مردم باید نسبت به این مسایل توجه داشته
باشند و به یک فرد نابینا به دیده ترحم نگاه نکنند.
اکرم سرلک روانشناس نیز در این باره می گوید: نگرش جامعه نسبت به روشندلان
و همچنین برداشت آنان نسبت به خود که متاثر از برخورد جامعه و فرهنگ
حاکم است، نقش بسیار مهمی در چگونگی تشکیل انگیزه ها، توسعه و رشد
استعدادهای نابینایان دارد.
به عقیده سرلک، جامعه، مدرسه و خانواده مسوولیت خطیری در زمینه ایجاد و
تقویت انگیزه های بالنده در نابینایان دارند.
این روانشناس می افزاید: وجود الگوهای رفتاری سازنده در مقابل نابینایان
نقش اساسی در آگاهی و جهت دار شدن و تحقق انگیزه های آنان دارد.
وی می افزاید: نابینایی هرگز مانع رشد و ترقی نمی شود چرا که اگر فرد
نابینا خود را باور داشته باشد و بداند که می تواند، با وجود نابینایی به
موفقیت های بزرگ اجتماعی دست پیدا می کند.
سرلک ادامه می دهد: برای دستیابی به موفقیت باید زمینه های لازم برای آنان
در جامعه فراهم شود و یکی ازاین زمینه ها، فراهم سازی بستر آموزشی برای
نابینایان در جامعه است. روشندلان در سایه آموزش درست می توانند به مهارت
های مورد نیاز جامعه دست یابند.
براساس آمارارایه شوده توسط سازمان بهزیستی کشور حدود 90 هزار نابینا در
کشور وجود دارد.
اجتماعی 1010***7277***
شماره 026 ساعت 14:11 تمام
