واشنگتن پست: آیا افغانستان به سوی یک جنگ داخلی دیگر می رود؟

در این گزارش به قلم " پامه لا کانستبل"  آمده است:
امروز خطر "طالبان" و یا " داعش" نیست که کابل پایتخت افغانستان را تهدید می کند بلکه این خطر، یک جنگ سوررئال (غیرواقعی) عصبیت هاست میان دو سیاستمداری که هریک ادعا می کند رهبر مشروع افغانستان هستند.
کاخ ریاست جمهوری در اختیار " اشرف غنی" است که دو هفته پیش پیروزی مجدد انتخاباتی اش را اعلام کرد.
چند قدم آن طرف تر در یک کاخ کوچک در همان مجتمع کاخ های ریاست جمهوری؛ "عبدالله عبدالله" رقیب انتخاباتی غنی که معتقد است در شمارش آراء تقلب شده است و او رئیس جمهور منتخب کشور است بر تخت رهبری کشور نشسته است و یک دولت موازی تشکیل داده است.
در همان محوطه دفترکار "عبدالرشید دوستُم" قرار دارد. دوستم ژنرال سابق ارتش است و متحد عبدالله است. او مدتی هم معاون اول ریاست جمهوری غنی بود.
هیچ تیری شلیک نشده است و همه چیز تحت کنترل است. اتفاقا همین آرامش در این میدان باز رقابت قدری وهم انگیز است.
همه وحشتزده اند. همه می ترسند مبادا این یک آرامش قبل از طوفان باشد. مبادا یک حادثه کوچک به یک آتش سوزی خشن میان اردوگاه های رقیب منتهی شود، کشور دوباره صحنه آشوب و درگیریهای داخلی شود و از همه مهمتر مذاکرات برنامه ریزی شده میان دولت و طالبان برای به انتها رساندن جنگ ۱۸ ساله افغانستان دوباره محکوم به فنا شود.
شورشیان قسم خورده اند اگر اختلافات حل و فصل نشود، به حملاتشان ادامه خواهند داد.
"زلمای  رسول" مشاور اسبق امنیت ملی افغانستان گفته است: "همه کارتها اینک در دستان طالبان است. اگر تا ۷ یا ۱۰ روز آینده پیشرفتی حاصل نشود اتفاقی خواهد افتاد و همه چیز را از کنترل خارج خواهد کرد".
رسول اظهار داشت: "‌اگر میان هواداران مسلح غنی و عبدالله خشونتی در بگیرد، تنها ظرف چند روز طالبان چندین استان را تصرف می کند و این بار دیگر آمریکایی نیست که جلوی او را بگیرد".
در این میان، پاکستان هم به وحشت افتاده است و می ترسد اگر صلح در افغانستان برقرار نشود خشونتها به درون مرزهای پاکستان نیز نفوذ کند.
 نزدیکان غنی می گویند که هنوز می توان نسبت به نزدیک شدن جناحهای درگیر به هم امیدوار بود. اما عبدالله و قدرتمندترین حامی اش دوستم، پیشنهادها برای تغییر دادن مواضعشان را رد کرده اند.
دوستم؛‌ یکی از جنگ سالاران قدیم است و یک گروه مسلح قومیتی بزرگ از اقلیت "ازیک" را فرماندهی می کند. او پیشنهاد تصدی بلندپایه ترین مقام نظامی کشور را رد کرده است.
غنی و عبدالله هردو همزمان در ۹ مارس ( ۱۹ اسفند) هریک جداگانه مراسم تحلیف ریاست جمهوری به جا آوردند.
عنی تقریبا سکوت اختیار کرده است و هنوز کابینه اش را معرفی نکرده است و هنوز برای از جای کندن بلوک هایی که محوطه کاخ ریاست جمهوری را از هم جدا کرده است از نیروی زور استفاده نکرده است.
عبدالله فرمانداران خودش را در چندین استان نصب کرده است. اما تیم غنی همچنان بطور خصوصی و از طریق واسطه هایی با عبدالله تماس دارد به این امید که بالاخره او را وادار به سازش کند.
امروز اغلب ساکنان کابل وحشت دارند که کشور دوباره به اوائل دهه ۱۹۹۰ بازگردد یعنی زمانی که دولت از هم فرو پاشیده، کشور به درون یک جنگ داخلی فرو رفته و قسمت اعظم پایتخت نابود شده بود.
مردم می ترسند مبادا طالبان دوباره بر کشور حاکم شود و مردم به زور به زیر ستم یک حکومت دینی سرکوبگر قرون وسطایی بروند.
هیچ بعید نیست آن سناریوها دوباره اجرا بشود.
امروز هم عده ای از همان افرادی که در آن جنگ داخلی حضور داشتند، همان قومیت ها، همان تنش های نواحی، همان پتانسیل های طالبان برای پر کردن خلاء دولت و بدست گرفتن قدرت؛ در میدان اند.
یک عامل نگرانی؛ مسئله خروج نظامیان آمریکایی است. این جزیی از مُفاد توافقنامه صلح با طالبان است که اخیرا امضا شد.
عامل دیگر این است که افغانستان و سرنوشت آن امروز دیگر اولویت اصلی خیلی از کشورها نیست.
یک نگرانی هم شیوع کروناست. این ویروس تمام کشورهای توسعه یافته را هدف قرار داده است و این بار راهش را به سمت افغانستان کج کرده است و دارد شروع می کند به این کشور هم حمله کند.
افغانستان یک کشور بشدت فقیر است و مطلقا زیرساختها و تاسیسات بهداشتی مناسب برای مقابله با ویروس را ندارد.
بسیاری می گویند که طالبان تا همین حالا هم بابت امتیازهایی که از توافق با آمریکا نصیبش شده،‌ بشدت خوشحال است.
به اعتقاد این تحلیلگران؛‌ اینک با این نزاع سیاسی که در کابل درگرفته است، نهاد "دولت" و "نخبه سیاسی"‌ بودن دیگر جاذبه اش را برای طالبان از دست داده است.
هفته گذشته طالبان اعلام کرد رهبر مذهبی این گروه به نام " هیبت الله آخوندزاده" تنها حاکم قانونی کشور است.
این نزاع قدرتی که در کابل در گرفته است، تمام تلاشهای غنی برای تشکیل دادن یک هیئت مرکب برای دیدار با طالبان را خراب می کند. عبدالله تقاضا کرده است که هیئت خودش را به این دیدار بفرستد.
یک منبع دیگر هم نگران به خطر افتادن امنیت نواحی حومه شهرهاست. سال هاست که در این نواحی، نیروهای افغان دارند با طالبان می جنگند.  عبدالله در تلاش است افراد مورد نظر خودش را در پستهای استانی منصوب کند.
با این حساب؛ در میان نیروهای امنیتی هم شکاف ایجاد خواهد شد. این نیروها مدتهاست که به زحمت دارند تلاش می کنند یک ارتش متحد و یکپارچه و وفادار به پرچم ملی کشور از این ارتش به هم ریخته و چند قومیتی درست کنند.
"رحمت الله نبیل" رئیس اداره اطلاعات ملی سابق افغانستان می گوید:" ما الآن در نوک تیز یک جرقه قرار داریم. اگر اوضاع آنقدر وخیم بشود که درگیری فقط به یک جرقه احتیاج داشته باشد،‌ آن موقع نیروهای دولتی هم با طالبان و هم با خودشان درگیر خواهند شد. مذاکراتی سه جانبه برگزار می شود و کشور به سه قلمرو تجزیه می شود".
https://www.washingtonpost.com/world/asia_pacific/standoff-between-afghan-president-ghani-and-rival-abdullah-threatens-peace-deal/۲۰۲۰/۰۳/۱۵/۴۱d۴e۸e۸-۶۶۵۷-۱۱ea-۸a۸e-۵c۵۳۳۶b۳۲۷۶۰_story.html