شهرهای تاب آور بر ۲ راهبرد کاهش و تطابق با اثرات تغییرات اقلیم متمرکز هستند

به گزارش روز سه شنبه ایرنا به نقل از روابط عمومی شهرداری قشم، موسی پژوهان در همایش روز جهانی شهرسازی با محور شهرهای تاب آور و هوشمند و رسالت های برنامه ریزان و طراحان شهری که در سالن اجتماعات شهرداری قشم برگزار شد، اظهار داشت: انتخاب شعار «شهرهای هوشمند و تاب آور» به این علت است که به شدت با مشکل و پیامد های تغییر اقلیم مواجه ایم.

وی افزود: گازهای گلخانه ای و انتشار دی اکسید کربن وقایعی همچون به هم ریختگی فصل ها، خشکسالی و سیلاب را  در نتیجه تغییر اقلیم به بار آورده و سالیانه تعداد بسیاری را به کام مرگ می کشاند.

مدیر پروژه شهرهای دوستدار کودک ایران گفت: تمدن برخاسته از نفت و سوخت های فسیلی یک تمدن مخرب است زیرا سوخت‌های فسیلی مهمترین عامل انتشار دی اکسید کربن در جهان به شمار می رود.

پژوهان اضافه کرد: آمریکا با ۱۵ درصد، چین با ۳۰ درصد و اروپا با ۲۵ درصد مسوولان اصلی این فاجعه هستند، اما همه باید به سهم خود در این عرصه ایفای نقش موثر داشته باشیم.

وی توضیح داد: اگر امروز برای تغییر اقلیم و تاب آور کردن شهرها برنامه ریزی نشود باید فردا با هزینه های بسیار گزاف با جان و مال شهروندان به صورت منفعلانه در پی کاهش اثرات آن باشیم، از این رو ضرورت دارد با برنامه ریزی به سمت آن پیش برویم.

مدیر پروژه شهرهای دوستدار کودک ایران ادامه داد: روز جهانی شهرسازی به این دلیل گرامی داشته می شود که شهرسازی محیط زیست انسان را طراحی و برنامه ریزی می کند و هر کنشگر و تصمیم گیری که ایده و تفکر او بر شهر و زندگی مردم تاثیر می گذارد، کنشگر شهرسازی محسوب می شود.

وی خاطرنشان کرد: شهرسازی در تعریف عام و گسترده تمام فعالیت هایی را شامل می شود که هر کنشکر و کسی که در شهر زندگی می‌کند بر آن تاثیر می گذارد.

شهرداران، روسا و اعضای شوراهای اسلامی، سازمان نظام مهندسی و فعالان حوزه مهندسی و شهرسازی شهرستان قشم از حاضران در این همایش بودند.

به گزارش ایرنا، تاب آوری مفهوم جدیدی در طراحی شهری است که رویکرد اصلی آن طراحی با آسیب پذیری کمتر و انعطاف پذیری بیشتر برای شهر ها در برابر تنش ها و حوادث است به گونه ای که یک شهر تاب آور، شهری آماده است که در مواقع اضطراری به سرعت به شرایط جدید پاسخ داده و با کمترین آسیب به کار خود ادامه می دهد.

مفهوم تاب آوری برای نخستین بار در سال ۱۹۷۳ توسط شخصی به نام هولینگ مطرح شد. مطابق تعاریف بیان شده توسط وی، تاب آوری معیاری از توانایی سیستم برای جذب تغییرات است در حالی که هنوز مقاومت قبلی وجود دارد. در تعریفی دقیق تر تاب آوری توانایی سیستم های تحت استرس در بازگشت به حالت اصلی و توانایی باز سامان دهی خود است.