به گزارش ایرنا، بارها اتفاق افتاده است که مدیر یا مسئولی در تراز ملی برای امری وارد استان می‌شود و خبرنگاران انتظار دارند، برنامه‌ها و هدف‌های سفر او از ناحیه روابط عمومی دستگاه مربوطه به خبرنگاران ارائه شود تا نسبت به پوشش خبری سریع، صحیح و دقیق اقدام کنند اما مدیر یا مسئولان روابط عمومی اداره کل یا سازمان مدنظر، کاری در این راستا انجام نمی‌دهد.
از سوی دیگر تصاویر و خبرهای حضور، نشست‌ها، دیدارها و بازدیدهای آن مقام میهمان، از سوی شهروند خبرنگاران در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌شود و هر چند این محتواها، بار خبری لازم را ندارند اما زوایای مختلف اینگونه سفرهای مسئولان از دید افکار عمومی پنهان نمی‌ماند و به قول معروف " نهان کی ماند آن رازی کزو سازند محفل‌ها"
در چنین موقعی خبرنگاران مقید به وجدان کاری که حضوری مستمر و کنجکاو در فضای مجازی دارند، به محض اطلاع از موضوع، برای برقراری ارتباط با روابط عمومی یا مسئول دستگاه مربوطه دست به کار می‌شوند، اما اغلب در این مواقع مطالب به دست آمده، دست اول نبوده و چنگی به دل نمی‌زند و این قبیل کم توجهی‌ها به مقوله خبر، از گلایه‌های دایمی خبرنگاران از روابط عمومی هاست هر چند "آنچه البته به جایی نرسد فریاد است".
اگر کارمند یا فعال روابط عمومی به طور علمی یا حسب تجربه کاری به حوزه وظایف و اختیارات خویش واقف باشد، هرگز تن به خبرسوزی نمی‌دهد بلکه قبل از ورود مقام یا مسئول ملی به استان، خبرنگاران را در جریان امر قرار می‌دهد و سپس برنامه‌های آن مسئول را به تناوب به اصحاب خبر منتقل کرده و خود نیز در معیت اصحاب خبر در میدان کار حضور می‌یابد تا هیچ گوشه‌ای از وقایع خبری از قلم نیفتد و همه ابعاد سفر به طور واضح به سمع و نظر مردم برسد.
عکس این قضیه، یعنی عدم اطلاع رسانی درست روابط عمومی، موجب خبرسوزی یا ناقص بودن محتوا و محصول خبری می‌شود و مقدار این خسران خبری برای یک دستگاه اداری و مدیر آن، به حدی جدی است که کارکنان شایسته روابط عمومی‌ها و خبرنگاران مشرف و مجرب هرگز مایل نمی‌شوند متحمل این ضرر و زیان قرار گیرند.
البته در تحلیل این مسئله، از یک نکته دیگر نباید غفلت ورزید و آن، نقش و نگاه مدیران دستگاه‌ها نسبت به نحوه و نوع اطلاع رسانی از سفرهای مقامات ملی یا استانی است؛ به این صورت که اگر مدیرکل یا رییس یک دستگاه اداری به هر دلیلی میل به پوشش خبری از سفر مقام عالی رتبه را نداشته باشد، کاری از روابط عمومی ساخته نیست و نمی‌توان بر او خرده گرفت.
در این قبیل موارد، پرسش‌های مهمی در اذهان عمومی مطرح می‌شود و آن اینکه آیا سفر فلان مقام ملی به استان، محرمانه یا امنیتی بوده یا دلیل دیگری برای عدم پوشش خبری سفر وجود دارد؟
اگر سفر آن میهمان عزیز، جنبه محرمانگی و شخصی نداشته است، چرا سفر او از سوی شهروند خبرنگاران در شبکه‌های اجتماعی بازتاب داشته اما به طور رسمی در خبرگزاری‌ها و پایگاه‌های خبری و صداوسیما انعکاس نیافته است؟
دانش روابط عمومی و ارتباطات ایجاب می‌کند ادارات از ظرفیت خبر و رسانه‌ها برای نمود و بروز خویش بهره بگیرند و هر اندازه همچون آینه‌ای صاف و شفاف درصدد نمایاندن واقایع خبری خود برآیند، به همان میزان نزد افکار عمومی مقبول و محبوب خواهند بود و در غیر این صورت، شکاف ایجاد شده بین سازمان یا اداره با مخاطبان، سبب خواهد شد تا به اصطلاح "کلاهشان پس معرکه باشد".
۱۷ مرداد روز خبرنگار، بهانه‌ای شد تا به این درد و دغدغه دیرین اصحاب رسانه پرداخته شود، دردی که هر چند از حوزه کاری همکاران روابط عمومی برمی‌خیزد، اما کم توجهی به آن، سبب تکرار مشکلات ناشی از آن می‌شود؛ خبرنگاران به طور معمول در همه ایام مشغول خبررسانی و آگاهی بخشی به جامعه هستند و همه روزهای سال برای این قشر، روز خبرنگار محسوب می‌شود، بنابراین از مدیران و همکاران روابط عمومی انتظار می‌رود، با استفاده از ظرفیت این اصحاب قلم از بار تکالیف خود بکاهند و دستگاه یا سازمان خود را در صدر رسانه‌ها مطرح کنند.
امروزه کنش و واکنش‌های خبری در دهکده جهانی، امری ملموس و غیرقابل انکار است و بر همگان مسلم گشته است که هیچ مقوله‌ای که از حیث خبری برای افکار عمومی ارزش و اهمیت داشته باشد، از چشم‌ها و گوش‌ها پنهان نمی‌ماند و اگر برای مقطعی پوشیده باشد، بی شک بعد از مدتی برملا خواهد شد؛ بنابراین دهکده جهانی و عصر فناوری و اطلاعات ایجاب می‌کند که یا به عنوان یک فعال روابط عمومی یا در جایگاه یک مدیر و مسئول، چشم و گوش دوربین‌ها و ضبط صوت‌ها را بر خود ناظر بدانیم تا در چالش حاشیه‌ها و قضاوت‌های ناخواسته گرفتار نشویم.
نظر شما