«شمس» محور دیپلماسی فرهنگی در ایران قرار بگیرد

به گزارش ایرنا، حسنعلی قبادی، روز یکشنبه در آیین افتتاحیه پنجمین همایش بین‌المللی شمس و مولانا در خوی افزود: شمس و مولانا نماد صلح و اندیشه برتری انسانیت و گفت و گو هستند و در این عوامل نشانه‌های برتری برای محوریت قرار گرفتن در حوزه دیپلماسی فرهنگی وجود دارد.

وی اضافه کرد: دیپلماسی علمی و فرهنگی در ایران و جهان می‌تواند مقدم بر عرصه سیاست و اقتصاد در این کشور شده و موجبات توسعه را بهتر به پیش ببرد.

وی شمس و مولانا را نماد تمدنی علوم انسانی دانست و افزود: رسالت سترگ آنها، کاهش فاصله با خداوند و بهره‌گیری از فیوضات و کمال الهی بود.

وی اظهار کرد: غزلیات شمس به مثابه نمایش نامه‌ای است که شمس را قهرمانی اسطوره‌ای به نمایش گذاشته و مولانا را در محور این بحث در پی دارد.

وی افزود: به زودی با همکاری این پژوهشگاه، دایره‌المعارف مشترک علمی ایران و هندوستان تدوین و در آن، جایگاه شمس و مولانا برای جهانیان شناسانده می‌شود.

پنجمین همایش بین المللی شمس و مولانا در روزهای هفتم و هشتم مهرماه به میزبانی خوی در آذربایجان غربی برگزار می‌شود؛ در روز نخست این همایش ۱۳ مقاله در ۳ محور شمس و مولانا و پیوندهای فرهنگی، نقد ادبی و مطالعات تطبیقی ارایه شد.

این همایش، فردا/دوشنبه/ با ارائه پنج مقاله دیگر و تجلیل از آثار برتر به پایان می‌رسد.

این همایش علمی برای پنجمین سال متوالی با حضور ۲۰۰ نفر از شمس و مولاناشناسان داخلی و خارجی برگزار می‌شود.

بر اساس اسناد متقن و مورد تایید محققان، بارگاه شمس تبریزی در خوی واقع شده و هفتم مهر در تقویم رسمی کشور به نام روز شمس ثبت شده است.

«شمس الدین محمدبن علی بن ملک داد تبریزی» بنا بر اشاره‌های تاریخی به احتمال زیاد در سال ۵۸۲ هجری قمری به دنیا آمد و ملقب به «شیخ پرّان» و «زر دوز» بود.

کتاب «مقالات شمس» شامل مطالب ارزنده‌ای با موضوع عرفان است؛ این کتاب سوال و جواب‌های شمس و مولانا و مریدان و منکران آنان را در بر می‌گیرد و توسط شاگردان وی گردآوری شد.

تاریخ وفات شمس تبریزی به علت کمبود اسناد تاریخی مربوط به آن دوره زندگی شمس به روشنی معلوم نیست اما شمس‌پژوهان آن را بین سال‌های ۶۴۵ و ۶۷۲ هجری قمری ذکر کرده‌اند.

مولانا جلال‌الدین محمد بلخی مشهور به مولوی نیز به عنوان شاعر بزرگ قرن هفتم هجری قمری در سال ۶۰۴ هجری قمری در بلخ زاده شد؛ وی به سبب رنجشی که بین پدر مولانا با سلطان محمد خوارزمشاه پدید آمده بود از بلخ بیرون آمد و بعد از مدتی سیر و سیاحت به قونیه رفت.

مولوی در سال ۶۷۲ هجری قمری در قونیه وفات یافت و از آثار او می‌توان به مثنوی، دیوان غزلیات یا کلیات شمس، رباعیات، مکتوبات، فیه مافیه و مجالس سبعه اشاره کرد.

۸۱۳۵/۶۱۸۵/