رضا نجاتی کارگردانی است که از مکتب فیلم کوتاه آمده و در اولین فیلمش یک قصه روان و ساده را روایت می کند، البته که فیلم قابل قبولی هم ساخته است.
شخصیت اول این قصه به خاطر یک بحران که در زندگی اش پیش آمده است، از خانواده جدا می شود و در چیدمان قصه چیدمان فیلمنامه و کاشت و برداشت ها به نحوی پیش می رود که راهی جز بازگشت به آغوش خانواده ندارد.
«بعد از رفتن» تقابل سه نسل از یک خانواده را تصویر می کند. صابر ابر با حضوری تازه در مقام نقش اول این قصه اجتماعی حضور تازه ای دارد اما در کنارش بهرام شاه محمد لو، در ارائه ای تازه بازی متفاوت و شگفت انگیزی در مقام پدر این قصه ارائه می کند.
آقای حکایتی ما دهه شصتی ها، این بار در مدیوم سینما استادانه خودنمایی می کند و نشان می دهد یکی از شانس های جدی نقش مکمل مرد این دوره از جشنواره است.
«بعد از رفتن» در کنار مضمون اجتماعی تازه اش، دستاوردهای فنی است. آرمان فیاض جنس فیلمبردای اش در تقابل با فیلم دیگرش «کت چرمی» لحن و فُرم تازه تر و با طروات تری دارد و در سکانس های جنوب، این موضوع به شدت ملموس است. صحنه نو و جذاب است و امیر حسین حداد طراحی ویژه ای داشته است، گریم کاراکترها و طراحی تازه مهدی صیاد منطبق بر واقعیت جهان شخصیت ها است.
این اثر به لحاظ تولید و تعدد لوکیشن ها فیلم سختی است و می توان گفت فیلم به لحاظ اجرایی و تهیه تولید، اتفاق ویژه ای است. برای اولین بار سیرک در سینمای ایران می بینیم. محمود بابایی تهیه کننده جوان این فیلم دغدغه سینما دارد.
«بعد از رفتن» یک فیلم اجتماعی بی ادعا از یک فیلم ساز اول است. فیلمی در سینمای ایران امروز که تصویر کردن قصه ای جاندار و تازه در ستایش جایگاه خانواده یک غنیمت به شمار می آید.
نظر شما