کیانوش؛ استعدادی که باید مدیریت شود

اگر به گذشته های دور برگردیم و رفتارهایی خاص «کیانوش رستمی» را مورد بررسی قرار دهیم بدون شک استارت نافرمانی او جایی بود که در حضور رییس وقت فدراسیون اعلام کرد که حاضر نیست با سرمربی تیم ملی (کوروش باقری) تمرین کند. البته آن تصمیم تک نفره نبود بلکه بسیاری از نامداران وزنه برداری ایران از جمله «بهداد سلیمی» در آن نقش داشتند.

با پایان قائله تناقض ملی پوشان با باقری مشکل کیانوش نه تنها حل نشد بلکه روند او از سایر همفکران جدا و ساز جدایی این وزنه بردار ناکوک تر از همیشه بود ناکوکی که مسوولان را مجاب کرد که با تمرینات انفرادی او موافقت و کیانوش از جمع ملی پوشان جدا شد. جدایی که رستمی را با حاشیه های فراوانی مواجه کرد؛ حاشیه هایی که هم منافع ملی ورزش وزنه برداری و هم ظرفیت ورزشی این قهرمان را تحت تاثیر قرار می دهد.

قهرمان المپیک ریو هر چند که با سبک تمرینات انفرادی توانست بر بام وزنه برداری جهان قرار گیرد و رکورد المپیک را نیز به نام خود کند اما تک روی در این کار پس از المپیک ۲۰۱۶ وی را به سمت و سویی هدایت کرد که در نهایت تغییر وزن یکی از آن بود. تغییری که رستمی را حریف استعداد دیگر به نام سهراب مرادی کرد.

رستمی و مرادی که در ریو ۲ مدال طلای وزنه برداری ایران را با نام خود ضرب کردند در آستانه المپیک توکیو باید در رقابت‌های انتخابی به عنوان رقیب کنار هم قرار گیرند تا یکی از این دو قهرمانی راهی سرزمین آفتاب شود. البته هنر وزنه برداری مرادی و رکوردهایی که سهراب از خود به جای گذاشته بدون شک او را به امید نخست اعزام است.

اما چرا این شرایط شکل گرفت؟ آیا شخصیت رستمی قدرت سازگاری با تمرینات جمعی را ندارد یا اینکه مدیریت ضعیف فدراسیون دارنده ۲ مدال المپیک را به حاشیه راند؟ بدون شک در پاسخ به این دو پرسش باید بررسی‌های لازم انجام شود تا یکطرفه به قاضی نرویم. کیانوش ناسازکار با تمرینات گروهی است و این در دوران مربیان مختلف به اثبات رسیده است اما دلیل این ناسازگاری چیست آیا او سبک تمرینات را قبول ندارد یا مربیان؟

بدون شک رستمی زیر نظر مربیانی مانند کوروش باقری قهرمان جهان، حسین توکلی قهرمانی المپیک و سجاد انوشیروانی نایب قهرمان المپیک کار کرده و نافرمانی او همیشه مشهود بوده است. او به سبک تمرینات اعتراض دارد و آنها را قدیمی می‌داند. اما تناقض در چرایی تمرینات انفرادی رستمی زمانی مشاهده می‌شود که از دل این تمرینات قدیمی، قهرمانانی مانند سهراب مرادی و بهداد سلیمی بیرون آمدند که رکورددار جهان و المپیک محسوب به شمار می‌روند.

البته اعتراض رستمی چندان بیراه نیست بلکه سبک تمرین و برنامه‌های وزنه برداری همواره مورد اعتراض ملی پوشان بوده و برخی آن را مربوط به دوران «ایگور ایوانف» در آغازین سال‌های سده بیست و یکم میلادی می‌دانند اما این افراد هیچگاه روش کیانوش را در دستور کار قرار نداده بلکه با سبک تمرینات کنار می آیند.

به نظر می‌رسد واقعیت رفتار کیانوش را باید از تیپ شخصیتی او جستجو کرد تیپی که روانشناسان از آن به عنوان تیپ چالشگر یا قدرت طلب یاد می‌کنند. افراد این تیپ شخصیتی دوست دارند مدیر و رهبر باشند.

اما در کنار تمام این شرایط نقش فدراسیون در به حاشیه بردن رستمی کجا قرار می‌گیرد؟ آیا این شرایط نتیجه رفتار کیانوش است یا اینکه مدیریت فدراسیون در آن نقش دارد؟ بدون شک فدراسیون در شکل گیری پدیده رستمی بدون تاثیر نیست زیرا این مجموعه که مسوول امورات فدراسیون است باید رویکردی متفاوت در قبال قهرمان جهان و المپیک در دستور کار قرار می‌داد؛ رویکردی که هدف نخست آن برخورد قاطع با بازیکن سالاری باشد.

اما آیا حذف قهرمانی المپیک رویکردی مناسب از سوی فدراسیون بود بدون شک پاسخ به این پرسش نه است زیرا کیانوش استعداد وزنه برداری است و می‌تواند افزون بر چند مدال جهانی یک طلای دیگر در المپیک توکیو به نام ایران ضرب کند. این ظرفیت موجب شده تا حذف کیانوش از وزنه برداری ایران سخت باشد.

نخستین اقدام فدراسیون برای رهایی از این کار بازنگری در تمرینات و به روز کردن دانش مربیان است تا نه تنها کیانوش را مدیریت کند بلکه دور تسلسل تمرینات تکراری که مورد اعتراض برخی از قهرمانان ایران است را به تمرینات به روز تبدیل شود.

استخدام مربی با دانش یکی از راهکارها است مربی مانند ایوانف که بسیاری از کارشناسان وزنه برداری ایران را مدیون او می‌دانند. شیوه تمرینات، سبک تغذیه و زمان‌های لازم برای کاهش یا افزایش وزن پارامترهایی هستند که در رشته وزنه برداری باید مورد توجه قرار گیرند اگر توجه به این پارامترها به شیوه سنتی باشد نه تنها حاشیه هایی مانند کیانوش رستمی در وزنه برداری ایران شکل می‌گیرد بلکه میزان مصدومیت‌ها نیز بیش از پیش خواهد شد.

سبک مدیریت پدیده‌ای رستمی مجوز دادن برای انجام تمرین انفرادی نیست بلکه لازمه هدایت و بهره گیری از استعدادهای وزنه برداری ایران شناسایی مشکلات و عزم جدی برای برطرف کردن آن است عزمی که مدیران فدراسیون وزنه برداری در چند سال گذشته توجه چندانی به آن نداشتند.