دیدار «سیدرضا صالحی امیری» با «توماس باخ» رئیس فدراسیون کمیته بین المللی المپیک، «نناد لالوویچ» رئیس فدراسیون جهانی کشتی، «چو» رئیس فدراسیون جهانی تکواندو، «سباستین کو» رئیس فدراسیون جهانی دو و میدانی، «اوگور اندرر» رئیس فدراسیون جهانی تیروکمان و کمیته المپیک ترکیه، «یوزای چینگ» رئیس فدراسیون جهانی ووشو و نایب رئیس کمیته بین المللی المپیک، «واتانابه» رئیس فدراسیون جهانی ژیمناستیک «محمد جلود» دبیرکل فدراسیون جهانی وزنه برداری، «ژروم» مسئول کمیته‌های المپیک آی. او. سی، «مک لود» و «نیامکی» مدیر و معاون المپیک سولیداریتی کمیته بین المللی المپیک، «گونیلا لیندبرگ» دبیرکل اتحادیه کمیته‌های ملی المپیک موسوم به انوک، «سرمیاک انجی» عضو کمیته بین المللی المپیک از سنگاپور، «استفان فوکس» نایب رئیس اسپورت اکورد، «سرگئی بوبکا» رئیس کمیته المپیک اوکراین، «کی پونگ لی» رئیس کمیته المپیک کره جنوبی «تیموتی فوک» رئیس کمیته المپیک هنگ کنگ، «اریک توهیر» رئیس کمیته المپیک اندونزی و «شاهزاده فیصل» رئیس کمیته المپیک اردن و عضو کمیته بین المللی المپیک که هر کدام وزنه مهمی در تعاملات بین المللی به شمار می‌روند، همه و همه تلاشی برای ارتقا جایگاه بین المللی ورزشی ایران به شمار می‌رود.
از این منظر مفهوم دیپلماسی ورزشی به ۲ علت در روابط بین الملل مطرح می‌شود که نخست ورزش می‌تواند صدای یک ملت را رساتر به گوش سایر سیاستمداران برساند و نقش مکملی برای سیاست‌های یک دولت داشته باشد و دوم رویدادهای بزرگ ورزشی برای ملت میزبان، فرصت‌های مهمی را در قالب دیپلماسی عمومی مهیا می‌کنند.
اینجاست که در عرصه قدرت نرم، ورزش یکی از مهم‌ترین کارکردها را ایفا می‌کند و دیپلماسی ورزشی نیز در چنین فضایی اهمیت می‌یابد که با برپایی رویدادهای جهانی در جهت اشاعه فرهنگ و پیام‌های یک ملت و تمایل افکار عمومی جهان به کسب اخبار و اطلاعات مربوط به رویدادهای ورزشی و بازتاب آن در رسانه‌های جمعی، جهانی می‌شود تا با نزدیک تر شدن قلمرو ورزش و سیاست، مفهومی به نام دیپلماسی ورزشی در کنار دیپلماسی عمومی و تصویرسازی بین‌المللی ظهور کند.
کسب کرسی‌های بین المللی، جلوگیری از تعلیق برخی رشته‌ها، سفر برخی مقامات ارشد ورزشی بین المللی به تهران و افزایش همکاری‌های ورزشی و دیدار مقام نخست ورزش جهان «توماس باخ» با «حجت الاسلام حسن روحانی» رئیس جمهوری ایران در حاشیه مجمع عمومی سازمان ملل متحد و تلاش برای میزبانی و ارائه و ارتقا تصویر بین المللی همه نیم نگاهی به کارکردهای بین المللی ورزش ایران در جهان دارد.
از آنجایی که دیپلماسی ورزشی به‌مثابه یکی از شاخه‌های نوین دیپلماسی عمومی تأثیر زیادی بر توسعه سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی هر کشوری دارد، به نظر می‌رسد با تقویت بیشتر چهره ایران در عرصه بین‌الملل در کنار کارکردهای ورزش و معرفی خود به‌عنوان کشوری صلح‌دوست و خواهان تعامل و تبادل فرهنگی، می‌توان در این رهگذر توسعه اقتصادی را از طریق تقویت گردشگری ورزشی (توریسم ورزشی) بهبود بخشید و مسیر را هم برای اجرای سیاست‌های منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای بیش از بیش هموار کرد.
نظر شما