لیلا ابراهیمی در گفت‌وگو با ایرنا، درباره سطح مسابقات دوومیدانی جایزه بزرگ اظهار داشت: این رقابت‌ها خیلی خوب بود، اما تعداد شرکت‌کنندگان کم بود و از شهرستان‌ها دوومیدانی‌کاری شرکت نکرده بود. البته فصل امتحانات هم بود و جوانان و نوجوانان هم نتوانستند در این مسابقات شرکت کنند.
وی افزود: در این مسابقات زهرا عرب رستمی در پرتاب چکش رکورد قابل قبولی را جابجا کرد و او پتانسیل خوبی دارد. وی در اردوی ورامین زیر نظر مربی خود تمرین می‌کند. همچنین پریچهر شاهی در ماده ۱۵۰۰ متر در جایزه بزرگ شرکت کرد و آمادگی خوبی دارد تا رکورد ورودی بازی‌های آسیایی هانگژو را بزند. شاهی باید حتما رکوردشکنی کند. رقابت در مواد استقامتی خیلی بالاست زیرا کشورهای عربی دوومیدانی‌کاران اتیوپی و کنیایی را جذب کرده‌اند. در بازی‌های آسیایی رقابت سنگینی وجود دارد و تعداد پرتاب کننده‌ها کم و دونده‌ها بیشتر است.
مربی رده‌های پایه دوومیدانی عنوان کرد: امیدوارم تا چند ماه آینده عملکرد دوومیدانی‌کاران به گونه‌ای باشد که در بخش بانوان انتخاب مناسبی برای اعزام به بازی‌های آسیایی داشته باشیم. هر چند نگاه وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک این است تا ورزشکاران اعزامی باید شانس مدال داشته باشند، اما دوومیدانی رشته متفاوتی است. چین به عنوان میزبان و رقیب قدری محسوب می‌شود. در هر رشته سه دوومیدانی‌کار از چین شرکت می‌کنند و در بیشتر رشته‌ها حرفی برای گفتن دارند و دارای مدال جهانی و المپیک هستند.
وی ادامه داد: بازی‌های آسیایی رقابت پیچیده و دشواری است، اما دوومیدانی‌کاران ایران این پتانسیل را دارند تا در چنین بازی‌هایی شرکت کنند. ورزشکاران کشورهای دیگر در اردو و مسابقات بسیاری شرکت می‌کنند، اما دوومیدانی‌کاران ایران وقتی در رقابت قابل توجهی حضور ندارند، توقع مدال‌آوری از آنها زیاد است. باید به اندازه هزینه و امکانات دوومیدانی ایران از ورزشکاران کشورمان توقع داشته باشیم.
ابراهیمی خاطرنشان کرد: بازی‌های آسیایی فضای معمولی ندارد و باید دوومیدانی‌کاری که از ایران اعزام می‌شود، حتما بتواند در صورت عدم کسب مدال جزو ۶ نفر برتر باشند. درست است که تجربه ندارند اما باید طوری تمرین کنند که رکورد شخصی و ایران را بشکنند.
وی در پایان خاطرنشان شد: چین از ۳۰ سال گذشته برای کسب مدال در جهان و المپیک برنامه‌ریزی کرده است. برنامه‌ریزی طولانی مدت در کنار یک هزینه خاص امکانات خاصی را می‌طلبد. اینگونه نیست که در دوومیدانی بانوان در بازی‌ها مدال می‌گیریم. رشته‌های رکوردی با زمان سر و کار دارد. باید یک مجموعه‌ای دست به دست هم دهند تا به مدال برسیم. دوومیدانی‌کاران ما از فضای تمرین محروم هستند و حتی فدراسیون به خود زحمت نمی‌دهد تا مربیان را به کلاس‌های آموزشی بفرستد. علم دوومیدانی ما در زمان ایستاده است. ما به مربیان نخبه بیشتر احتیاج داریم و حمایت مالی هم کم است.
نظر شما