بهرام حصیری در گفت وگو با خبرنگار فرهنگی ایرنا و در وصف دوستی و شناختش از اسدالله ملک همزمان با زادروز این آهنگساز اظهار کرد: همیشه گفتم که من و مشفق کاشانی و اسدلله ملک یک مثلث بودیم که بیشتر کارهایمان را با هم شروع کردیم؛ برای کارهایمان نشست می گذاشتیم و موضوعات مختلف را با هم مطرح می کردیم.
حصیری که بخش بزرگی از شهرتش به دلیل خواندن تصنیف جان عاشق است درباره تولد این قطعه بیان کرد: آهنگساز این اثر خودم بودم؛ در لندن بودم و این شعر را دکتری که اسم او را یادم نیست به من داد. من این شعر را مرور کردم و ملودی آن را ساختم و اتفاقا یکی از خوانندگان آن دوران هم بسیار تمایل داشت این کار را بخواند اما گفتم این آهنگ را روی شخصیت و صدای خودم ساخته ام.
وی افزود: پس از آن که به ایران آمدم این آهنگ را روی موسیقی دیگری ضبط کرده بودیم که اونیسون (سازهای سنتی) بود و تنظیم آنچنانی نداشت.
خواننده آلبوم «شور عاشقانه» تصریح کرد: وقتی اسدلله ملک این آهنگ را گوش داد، کنجکاو شد و گفت این بسیار قشنگ است و کاست آن را از من گرفت و گفت می برم روی آن کار کنم؛ ساعت ۱ شب به من زنگ زد که این کار اثر فوق العاده ای است و من روی آن کار می کنم. فردای آن روز شروع کرد و با یک اورتور برجسته (پیش‌نوایا اُورتور یا اووِرتور قطعه‌ای‌سازی است که به‌عنوان مقدمه برای اپرا، اوراتوریو، باله و سایر آثار دراماتیک یا به‌عنوان یک قطعهٔ مستقل اجرا می‌شود و معمولاً شامل نغمه‌های اصلی آن اثر است) و موزیکی پرطمطراق آن را درآورد و با ۳۰ موزیسین آن را در استودیو ضبط کرد و شعر آن را به مشفق کاشانی سپرد و مشفق الحق متوجه شد که این ملودی چه شعری می خواهد پس مقداری از سیلاب های شعر قبلی را استفاده کرد و باقی را تغییر داد.
این خواننده پیشکسوت در توضیح توانایی نوازندگی ملک و هم‌نسلان‌اش بیان کرد: ملک مانند بسیاری از نوازندگان از ۷،۸ سالگی ساز به دست گرفته بود و در حدود ۱۳ سالگی رادیو او را قبول کرد چون جوانی بود که به خوبی ساز می زد و از شاگردان ابوالحسن صبا بود که از او و دیگر شاگردش پرویز یاحقی نوازندگی ویلون را یاد گرفت.
وی افزود: یادم هست که اسدلله ملک بسیار با قدرت ساز می زد، با تمام وجود می نواخت و احساسی که درونش بود را بیرون می ریخت. ملک مردی سینه سوخته و درویش مسلک و بدون ادعا بود.
خواننده آلبوم «صدای عشق» با شعر مولوی و محمدعلی شیرازی و آهنگسازی احمدعلی راغب ادامه داد: در مراسم ختم حبیب الله بدیعی به همه کسانی که دائم استاد خطابش می کردند گفت من استاد نیستم و من را با اسم خودم صدا کنید و این در شرایطی بود که او استادی درجه یک بود.
حصیری خاطرنشان کرد: اسدلله ملک شخصیت بارزی داشت. برخی فکر می کردند خودش را می گیرد یا آدم عنقی است اما این گونه نبود؛ اسدلله ملک آدم درجه یکی بود که به موقع شوخی می کرد و بسیار هم بانمک بود؛ ملک شاگردان بسیار و کلاس های متعدد داشت و کسانی که مسلط شده و نخبه بودند را بالای سر شاگردان مبتدی می گذاشت.
وی تاکید کرد: کم حرف بود اما وقتی به حرف می افتاد خوب صحبت می کرد و برای آدم هایی که از او سوالی می کردند وقت می گذاشت و جواب می داد.
خواننده آلبوم «جان عاشق» اظهار داشت: ملک حدود ۸ سال بزرگتر از من بود اما ما مانند دو برادر بودیم؛ زمانی که سر کلاش رفتیم آهنگ چل چله ها را ساخته و داده بود دو، سه خواننده خوانده بودند و به دلش ننشسته بود و همان روز گفت می خواهم این را ضبط کنیم. ملودی را زد و شعر را داد نگاه کردم و گفتم بخوانم؟ گفت می توانی؟ و من خواندم او خوشش آمد و دو روز بعد این آهنگ را ضبط کردیم که مانند توپ ترکید؛ من را بغل کرد و گفت بعد از ۱۵ سال خواننده ای مانند تو را پیدا کردم؛ چقدر خوب و ژوست خواندی و تنالیته صدایت قشنگ است و این کار گرفت.
حصیری در توضیح روابطش با اسدلله ملک خاطرنشان کرد: من از بچگی عادت داشتم که جوک می گفتم و دور و بری هایم را می خنداندم و در برخورد با ملک هم این گونه بود. مثلا ادای رفتار و جملات تیپ هایی که اسدلله خان می شناخت را برایش درمی آوردم و می خندید. مادربزرگی داشتم که اصلا او را ندیده بود اما چیزهایی از خودم می ساختم و ادای این مادربزرگ را درمی آوردم و ملک از خنده ضعف می کرد. برخی اوقات با ماشین دنبالش می رفتم که برویم تلویزیون و آنقدر می خندید که سرش به داشبورد می خورد.
وی افزود: دوران خوب و خاطرات قشنگی بود. خیلی زود از دستشان دادیم.
حصیری در مورد شناخت خود از مشفق کاشانی توضیح داد: مشفق غزلسرای درجه یکی بود که نسبتی فامیلی هم با من داشت؛ آدم آرامی بود و اهل خانواده؛ اسم دختر بزرگش افسانه بود و به همین دلیل در اشعارش از اسم افسانه بسیار استفاده می کرد یا اسم گل و گیاه را به کرات در کارهایش آورده است. در کل آدم خوب و دوست داشتنی بود.
وی همچنین در مورد فرهنگ شریف اظهار داشت: شریف را موقع ضبط آثار می دیدم نشست و برخاست دائمی نداشتم و در توصیفش می توانم بگویم که آدمی آرام و رفیق باز بود.
به گزارش ایرنا، اسدالله ملک (زادهٔ ۱۴ مرداد ۱۳۲۰ – درگذشتهٔ ۹ بهمن ۱۳۸۰) نوازندهٔ ویُلن، کمانچه و آهنگساز بدون شک از برجسته‌ترین اساتید ویولن در ایران به شمار می‌رود که در دوره‌ای که گرایش به این ساز زهی و اصالتا غربی کمرنگ شده بود، توانست با بهره گیری از استادان خود همچون «حبیب الله بدیعی»، «پرویز یاحقی» و همچنین «شاپور پیرنیاکان» به احیای آن در ایران بپردازد.
نظر شما