امروز روزی است که کعبه آغوش گشوده تا کهکشانی از خیر و نیکی، منظومه ای از روشنی و زلالیت و دریایی نیلگون از پاکی و طهارت، زمین خاکی را به یمن قدوم خود تقدس بخشد.
امروز با ولادت شمس جمال نورانی اعلی حضرت، قدر قدرت، شاه قوی شوکت، ماه طلعت، خورشید رایت، سلطان اولیا، سخن گذار منبر سَلُونِی، سرور مطلبی، ابن عم نبی، دُر هَلْ اَتَی، مهر برج انما، شهسوار لافتی، پیشوای انبیا، سید الاوصیا، عماد الاصفیا، رُکْنُ الأولیاء، عُروَةُ الله الوُثقی، کلمه الحسنی، آیت الله العظمی، اَوَّلُ مـَظْلُوم عالم، خیر المومنین، امام المتّقین، امام العارفین، اَوَّلُ العابِدینَ، مولی الموحدین، امام الثقلین، رییس الموحدین، سید المتقین، زین الموحدین، ازهد الزاهدین، مولی الکونین و ابوالحسنین عرش آسمان معطر از عطر این مولود مقدس و فرش زمین رنگین از شقایق ها و نرگس های بهاری است.
آری، اکنون کعبه مادر می شود تا در دامان مهر خود، برترین عالمیان امیرالبَرَرة، قاتِلُ الفَجَرَة، امیر عوالم، امیرالمؤمنین، امام المسلمین، عَمُودُ الدِّین، یَعسوب‌ُ الدّین، حَبْل‌ُ الله المَتین، لنگر آسمان و زمین، جان جهانیان، سر الاسرار، نور الانوار، امام الاطهار، ولی الجبار، نعمت الله علی الابرار، نقمه الله علی الفجار، نباء عظیم، صراط المستقیم، قرآن کریم، علم اعلام، دریای قمقام، معدن اسرار - نور الانوار، شکننده اصنام، اصل قدیم و فرع کریم را به بشریت هدیه کند.
به تبسم شیرین این مولود نیک سیرت، امام حلیم، جنب الله المکین، قیم دین، یدالله الباسطه، نورالله المبین، اذن الله الواعیه، عین الله الناظره، سیف الله المسلول، اسم الله الاعظم - قرآن الاکرم، صاحب عصا و میسم، شهاب الثاقب، مفرق الکتایب، نقطه دایره المطالب، محی السنه، ابو الایمه، کاشف الغمه، سید الامه، سنی الهمه، قابض الارواح، صاحب لوا، نقطه زیر با، رایه الهدی، باب الهدی، مصاحب انبیا، معلم جبرییل، امیر میکاییل، حاکم عزراییل، سید البشر من ابی فقد کفر، حاکم یوم الدین، غیاث المستغیثین، امان الخایفین و حبیب الله العالمین، فرشتگان احرام می پوشند و به طواف در می آیند.
اینجا مقام قرب الهی و خانه خالق جهانیان جایی است که سید العرب و العجم، خیر البشر، وجه الله، عین الله، اذن الله، لسان الله، یدالله، باب الله، سیف الله، سر الله، ثار الله، نور الله، روح الله، شمس الله، غیرت الله، قدرت الله، ولی الله، خلیفه الله، عبدالله، اسدالله الغالب، غالب کل غالب، مَظْهَرُ العَجائب، مصدر الغرائب، ابوتراب، زوج بتول، وصی رسول، قائد الغر المهجلین - نفس الرحمان، نفس الرسول، باب حطه، صدّیق اَعظم، فاروق، قَسیمُ الجَنَّة و النَّار، صاحب ذوالفقار، شهید محراب، کننده در خیبر، امامی و مولا - آقا جانم قرآن ناطق علی ابن ابیطالب (علیه السلام) تنها مخلوقی است که در آن تولد می یابد.
این فضیلتی است که خداوند به جهت بزرگداشت و بالا بردن مقام و اظهار کرامت او مخصوص حضرت علی (ع) گردانیده است.
امروز زمان آن رسیده که این خورشید بی همتا در تاریخ بشریت طلوع کند، خورشیدی عالم تاب که واسطه خلقت آفرینش شد و جهان از او منشا گرفت، او که در خانه امن الهی مقدس ترین خانه زمینی چشم به جهان می گشاید تا جهانی را به نور وجود مقدس خود منور کند و جلوه های معنویت، روحانیت، عدالت، مظلومیت و بزرگی را تا انتهای عالم بگستراند.
همان وجود نازنین و آسمانی که در وصف او باید گفت: لنگر آسمان، ستون زمین، تو به جبرئیل داده ای پر و بال، مستی ام را خودت دو چندان کن یا علی یا محول الاحوال.
آری، علی امروز می آید تا ریگزار تفتیده جاهلیت، ظلم و بی عدالتی را سراسر نور و روشنایی بخشد. او ستاره ای درخشان در پهنه تاریخ بشریت است که تا دنیا دنیاست هدایتگر قلب های پذیرای وحدانیت، عدالت و انسانیت خواهد بود.
او می آید تا بیاموزد مودت، انسانیت و عشق و وفا را، او که خود اسطوره مهربانی و عطوفت، پدر یتیمان و بی کسان و وجودش نورانی بخش حیات انسانها است.
علی (ع) همان پادشاه خرقه پوشی است که باید در مدح او فریاد زد، نازم به دهانم که به شادی و به غصّه یک عمر «علی» گفت و مرا مست نگه داشت.
علی زیباست زیرا زیبایی و نیکویی با او در آمیخته است، وجودش، درونش و روحش سراسر نیکی، زیبایی و خوبی است، نمی توان او را دوست داشت اما نخواست علی وار زیست.
او همان عارف بی بدیلی است که در ستایش او باید گفت: مرا از قید مذهب ها برون آورد عشق او که چون خورشید طالع شد، نهان گردند کوکب ها.
نمی توان علی را یاد کرد اما چون علی نیکو خصال نبود که اگر چنین باشد دوستی علی معنایی ندارد، نمی توان کسی را دوست داشت اما از او، خصایلش و نیکی هایش دوری گزید.
علی (ع) همان گوهر بی همتایی است که در شرح گران بهایی آن باید از اعماق دل و جان گفت: طبعی که نپرداخت به نام تو تلف شد، بر خاک نوشتند علی؛ دُرِّ نجف شد.
علی یعنی عدالت، حق، بزرگ بودن، دل و روحی به وسعت دریا داشتن و کمال انسان و تجلی روح الهی در جسم خاکی داشتن.
قسم به کعبه، که نور زایید، قسم به نور فوق النور که زایشگر تو بود، قسم به نخل که ایستاده نماز کرد، آنگاه که نماز از ابتدا بوی تو را می داد و سوگند به نخستین ایمان آورنده امین، به مرد ترین نماز گزار مرد، سوگند به نخستین دست های پاکی که بیعت کرد و بر سر پیما خویش تا آخرین لحظه ایستاد.
قسم به مهر بی دریغ، به پدر که چاه را وقف وضوی نماز نخل ها کرد، قسم به زیتون، به خاک که پیشانی تو را بویید، قسم به عدل، به عادل، قسم به قاسم قسمت کننده عدالت، قسم به شما که عادل ترین رزمنده را اسلام نام گرفتید، سوگند به ایثار، آنچنان که بر جای پیامبر خفتید تا شمشیرهای آمیخته جهالت جسارتی بر محمد (ص) وارد نکنند.
مولا یا مولا، من از حکایت عشق تو بس کنم! هیهات مگر اجل که ببندد زبان گفتارم، اکنون آفتاب چگونه بر آید در روزی این چنین که خورشید مهر فروز امیر دلها بر دنیا دیده گشوده است.
اکنون که می آمدی شمع های هدایت برای همیشه بر افروخته می شود و خیل گمشدگان تاریخ به افقی روشن رهنمون می شوند.
مژدگانی بده ای بغض گرفتار شده، ساقی صاحب زمزم از کعبه پدیدار شده، مژدگانی بده، ای پیرهن کعبه چون که قافله سالار چون ماه شبهای تنهایی هویدا شده است.
امروز جاری می شود حضور سبز تو در خاطر جهان، همچون ستاره در ابعاد آسمان، تو برگ برگ سبز جهانی و جرعه جرعه در رگ های تاریخ ۱۳ رجب جاری می شوی.
اکنون انتظار کعبه پایان یافته است و علی (ع) چشم بر جهان می گشاید و دهان جهان پر از گل واژه های علوی می شود، او آمده است تا جهان را بسازد چونان که محمد امین (ص) بر او اعتقاد داشت.
و اکنون چقدر عشق شکوفا شده در باور زمان و چقدر عطر نجیبانه عشق پراکنده می شود و حالا که آمدی ای مولای متقیان (ع) و آسمان با همه وسعت اش پیدا نیست و اینکه پا بر زمین می گذارید.
آمدی و سایه لطف خدا بر سر همه مردمان گسترده می شود و همین که بال در جهان گشودید آسمان به لرزه افتاده که چرا با زمینی که علی (ع) در آن تولد یافته فاصله دارد.
اینک هزاره ها یکی یکی می گذرند و نام علی (ع) هر روز جهان را تشنه خویش می کند و اما هنور امت علی (ع) همانند غربت غدیر غریبند و غریبه های جهان هنوز حتی از نام علی (ع) نیز در هراسند.
و امروز، به برکت نام و نشانه شما روز پدر است، روز بی دریغ مهر، روز دست های پینه بسته، آنجا که پیامبر بر آنها بوسه زد، روز پدر است، پدری که حسین (ع) در مکتب او پرورش یافت، پدری که زینت (س) باز گو کننده خطبه های نا گفته او شده است.
میلاد امام علی (ع) آغازگر اشاعه عدالت و مردانگی و معرف والاترین الگوی شهامت و دیانت است و به یمن تولد پر برکت آن امام همام روز ۱۳ رجب را روز پدر نامگذاری کرده اند.
از پیامبر اکرم (ص) نقل شده است که فرمودند: «أَنَا وَ عَلِی أَبَوَا هَذِهِ الْأُمَّه؛ من و علی پدران این امّت هستیم» از این رو روز میلاد خجسته حضرت امیر مومنان (ع) روز پدر نامیده شده است.
در این روز سراسر نور و شادی با خودم به یاد همه پدران آسمانی و مسافران بهشت نجوا می کنم یا علی (ع) طرح انگور ضریح تو به یادم آورد که در میکده ات رو به خلایق باز است.
با خودم تکرار می کنم، پدر، ای بهار من! من از تبار سبز توام، در پناه لطف و عطوفت تو رشد کرده ام و در سفر پر فراز و نشیب زندگی به هر سو که رفته ام کلامت رهگشای راهم بود همان روزگاری که به من آموختی بگو یا علی گوش اِستاده ام از کودکی ام نام تو را، زان اقامه که ز لب ریخت پدر در گوشم.
به یاد رفیقم که فرزند شهیدی از شهدای دفاع مقدس بود و می گفت: در تقویم من روز «مرد» روزی بود که پدرم از جنگ برگشت اما جوری که در جیب جا می شد و بر گردن آویزن.
پدر جان هماره پژواک خنده تو از شادترین کُنج خانه گوشم را نوازش می دهد و خانه دوباره متولد می شود، وقتی هوای حوصله ابری است، به آغوش گرمت پناه می برم، چشمی از عشق به من می بخشی تا رود آفتاب دلتنگیم را بشوید.
صدای خسته تو را هنگامی که با کلیدهای تجربه در دست به خانه باز می گردی به دیگر صداها ترجیع می دهم و تویی که جایت هماره در خانه اندیشه من است.
پدرم، خوب می دانی که همیشه تکیه گاهم بودی و در سایه ات آسوده و با افتخار به آسمان نگاه کرده ام و طنین صدای دلنشینت تا ابد در گوشم زنگ می زند، همه عمر، تکیه گاهم بود پدرم نام کوچکش کوه است.
نظر شما