طراوت شالیزاران شمال و لطافت برف‌های سرزمین تزارها

پس از اما و اگرهای فراوان و گذار از بار سنگین شایعه ها مبنی بر لغو کنسرت یوگنی گرینکو این هنرمند روس، شب گذشته در تالار وزارت کشور به روی صحنه رفت و ضمن ارایه رپرتواری متنوع و جذاب از نغمه ها و ملودی هایی که حال و هوا و طعم و بوی موسیقی سرزمین یخ‌ها را داشت، ارمغانی دلچسب برای مردم تهرانِ گرم این روزها آورد.

آشنایی یوگنی با موسیقی در دوران کودکی آغاز شد اما در سن ۱۶ سالگی زمانی که گرینکوی جوان با موسیقی پانک و راک آشنا شد قوت گرفت. سپس نواختن گیتار را آغاز کرد و در مدت کوتاهی گروه راک خود را تشکیل داد. بعد از دو سال، نواختن درامزرا آغاز کرد و همکاری خود را با گروه هایی که سبک هایی همچون Noise Rock ، Experimental Rock می‌نواختند آغاز کرد. یوگنی اولین تور جدی خود در روسیه را در سال ۲۰۰۸ همراه با Damo Suzuki و آهنگساز مینی مالیست آمریکایی Rhys Chatham آغاز کرد.

گرینکو که عمده محبوبیت خود را در ایران به واسطه اشتراک گذاری آثارش در شبکه های اجتماعی به دست آورده است در این کنسرت با آنسامبلی کاملاً آکوستیک برنامه خود را اجرا کرد که در میان ۲۴ قطعه اجرا شده در این کنسرت قطعه «جان مریم» و «والس» بیش از سایر قطعات مورد توجه مخاطبین رار گرفت.

جان مریم در اصل قطعه ای فولکلور و ایرانی است که خاستگاهش سرزمین های سرسبز شمالی ایران است. این قطعه در طول چند دهه بارها بازخوانی و اجرا شده است اما در حقیقت این قطعه ترانه‌ای است که توسط محمد نوری سروده و اجرا شده‌است. این ترانه، از جمله معروف‌ترین ترانه‌های محمد نوری است و باعث به شهرت رسیدن او شد. کامبیز مژدهی آهنگ‌سازی این ترانه را انجام داده‌است و متن آن هم توسط محمد نوری نوشته شده‌است.

بر طبق گفتهٔ محمد حشام، کارشناس موسیقی، چیزی که در وهلهٔ اول در این ترانه توجه را جلب می‌کند، «سادگی چشم‌اندازی است که از «روستا» طرح می‌کند در پیوند با آهنگی که نفس روستاهای شمال در آن جاری است». این ترانه تاکنون توسط چندین خوانندهٔ دیگر هم بازخوانی شده‌است. پری زنگنه، یک نسخهٔ اپرا از این ترانه را بازخوانی کرده‌است. «السید» هم یک نسخهٔ پاپ از این ترانه را بازخوانی کرده‌است. در هفتم مارس ۲۰۱۵ ارکستر سمفونیک مونترآل به رهبری «کنت ناگانو» این ترانه را با تنظیم جمشید شریفی اجرا کرد. و شب گذشته یوگنی گرینکو ترجمان موسیقیایی ذهن زیبایی شناس خود را از این قطعه با حال و هوایی کاملاً متفاوت اجرا کرد.

قطعه «والس» را باید اثری دانست که این هنرمند را به شهرت جهانی رساند. بی تردید والس گرینکو قطعه جذاب و زیبایی است که تا این حد محبوب شده است. اما محبوبیت این اثر را در ایران باید بیشتر به خاطر موزیک ویدئوی آن دانست. اگرچه بسیار ساده ساخته شده است اما حسی در این فیلم جریان دارد که بیننده را همراه خود می کند. نوازنده ای با ظاهری ساده و خودمانی پشت سازی نشسته است که معمولاً در خانه ها و سالن های کنسرت دیده ایم و نه در دل طبیعت. این والس تنها در یوتیوب بیش از پانزده میلیون بازدید داشته است.

در کنسرت تهران، آنا رامانوا نوازنده ویلن، پائولو ماسکوویچ نوازنده ویولا، یانا چکنا نوازنده ویلن سل، ویوگینیا پاپووا نوازنده آکوردئون یوگنی گرینکو را که علاوه بر آهنگسازی و نوازندگی پیانو درامز نیز نواخت همراهی کردند. و سرگئی والکوف بعنوان صدابردار و آلک استراشکا بعنوان طراح نور و نورپرداز در تیم اجرایی این هنرمند روس عضویت داشتند.

یوگنی گرینکو در حقیقت موسیقیدانی مولتی اینسترومنتالیست باید دانست که ارتباط او با سازهایش جدای از برخورداری از غنای تکنیکی بیش از هرچیزی ارتباطی روحی و احساسی است. در همین رابطه گرینکو در باره ساز درامز میگوید: «درامز چیزی بیشتر از ورزش و مدیتیشن است. بهترین روانشناس که به شما کمک میکند تا بر استرس غلبه کنید».

گرینکو تبحر قابل ستایش در ساخت و بسط ملودی دارد و این توانمندی باعث شده تا شنیدن آثار او همواره لذت بخش باشد اما او در شناخت فرم و رسیدن به سبک شخصی هنوز متاثر از آثار دیگران است. و گویی این هنرمند به شدت مستعد با ذهنی زیبا هنوز زبان مشخص خود در آهنگسازی را پیدا نکرده است که این مورد به هیچ عنوان نمیتواند بعنوان یک انتقاد مطرح شود.

کنسرت یوگنی گرینکو در حالی پنجشنبه و جمعه گذشته در تالار وزارت کشور اجرا شد که پیش از آن قرار بر یک شب اجرای این کنسرت بود. اما استقبال خارج از تصور علاقمندان تا حدی بود که کلیه بلیط ها در عرض چند دقیقه در سامانه فروش بلیط به پایان رسید و این شائبه در اذهان ایجاد شد که اعلام پایان پیش فروش بلیط سیاستی است در راستای فروش بلیط ها در بازار سیاه که این شایعه با تمدید کنسرت این هنرمند و ایجاد زمان کافی توسط برگزارکننده (عمارت روبرو) رای خرید بلیط دیری نپایید و فراموش شد.