«الوند»؛ فقط نام کوه نیست

واژه ها از زبانش فواره می کشد، مجنون می شود و همه را با خود دیوانه می کند و لیلا وار در خلسه شیرین نگاه های حاضران ته نشین می شود؛ این دیوانگی خاصیت شاعرهاست.

اصلا شاعر که باشی و عطر مست کننده اطلسی های الوند به مشامت بخورد، حتما یکی می‌شوی مانند «فرامرز سه دهی»؛ سفید موی و سبزه رو... .

او از چهره های شاخص شعر جنوب ایران است، بهتر بگویم جنوب را با او می شناسند.

شاعر شوریده ای که مهمان الوند است و جرعه ای شعر در کام الوندنشینان می ریزد و دل از همگان می رباید و تندیس "جایزه ادبی الوند" را هم.

به یاد دارم پارسال هم جایزه این رویداد ادبی نصیب جوانی بلند بالا از همین خطه تفتیده به نام "فرزاد آبادی" شد.

جایزه ادبی الوند شامگاه پنجشنبه در آئینی پر طمطراق دوسالگی اش را تجربه کرد، از حق نگذریم بزرگتر هم شده بود؛ دست اندرکاران  بخش "شاعران استان همدان" را به آن اضافه کرده و از سخنرانی شخصیتها کاسته و به شعرخوانی افزوده بودند.

شمار شعرایی که در این بزم شاعرانه شعر خوانند از دستم در رفته اما به جرات می توان گفت ۸۰ درصد زمان این برنامه چهار ساعته به مشاعره گذشت.

فوران ذوق شعر در دیار الوند

طبق آمار دبیر جایزه ادبی الوند ۶۰۰ قطعه شعر تنها از شاعران همدانی به دبیرخانه رسید که سختی کار داوری را دوچندان کرده بود؛ و من به نازک خیالی و شیرین سخنی هم ولایتی هایم آفرین می گفتم.

نه تنها من که الوند هم ذوق و ذائقه الوندنشینان را تحسین می گفت؛ الوند فقط یک بلندای برفی کبود نیست، می داند و می فهمد!

آری الوند فقط نام یک کوه نیست و حال خوب «علیرضا بهرامی» از تکرار این جمله حال همه شاعر پیشه های مجلس را هم خوب می کند.

بهرامی که پارسال میهمان این رویداد ادبی بود، امسال پشت تریبون جایزه ادبی الوند به خوبی میزبانی کرد و به پاس پارسی گویی هایش در زمان اجرا گرم ترین تشویق ها را از دستان حاضران گرفت؛ نوستالژی های کودکانه این ادیب جوان هم در کوی و برزن الوند شنیدنی است.

خروج انجمن های ادبی از پیله رکود

رئیس انجمن علمی نقد ادبی ایران که امسال برای بار دوم میهمان ویژه جایزه ادبی الوند است، گام نهادن این رویداد به دومین پله را به فال نیک گرفته و برای الوند آرزوی پایداری می کند.

 ابراهیم خدایار از اینکه جایزه ادبی الوند استقلال خود را حفظ کرده و بر شاخص های خود استوار مانده است ابراز خرسندی می کند و می گوید: انجمنهای علمی و ادبی دانشگاهی اگر از پیله ای که دور خود تنیده اند بیرون آمده و در آسمان پیشرفت و ترقی پرواز کنند بخت و سعادت همراهشان است.

استاد دانشگاه تربیت مدرس تهران شعرا و شعر دوستان را سرمایه های ارزشمند ادبیات می داند که باید تندرست بمانند تا برای توانمندی و تنومندی فرهنگ این سرزمین بکوشند.

او گوهر پور دبیر جایزه ادبی الوند را گوهری می داند که قدر و قیمتش را باید بیشتر دانست و به رنجی که برای راه اندازی این رویداد کشیده باید بها داد.

شعرهایی به شیرینی توت سفید

ساجد فضل زاده یکی از چهار نامزد جایزه ادبی الوند است که شور شاعری او را پشت میز کتابفروشی کوچکش در کرج نشانده و به برکت پاراگراف کتاب هایش چرخ زندگی را می چرخاند.

او شعری برای توت های سفید می خواند، شیرینی شعرخوانی اش بیشتر از مزه توت ها به کام حاضران می چسبد؛ "سرزمین سنگ پشتها" نخستین کتاب شعر ساجد است که او را برای اولین بار به دیار الوند کشانده.

 شاعر ها از شعر خوانی سیر نمی شوند، شاید تنها چند بیت غزل و قصیده و یک گوش شنوا برای زنده ماندش کافی باشد.

همدان از عهد سلجوقی غافل نماند

محمد رضا ترکی شاعر کتاب "سالهای بی ترانگی" یکی دیگر از نامزدهای دریافت جایزه ادبی الوند، به جای شعر خوانی توصیه هایی دارد که حال و هوای این محفل شاعرانه را دگرگون می کند.

او همدانی ها را به مطالعه و تحقیق درباره دوران سلجوقیان سفارس می کند و می گوید: تاریخ این دیار در عصر سلجوقی اگر غنی تر از دوران مادها نباشد کمتر نیست.

این مدرس دانشگاه تهران گوشزد می کند پایتخت تاریخ و تمدن می تواند همانقدر به هنر و معماری دوره سلجوقی ببالد که اصفهان به هنر فیروزه ای صفویه می نازد.

توصیه های علمی غزل سرای نو پرداز ایران همه را به فکر فرو می برد و من را هم که: الوند فقط نام یک کوه نیست!

حدیث یاری هم سروده اش را برای میهمانان می خواند؛ شاعره کوچکی که باید روی پنجه پاهایش بایستد تا هم قد تریبون جایزه الوند شود، او یکی از امیدهای الوند است که در میان موی سپید کرده های این دیار تجربه می اندوزد.

و من همچنان به شاعران شوریده دریای جنوب و قله الوند رشک می ورزم؛ خوش به حال دریا، خوش به حال الوند.

گزارش از: زهرا زارعی

۷۵۲۷/۲۰۸۷