زادروز اسطوره خندان؛ مردی که تفاوت‌ها را رقم زد

نخستین روز سال نو برای ورزش پارالمپیکی ایران زادروز اسطوره‌ای است که با درخشش در تخته، حیرت جهانیان را برانگیخت؛ مردی از جنس غیرت و اراده که بازوان توانمندش سال ۲۰۱۶ در سرزمین قهوه بالاترین رکورد ممکن پاراوزنه‌برداری جهان را شکست و نام خود را در کتاب گینس ثبت کرد.

مردی که در این روز دیده به جهان گشود، متفاوت از سایر هم‌نسلان خود بود. او از لحاظ حرکتی مشکل داشت و نمی‌توانست به‌ مانند دیگر کودکان آن‌گونه که باید خود را به بازی‌های این رده سنی مشغول کند اما «سیامند رحمان» همان‌گونه که متفاوت به دنیا آمد متفاوت زندگی کرد و درنهایت با بدرقه‌ای متفاوت از سایر هم‌نسلان خود راهی خانه ابدی شد.

در توصیف خصایص این ابرقهرمان همین کافی است که تمام مربیان و مدیرانی که با وی کارکرده‌اند، از او به‌عنوان یک نابغه تکرار نشدنی یاد می‌کنند. نابغه‌ای که بعد پهلوانی زندگی‌اش بر قهرمانی و رکوردشکنی چربش داشت. سیامند بیش از هر قهرمان دیگر به زندگی امید داشت.  برخی می‌گویند وی ناراحتی قلبی داشته اما شیوه تمرین و هدف‌گذاری‌های جوان اشنویه‌ای نشان از آن دارد که رحمان بیش از هر مدیر و مربی دیگری به دنبال «هت تریک» در کسب مدال طلای پاراالمپیک بود. او تابستان سال ۱۳۹۸ اعلام کرد در توکیو تاریخ‌سازی می‌کند. این جمله نشان می‌دهد که رحمان هیچ منعی برای تمرین و ورزش نداشت.

وقتی پای صحبت مربیان و هم‌تیمی‌های این ورزشکار می‌نشینی، بعد پهلوانی شخصیت او بیش از هر زمان دیگری مشخص می‌شود. هم اردوهای رحمان باور دارند ۱۰ مدال طلای جهان، پاراالمپیک و پاراآسیایی نتوانست بر شخصیت رحمان غلبه کند بلکه این مدال‌ها فقط نشانی برای قهرمان نامیدن او بود و وی بااخلاق پهلوانی خود نخست بر غرور ناشی از کسب مدال غلبه کرد و در ادامه در ریو تاریخ‌ساز شد. می‌گویند در تمرین با گشاده‌رویی وارد می‌شد و با خنده خارج؛  خنده‌ای که برای رحمان حلال مشکلات بود.

هرچند که شاید برخی تعریف و تمجید هم‌تیمی‌ها از رحمان را ناشی از درگذشت او بدانند اما زمانی که پیام «آندرو پارسونز» رییس کمیته بین‌المللی پاراالمپیک به ایران رسید، بعد اصلی شخصیت رحمان بر همگان ظاهر شد. بعدی که نشان می‌دهد پشتکار، همت و مهربانی سیامند تنها برای ایران الگو نیست بلکه در سطح جهان زبانزد است. حتی حسین توکلی قهرمان المپیک ۲۰۰۰ سیدنی که مدت کوتاهی مربی این نخبه ورزشی بود، اعلام کرد معروفیت سیامند در ژاپن بیشتر از ایران است.

عثمان رحمان پدرش از دیگر افرادی بود که منش سیامند را فراتر از یک فرزند دانسته و می‌گوید: با تولد سیامند به‌طور طبیعی خانواده ناراحت بودند اما تسلیم قضا و قدر شدیم. راضی به رضای خدا بودم و سال‌ها بعد مشخص شد سیامند معلولی نیست که محدودیت را بپذیرد بلکه نابغه‌ای بود که هدیه خدا به شمار می‌رفت. «کاک سیا» محبوب دل مردم اشنویه بود و تقاضای کمک هیچ فردی را رد نکرد بلکه در امور خیر و بازگرداندن دانش آموزان به مدرسه پیش‌قدم بود.

وی در ادامه صحبت‌های خود تصریح کرد: کاک سیا عاشق ایران و سرزمینش بود و به عشق ایران روی تخته می‌رفت. او هیچ‌گاه خود را برتر از دیگران نمی‌دانست بلکه عصای دست من و مادرش بود. چگونه چنین آدمی به وطن خود پشت می‌کند.

حال روز نخست نوروز، خانواده او و ورزش ایران که از نعمت اسطوره خندان محروم هستند، باید یادی از تمام افتخاراتش داشته باشند.  افتخاراتی که افسانه‌ای بودند و تکرار آن به‌سختی رخ خواهد داد. او ۱۰ مدال طلا را در ۱۰ سال کسب کرد و در پارالمپیک ریو ۳۱۰ کیلوگرم را مهار کرد. مهاری حیرت‌انگیز که موجب شد عنوان بهترین ورزشکار معلول جهان را از آن خود کند. او در بازی‌های پاراآسیایی نیز هت تریک طلا کرد. پنج عنوان قهرمانی جهان و ۲ طلای پاراالمپیک از دیگر افتخارات این ملی‌پوش اشنویه‌ای است. او به دنبال هت تریک طلا در پاراالمپیک بود اما قطار زندگی‌اش پیش از رسیدن به توکیو ۲۰۲۰ متوقف شد. سیامند رحمان در ۱۱ اسفند ۱۳۹۸ و در منزل خود دچار ایست قلبی شد و جان به جان آفرین تسلیم کرد.