به گزارش ایرنا، پیاده روهای این مسیر چنان از بین رفته اند که راه رفتن را هم در این شهر گردشگرپذیر سخت کرده است اما هزینه بالای بهسازی یا تعویض سنگفرش این پیاده‌روها موجب شده است این وضعیت سال ها دست نخورده باقی بماند.
کارشناسان می گویند کاشت درختی به نام «پالونیا» در سال های قبل در مسیر پیاده رو دریاچه زریبار مریوان، عامل اصلی تخریب این پیاده‌رو است.
یک کارشناس محیط زیست اهل مریوان در این رابطه به ایرنا گفت: تخریب پیاده‌روها تنها مشکلی نیست که این گونه سریع‌الرشد ایجاد کرده است بلکه این گونه می تواند زمینه حذف گونه های بومی را هم فراهم کند.
قادر رحمان زاده افزود: اگرچه پالونیا از نظر تولید چوب محاسنی دارد، اما در محیط‌های مختلف به راحتی می‌توانند دیگر گونه‌ها را کنار بزنند و به دلیل رشد زیادی که دارد در رقابت با گونه‌های دیگر بسته به شرایط محیط موفق تر ظاهر می‌شود و زمینه حذف گونه‌های بومی را فراهم می‌کند.
وی اضافه کرد: بزرگ‌ترین مشکلی که این گونه می‌تواند برای محیط‌های طبیعی مجاور خود ایجاد کند، این است که رشد سریع این گونه و وجود نیتروژن بالا در بافت چوبی آن منجر به ایجاد جذابیت بیشتر برای آفات و بیماری‌ها می‌شود.
رحمان‌زاده ادامه داد: بر اساس مطالعاتی که در دنیا روی گونه پالونیا انجام شده است، انواع بیماری‌ها و آفات به این گونه حمله کرده‌اند یعنی پالونیا می‌تواند میزبان انواع مختلفی از آفات و بیماری‌ها باشد که بر هزینه‌های نگهداری از این گونه اثر مستقیم دارند.
وی با بیان اینکه اگر پالونیل در سطح وسیع و بدون مطالعه و پیش‌بینی کشت شود، می‌تواند بسیار خطرساز باشد، افزود: این گونه هم مانند عرعر که به دلیل رشد سریع، تبدیل به گونه مهاجم در ایران شد، اگر بدون توجه توسعه یابد، می‌تواند به‌سرعت جایگزین گونه‌های بومی در محیط‌های طبیعی شود.
این کارشناس محیط زیست یادآور شد: بر اساس اطلاعات منتشر شده در سایت وزارت کشاورزی اتحادیه اروپا و بسیاری از منابع معتبر علمی، گیاه پالونیا مهاجم است و هر کسی در هر لباسی چنین گیاهی را برای کشت در مریوان یا هر جای دیگر توصیه می‌کند در حالت خوش‌بینانه ناآگاه و در حالت بدبینانه مقاصد دیگری است.
قادرزاده گفت: امیدوارم هر چه زودتر این درختان حذف و با گونه های بومی منطقه که هم از لحاظ زیبایی شناختی جلوه بهتری دارد و هم از لحاظ اکوسیستمی نزدیک تر به طبیعت مریوان باشد جایگزین شود.
دریاچه زریبار مریوان در یک دره طولی وسیع قرار دارد و از ۲ طرف غرب و شرق با کوه‌های پوشیده از جنگل احاطه شده و پوشش غالب اراضی منطقه را جنگل و بیشه‌زارهای نیمه انبوه تشکیل می‌دهد که گونه غالب جنگلی آن بلوط ایرانی است و زریبار دارای یک هزار و ۲۰۰ هکتار نیزار، سه هزار و ۴۰۰ هکتار پناهگاه حیات وحش و ۲ هزار و ۳۰۰ هکتار تالاب است.
زریبار در فاصله سه کیلومتری غرب شهر مریوان قرار دارد و این تالاب به عنوان یکصد و دومین اثر طبیعی کشور در ۲۰ بهمن ۱۳۸۹ در فهرست میراث طبیعی ایران ثبت شده و پناهگاه حیات وحش آن بیست و سومین عضو کنوانسیون رامسر است.
طول دریاچه زریبار حدود پنج کیلومتر و عرض آن حدود ۱.۶ کیلومتر، وسعت تالاب به دلیل تغییرات حجم آبی در فصول مختلف متغیر و حداقل و حداکثر عمق آن به ترتیب ۲ و ۶ متر است.
تاکنون ۲۹۸ گونه پرنده، ۳۱ گونه پستاندار، ۱۳ گونه خزنده، ۱۱ نوع ماهی یک گونه مارماهی، پنج گونه فیتوپلانکتون و ۱۷ گونه زئوپلانکتون در تالاب بین المللی زریبار شناسایی شده است.
نظر شما