فیض شریفی سه‌شنبه با تشریح جزئیات بیشتر در خصوص برخی ویژگی های منحصر به فرد منصور اوجی به ایرنا گفت: اوجی همواره عاشق شیراز بود ؛شیرازی که در محدوده باغ ارم و حافظیه باشد؛ تمرکز او روی همین مناطق بود.
این پژوهشگر ادبی معتقد است که اوجی همچنین به برخی ویژگی های منحصر به فردش که همان تک روی بودن و دوری از اجتماع و منزوی بودن بود نیز افتخار می کرد و روی آنها تاکید داشت.
شریفی ادامه داد: یکی دیگر از ویژگی های اوجی این بود که در مقدمه آثارش نقد بعضی از ناقدان و شاعران را می گذاشت. او از این زاویه می خواست خوانندگان شعرش را مرعوب یا مجذوب کند .
این پژوهشگر ادبیات همچنین گفت که اوجی خوب زندگی کرد ، او عشق شعر بود و اگر شعر نبود تاب واقعیت های سمج و سخت را نداشت.
وی بیان کرد: منصور اوجی، در وهله اول یک معلم بود او فوق لیسانس علوم تربیتی را در تربیت معلم تهران گرفته بود و در همان تهران هم گاهی در جلسات شعر شرکت می کرد.
شریفی می گوید: مرحوم اوجی اهل منکر و مسکری و البته او یک آدم محفلی نبود و در جلسات شبانه شاعران نیز معمولا شرکت نمی کرد.
او افزود:اوجی حتی به همین ویژگی منحصر به فردش می بالید و در هنگام شعر خوانی روی این مساله مانور می داد.
شریفی معتقد است که علت شهرت اوجی یکی مختصر همنشینی با شاعرانی چون شاملو ، اخوان ثالث ، فروغ فرخ زاد ، آتشی و سیمین دانشور و بهبهانی بود .
او ادامه داد که باید اذعان کرد: اوجی از آنها جوان تر بود و شعرش هم از شاعران بالایی بهتر نبود او نه به شعر های سیاسی و اجتماعی به آن صورت علاقه داشت و نه شعرهای عاشقانه غلیظی داشت و نه در سخنوری از شاملو و اخوان و امثالهم قوی تر بود.
این پژوهشگر ادبی گفت: او همواره در اعتدال بود بود و جزء اوساط الناس بود ،طبیعت گرا بود و خودش می گوید اگر بار دیگر به دنیا آمدم دلم می خواهد گنجشکی باشم در "صبح زود " .
شریفی گفت: او دو دفتر رباعی به نام های " مرغ سحر " و" حالی است مرا "هم داشت که اولی کمی اجتماعی است چون آنها را در اوان انقلاب نوشته بود و دیگری حال و احوال خود اوست او اصولأ بیشتر دوست داشت معشوق باشد تا عاشق.
شریفی با بیان اینکه از حالا نمی توان درباره ماندگاری اوجی حرف زد، گفت: باید دست کم نیم قرنی بگذرد تا ما شعر شاعری را داوری کنیم اگر بخواهیم درباره او داوری کنیم ، باید بگوییم که چون او از موضوعات ماندگاری چون تنهایی و مرگ سخن می گفت ، شاید چندتا از شعرهای وی در آینده بماند.
شریفی افزود: مثلآ یکی از شعرهای او :" پاییز می رویم / ما با این همه پاییز می رویم " است که شعر کوتاه خوبی است .کوتاه های او خوب است . مثل " کوتاه مثل آه " البته من به ایشان گفته بودم که " آه " کوتاه نیست و کشیده است .مثلا حافظ می گوید :" آئینه رویا آه از دلت آه " آه دومی را باید کشیده خواند.
شریفی افزود: اوجی چون گاهی ترجمه هم می کرد از ادبیات اروپا هم مطلع بود ،او در واقع شعر شاعران بزرگ را گاهی دستکاری می کرد و اگر زیباتر می شد چاپ می کرد و او در این زمینه تخصص داشت.
وی ادامه داد: اوجی همچنین شاعر میانه رویی بود و از دور دستی نیز بر آتش سیاست و اجتماع داشت .
وی با بیان اینکه من به جز در چند غزل از اوجی مضمون عاشقانه ای سراغ ندارم، گفت: او همواره در تپه ها می زیست و از لحاظ جوهر ادبی هم شعرش در میانه بود.
شریفی معتقد است که به هر معنی اوجی شاعر تأثیرگذاری بود. یکی از علل شهرت اوجی آن بود که در آفتابی شدن اشعارش مضایقه نمی کرد.
او می خواست بر صدر مطبوعات باشد در این زمینه هم منتقدان درباره کارهایش زیاد نوشتند و البته عمده افرادی که درباره او نوشتند خیلی در زمینه شعر اشتهار نداشتند. مثلا سیمین دانشور، یا هوشنگ گلشیری و مندنی پور که بیشتر در زمینه داستان کار می کردند.
شریفی معتقد است که با رفتن خائفی و اوجی در شیراز به تقریب نسل پدرخوانده های ادبی به پایان رسید. از این به بعد باید جوان ها بر کار سوار شوند.
منصور اوجی شاعر معاصر و چهره ماندگار استان فارس بود که شامگاه شنبه هجدهم اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۰ پس از تحمل یک دوره بیماری در منزل شخصی خود در شیراز درگذشت. وی متولد نهم آذرماه سال ۱۳۱۶ در شیراز بود.
اوجی را چهره‌های شاخص معاصر ادبیات ایران خوب می‌شناسند، او شاعری است شیرازی با بیش از ۲۵ کتاب شعر، دو کتاب در حوزه ترجمه و سه کتاب در حوزه تحقیق و پژوهش.
«کوتاه مثل آه» معروف‌ترین منظومه او است. «یکصد و ده نامه از دو سیمین»، «باغ شب»، «خواب درخت و تنهایی زمین»، «شهر خسته»، «این سوسن است که می‌خواند»، «مرغ سحر»، «صدای همیشه»، «شعرهایی به کوتاهی عمر»، «حالی است مرا» از دیگر آثار این شاعر هستند.
در راستای قدرشناسی از اساتید بزرگ حوزه فرهنگ، هنر و ادب فارس، آذرماه ۱۳۹۶ نشان درجه یک وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به منصور اوجی تعلق گرفت.
این شاعر معاصر در شب‌های شعر فردی و گروهی بسیاری حضور داشته و شعر خوانده به ویژه در دو شب شعر تاریخی و تأثیرگذار؛ یکی «شب‌های شعر خوشه» که به همت احمد شاملو در تهران برگزار شد و دیگری در شب‌های ده‌گانه شعر «کانون نویسندگان ایران» و نیز او جزو پنج شاعری از ایران بود که در سال ۱۳۸۴ با کاروان «گفت‌وگوی طبیعت» به فرانسه رفت و در پنج شهر بزرگ آن کشور شعر خواند.
درباره آثار اوجی تاکنون کتاب‌ها و مقاله‌های متعددی به چاپ رسیده از جمله کتاب «در ستایش شعر سکوت» نوشته هوشنگ گلشیری و «در جست‌وجوی گل شیدایی» به قلم کامیار عابدی و کتاب «اما پرنده و گل» به قلم خسرو قمر.
برخی از شعرهای اوجی به زبان‌های انگلیسی، فرانسوی، ایتالیایی، آلمانی و ارمنی ترجمه شده است.
نظر شما