پیشرفته و گسترده بودن خدمات درمانی در ایران در مقایسه با کشورهای همسایه و برتری نسبی این خدمات از لحاظ قیمتی در مقایسه با بسیاری از کشورهای پیشرفته باعث شده تا بازارخدمات درمان و سلامت ایران مورد توجه شهروندان سایر کشورها قرار بگیرد و شاخه جدیدی از گردشگری با عنوان گردشگری سلامت در کشور ظهورکند.
حضور بسیاری از این گردشگران سلامت می‌تواند تنها محدود به خدمات درمانی و سلامت نباشد؛ این افراد می‌توانند در طول درمان و پس از آن به مناطق گردشگری و یا زیارتی ایران نیز سفر بکنند که می‌تواند به توسعه گردشگری آن مناطق نیز کمک کند.
بر اساس اعلام روز شنبه، روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، «سعید امیریان» این مطلب را در نشست تخصصی «مدیریت ریسک در گردشگری سلامت» که به همت پژوهشکده گردشگری پژوهشگاه برگزار شد، مطرح کرد.
وی گردشگری پزشکی را یک فعالیت اقتصادی دانست که مستلزم تجارت در خدمات و مشارکت حداقل دو بخش پزشکی و گردشگری است و افزود: گردشگری پزشکی در اغلب موارد شامل خدمات دندانپزشکی، جراحی زیبایی و سایر انواع جراحی‌ها است.
امیریان در تعریف گردشگری سلامت گفت: استفاده از خدماتی که به بهبود یا افزایش سلامتی و افزایش روحیه فرد منجر شده و در مکانی خارج از محل سکونت وی بیش از ۲۴ ساعت به طول بینجامد گردشگری سلامت اطلاق می‌شود.
وی با اشاره به جریان حرکت بیماران از سوی کشورهای توسعه یافته به کشورهای در حال توسعه برای دریافت خدمات پزشکی تصریح کرد: عامل تشدید کننده جریان‌های گردشگری پزشکی در سال‌های اخیر پرداخت کننده سوم، شامل کارفرما و یا بیمه است که بیماران را تشویق به یافتن خدمات پزشکی با قیمت‌های مناسب‌تر و سریع‌تر می‌کنند.
وی در تشریح ابعاد گردشگری پزشکی در ایران گفت: سهم ایران از راه جذب این نوع گردشگر در طول یک سال تنها ۳۵۰ میلیون دلار بوده است؛ یعنی تنها ۰/۳۵ درصد از درآمد جهانی گردشگری سلامت سهم ایران بوده و با این میزان درآمد، ایران از نظر جذب گردشگر سلامت در رتبه ۱۰ جهان قرار گرفته است.
امیریان با اشاره به اهمیت گردشگری سلامت در ایران تصریح کرد: «پیشرفته و گسترده بودن خدمات درمانی در ایران در مقایسه با کشورهای همسایه و برتری نسبی این خدمات از لحاظ قیمتی در مقایسه با بسیاری از کشورهای پیشرفته باعث شده تا بازار خدمات درمان و سلامت ایران مورد توجه شهروندان سایر کشورها قرار گرفته و شاخه جدیدی از گردشگری با عنوان گردشگری سلامت در کشور ظهور کند.»
وی در ادامه با بیان مواردی در خصوص ریسک گردشگری گفت: عمدتاً نقص دانش ما از آینده است و ریسک هم بیشتر در آینده منتظر ماست؛ ریسک و نا اطمینانی دقیقاً از جایی شروع می‌شود که دانش به پایان می‌رسد.
این کارشناس اضافه کرد: با بیان اینکه ریسک نا اطمینانی هایی با احتمالات و نتایج احتمالی مشخص و شناخته شده است به طبقه بندی ریسک با مقیاس کوچک و بزرگ؛ سیستماتیک و غیر سیستماتیک پرداخت.
امیریان با اشاره به بازتاب‌های نظری ریسک و عدم اطمینان در گردشگری، گفت: «ریسک بیشتر به عنوان چیزی است که باید از آن اجتناب کرد ولی ریسک و نا اطمینانی جز جاذبه‌های گردشگری به ویژه گردشگری ماجراجویانه به حساب می‌آید.»
وی در ادامه ریسک در گردشگری را شامل؛ ریسک‌های فردی برای گردشگران، مسئولیت ارائه دهندگان خدمات گردشگری، ریسک‌های مقصد و ریسک‌های اجتماعی دانست و با بیان مثال‌هایی از ریسک در گردشگری فردی به تشریح راه‌های پوشش ریسک برای گردشگران فردی، ریسک‌های مربوط به مقصد، ریسک اجتماعی و گردشگری و دولت‌ها و مدیریت ریسک پرداخت.
وی با اشاره به ریسک در شرکت‌های گردشگری و انواع آن چهار راهکار اصلی برای مدیریت ریسک در سطح شرکت را دانش، تنوع، اعتماد، و بیمه دانست و گفت: اصل مدیریت ریسک شامل چهار مرحله؛ شناسایی تهدیدهای ریز و درشت که شرکت ممکن است در آینده با آنها مواجه شود، تحلیل خطرات و ارزیابی میزان هزینه‌ای که هر ریسک ممکن است برای شرکت به بار بیاورد، تدوین استراتژی مواجه با هر ریسک احتمالی و طراحی اقدامات عملی برای مقابله با آن و مانیتور کردن خساراتی که یک ریسک به شرکت وارد کرده و اصلاح استراتژی‌ها و رویکردهای گذشته، است.
نظر شما