بیرو سومین ساخته مرتضی علی عباس میرزایی، کارگردان جوان سینمای ایران است که برنامه افتتاحیه چهلمین جشنواره فیلم فجر را با اکران خود در خانه جشنواره رقم زد.
بیرو همان‌گونه که از نامش مشخص است ماجرای زندگی علی‌رضا بیرانوند دروازه بان پر آوازه تیم ملی فوتبال ایران است که جزییات مسیر موفقیت او در دروازه‌بانی را به‌تصویر می‌کشد. فیلم با لحظه اعلام پنالتی علیه تیم ملی فوتبال در جریان مسابقه ایران و پرتغال در چارچوب مسابقات جام جهانی ۲۰۱۸ آغاز می شود.
همان پنالتی معروفی که چند ماه قبل تر، بیرانوند در یک ویدئوی کوتاه جمله معروف چطوری کریس را بر زبان آورد و به نوعی برای کریس رونالدو کری خوانی کرد و دست سرنوشت اتفاقا چند ماه بعد او را در مقابل رونالدو در سخت ترین آزمون زندگیش قرار داد.
از آنجا به بعد وارد فلاش بک می شویم و زندگی و روزگار سخت این گلر تیم ملی و عشق فوتبال را از زمان نوجوانی و مدرسه تاکنون مرور می کنیم و در پایان اثر هم دوباره به ابتدای کار بر می گردیم و مهار پنالتی رونالدو توسط بیرانوند را شاهدیم و تمام!
بیرو در ساختار تماشاگر را جذب نکرد
یکی از مشکلات امروز سینمای ایران عدم وجود تنوع ژانر در سبد اکران و تولید سینمای ایران است. بسیاری از ژانرها در فهرست یا منوی سینمای ایران قرار ندارند و شاید همین عدم تنوع سبب می شود تا سینمای کشورمان نتواند آن گونه که باید در جذب مخاطب، موفق عمل کند.
یکی از همین ژانرها هم همین ژانر فیلم بیوگرافی (فیلم زندگی‌نامه ای) است که در دنیا طرفداران زیادی دارد و آثار بسیار خوبی هم در این ژانر به سینما دوستان ارائه شده که از آن جمله می توانم به گاو خشمگین، سخنرانی پادشاه، لارنس عربستان، پیانیست، ذهن زیبا، شبکه اجتماعی، مردی برای تمام فصول و امثال آن اشاره کنم.
بیرو نیز در خانواده همین ژانر قرار می گیرد و با وجود ایده و فیلمنامه تقریبا مناسبی که دارد متاسفانه در ساختار نمی تواند و نتوانسته تماشاگر را از سالن سینما با رضایت خاطر به بیرون هدایت کند که شاید یکی از دلایلش همین فقر و عدم تنوع اینگونه ژانرها در سینمای کشور و نبود تجارب مناسب قبلی در این حیطه باشد.
به همین دلیل است که در ساختار و حتی مرحله پرداخت ایده با ملغمه ای از ملودرام، فیلم ورزشی، فیلم عاشقانه و خانوادگی و غیره مواجهیم. حجم آواری که در لحظه لحظه داستان بر سر شخصیت قهرمان قصه فرو می ریزد (و البته می دانیم که همگی واقعی است) نه تنها باعث نمی شود که تندیسی از وی ساخته شود (چه خوب چه بد) بلکه در مقابل، انبوهی از غصه، آه و حسرت را در روح، ذهن و جان تماشاگر جاری می سازد. در مقابل این آوار، وقتی تا انتهای قصه پیش می رویم با کمال تعجب در می یابیم که نه تنها تندیس یاد شده به صورت کامل ساخته نمی شود بلکه همه موفقیت قهرمان قصه فقط در مهار ضربه پنالتی رونالدو خلاصه می شود و بس.
به همه این ها اضافه کنید ساختار کاریکاتور گونه صحنه های مختلف و متعدد مسابقات فوتبال از روستا و نوجوانان گرفته تا امید و بزرگسالان که بی شباهت به انیمیشن پرطرفدار سال های دور تلویزیون ایران (فوتبالیست ها) نیست و ناخودآگاه ذهن تماشاچی به سمت و سوی کاکه‌رو، تارو میساکی، واکاشی زوما و دیگران سیر می کند. به همه این فضای کاریکاتوری باید ساده انگاری کارگردان و فیلمنامه نویس را هم در ارائه نکردن تصویر صحیح از حوزه فوتبال ایران اضافه کنیم.
بیرو در اندازه ستایش از بیرانوند نیست
ریتم کند در ساختار و در فیلمنامه از مشکلاتی است که در بخش های مختلف اثر خودنمایی می کند و در نهایت آنچه که بر جای می ماند یک اثر ضعیف، بی حس و حال است که نه قهرمانش، قهرمان است و نه شباهتی به آثار این ژانر دارد. به جد اعتقاد دارم بیرو با همه تلاشی که سازندگانش انجام داده اند حتی فیلمی در حد و اندازه های ستایش از بیرانوند نیز نیست.
به گزارش ایرنا، چهلمین جشنواره فیلم فجر با حضور ۲۲ فیلم در بخش «سودای سیمرغ»، ۱۰ فیلم در بخش «فیلم کوتاه» و هشت فیلم در بخش «مستند» از ۱۱ تا ۲۲ بهمن به دبیری مسعود نقاش‌زاده در برج میلاد به عنوان کاخ جشنواره، برگزار می‌شود. فیلم‌های این دوره از جشنواره در سینماهای ۳۱ استان در سراسر کشور اکران خواهد شد.
چراغ جشنواره فیلم فجر در روز نخست با ۲ فیلم بیرو و مرد بازنده روشن شد.
نظر شما