مشهود تقی لو روز یکشنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا افزود: این شاخص قبل از انقلاب در جامعه ایرانی، حدود ۵۵ سال بوده است.
وی اضافه کرد: امید به زندگی، یکی از مهمترین شاخص های توسعه هر کشور است که سالانه توسط سازمان ملل متحد اعلام می شود.
تقی لو یادآور شد: این شاخص نشان می دهد که مردم هر جامعه ای بر پایه میزان توسعه یافتگی آن، چند سال امید به زنده ماندن دارند و به عبارت دیگر متوسط طول عمر هر فرد در یک جامعه چند سال است.
این مسوول با بیان اینکه عوامل متعددی می تواند بر شاخص امید به زندگی تأثیر بگذارد و آن را افزایش یا کاهش دهد، ادامه داد: عواملی مثل بهداشت، پیشرفت پزشکی، رفاه اجتماعی، سطح تحصیلات عموم افراد جامعه، سبک زندگی، میزان استرس، وضعیت محیط زیست و شرایط اقتصادی در این زمینه تاثیرگذار است.
وی اظهار داشت: بدیهی است که توجه نظام سلامت به عوامل خطر و بیماری های غیرواگیر و واگیر در طول سال موجب افزایش امید به زندگی در جامعه شده است.
معاون بهداشتی دانشگاه علوم پزشکی زنجان ادامه داد: ارتقای سن امید به زندگی امری مثبت تلقی می شود و می تواند به عنوان یکی از موتورهای محرک جامعه، تاب آوری اجتماعی را افزایش دهد.
این مسوول با تاکید بر اینکه این موضوع افزایش تعداد سالمندان را به دنبال دارد، خاطر نشان کرد: لازم است زیرساخت های مراقبت از سالمندان پیش بینی شود و با به کارگیری روش ها و مراقبت های مناسب از اختلالات و معلولیت های سالمندی پیشگیری به عمل آید.
نظر شما