اسپیتزر یک ابزار فضایی کوچک و در عین حال تغییرساز است که توسط آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا (JPL) مدیریت و کنترل می‌شود. این تلسکوپ نور مادون قرمزی که معمولاً از طرف اجرام «گرمی» که به اندازه کافی داغ نیستند تا نور مرئی ساطع کنند، منتشر می‌شود را ثبت می‌کند.
اسپیتزر از اجرام پنهان از تقریباً هر گوشه‌ای از جهان پرده برداشته و رصد طیف وسیعی از رویدادها از حلقه جدید دور زحل گرفته تا برخی از دوردست‌ترین کهکشان‌های شناخته‌شده را برای بشر فراهم کرده است.
این تلسکوپ در سال ۲۰۱۷، از وجود هفت سیاره سنگی در پیرامون ستاره TRAPPIST-1 پرده برداشت.
به گفته آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا، آخرین سال مأموریت علمی این تلسکوپ فضایی شامل مجموعه‌ای از تحقیقات مربوط به سیاره‌های فراخورشیدی است. یکی از این برنامه‌ها شامل تحقیق در مورد ۱۵ ستاره‌های کوتوله (dwarf stars) که احتمالاً میزبان سیاره‌های فراخورشیدی هستند، خواهد بود. ۶۵۰ ساعت اضافی نیز به رصد تکمیلی سیاره‌های کشف شده توسط ماهواره نقشه‌بردار فراخورشیدی گذران ناسا (Transiting Exoplanet Survey Satellite) که یک سال پیش به فضا فرستاده شده، اختصاص خواهد یافت.
با به پایان رسیدن عمر مأموریت تلسکوپ اسپیتزر، صحنه برای ظهور تلسکوپ فضایی جیمز وب (James Webb) ناسا فراهم می‌شود که قرار است در سال ۲۰۲۱ به فضا فرستاده شده و جهان را در طول موج‌هایی مشابه با آنچه توسط اسپیتزر رصد می‌شد، مورد مطالعه قرار دهد.
نظر شما