۳۳ هکتار از محوطه تاریخی ریوی خراسان شمالی تخریب شد

دکتر سیدجواد جعفری روز جمعه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا اظهار داشت: در واقع ۳۰درصد این محوطه تخریب شده و با وجود این که ریوی در سال ۱۳۴۶ با شماره ۷۲۰ در فهرست آثار ملی به ثبت رسید اما در دهه ۶۰ و با وجود ممنوعیت هر گونه تخریب و ساخت و ساز، سه کوره آجر پذیری مجوز فعالیت در این محل را دریافت کردند و خاکبرداری این کوره ها موجب تخریب محدوده ای وسیع شده است.

وی افزود: با پیگیری هایی که انجام شد فعالیت این کوره ها محدود و هم اکنون خاکبرداری از محل متوقف شده است و سازمان صنعت معدن تجارت، استانداری خراسان شمالی و فرمانداری مانه و سملقان نیز با ساماندهی و جابه جایی این کوره ها موافق هستند.

وی خاطرنشان کرد: با توجه به این که کوره ها در وسط محوطه و در گستره هفت هکتاری قرار گرفته اند تصمیم بر این شد که این گستره رها نشود و تبدیل به فضای گردشگری شود.

وی اظهار داشت: ۷۰درصد باقیمانده از محوطه ریوی ظرفیت بالایی برای فعالیت های باستانشناسی دارد و اگر چه از باقیمانده محل تخریب شده نیز یک بنای باستانی بیرون کشیده شد اما در همه جای این محل شواهد باستانشناسی زیادی برای کاوش وجود دارد.

وی از ظرفیت بالای این محل برای جذب گردشگر خبر داد و گفت: با توجه به این که  قرار است در ریوی مجموعه بزرگ گردشگری و سایت موزه ایجاد  شود محل کوره های آجرپزی به مرکزی تبدیل خواهد شد که گردشگران در آن روند تولید سنتی مصالح ساختمانی خشت، آجر و کاشی را مشاهده کنند.

سرپرست پایگاه میراث فرهنگی ریوی در مورد هزینه هایی که برای اجرای این طرح ها لازم است نیز افزود: ۲ تا سه میلیارد تومان اعتبار سالانه لازم است تا در پنج سال بتوانیم حداقل ۵۰ درصد طرح را اجرا کنیم و  واضح است که میزان اعتبار بیشتر سرعت کار را افزایش و زمان اجرا را کاهش خواهد داد و به همین دلیل خواستار همراهی و توجه مسوولان استان هستیم.

وی از تداوم کاوش های باستانشناسی در این محل برای سه فصل دیگر خبر داد و خاطرنشان کرد: هم اکنون در فصل نهم کاوش ها قرار داریم.

 کاوش های ریوی با همکاری اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان و موسسه باستان شناسی آلمان از سال ۱۳۹۱ آغاز شد و با توجه به اهمیت علمی و گردشگری این اثر تاریخی، برنامه منظمی با عنوان «پروژه باستان شناسی ریوی» برای کاوش و پژوهش در این محوطه تاریخی تدوین شد.   

محوطه تاریخی ریوی در پنج کیلومتری غرب شهر آشخانه، مرکز شهرستان مانه و سملقان و در نزدیکی روستای نجف و قره مصلی واقع شده است.

این اثر تاریخی در سال ۱۳۴۶ با شماره ۷۲۰ در فهرست آثار ملی به ثبت رسید و  با وسعتی حدود ۱۱۰ هکتار، در واقع بقایای یک شهر دوران هخامنشی است که ویژگی های باستان شناسی منحصر به فردی را داراست.

آشخانه مرکز شهرستان مانه و سملقان در ۴۵ کیلومتری غرب بجنورد و در مسیر استان های شمالی به مشهد مقدس واقع است.