به گزارش روز یکشنبه خبرنگار ایرنا، آیین فرهنگی-معنوی یکصدمین نشست مثنوی خوانی همزمان با هفتمین سال از آغاز آن به اهتمام رایزنی فرهنگی سفارت ایران در اسلام‌آباد با حضور ادیبان پاکستانی، فارسی آموزان و علاقه مندان به توسعه روابط فرهنگی برگزار شد.
دکتر «محمدرضا سنگری» استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران و مثنوی شناس برجسته ایرانی به عنوان مهمان ویژه این مراسم، «احسان خزاعی» رایزن فرهنگی سفارت ایران در پاکستان و «مظفر علی کشمیری» استاد پیشکسوت زبان فارسی و رئیس انجمن فرهنگی افتخار در یکصدمین نشست مثنوی خوانی حضور یافتند.
در ابتدای این مراسم استاد مظفر علی کشمیری، اشعار مثنوی را تشریح و مطالب عمیق و دقیق آن را به سبک بسیار آسان برای مثنوی خوانان و فارسی آموزان بیان کرد.
خزاعی، رایزن فرهنگی ایران در پاکستان و نماینده بنیاد سعدی ضمن تبریک به مناسبت ایام میلاد حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی (ص) و امام جعفر صادق (ع) و خیر مقدم به میهمانان گفت: مثنوی مولانا برای اصلاح جوامع بشری و ترویج اخلاقیات کتاب ارزشمندی است که به دلیل روش بیان زیبا در پیرامون شعری در تفسیر آیات قرآن کریم برای هر مسلمان قابل عمل و لایق احترام است.
وی افزود: مولانا در شهر بلخ در افغانستان بدنیا آمده است و به این دلیل مردم افغانستان مدعی هستند که وی شخصیت فرهنگی و علمی افغانستان است، آرامگاه مولانا در شهر قونیه است، لذا مردم ترکیه مدعی هستند که وی شخصیت بزرگ ترکیه است و حتی می گویند مثنوی موجود، ترجمه کتابی است که به زبان ترکیه نوشته شده است، همچنین مردم ایران به دلیل آثار علمی وی به زبان فارسی، وی را شخصیت علمی ایران قرار می دهند، ولی درحقیقت مولانا از شخصیت‌های فرا مرزی جهان است و متعلق به هیچ کشور یا منطقه ای نیست.
احسان خزاعی گفت: آثار علمی مولانا میراث معنوی دو کشور است که باعث استحکام روابط صمیمی دو کشور دوست و برادر ایران و پاکستان می شود.
دکتر محمدرضا سنگری، مثنوی شناس برجسته ایرانی نیز در این مراسم در سخنانی گفت: ما مثنوی را قرآن فارسی می دانیم. این کتاب همانند یک اقیانوس است که ۲۶ هزار بیت شامل شش دفتر و حاصل ۱۴ سال تلاش مولانا است که همگی ما از آن بهره مند می شویم.
وی اظهار داشت: در مثنوی ۳۱۹ قصه است که مولانا با طرح داستان برای ما مفاهیم بلند انسانی را می آموزد. مخاطب مولانا انسان بوده و او در پی ساختن انسان است.
استاد دانشگاه تهران افزود: شباهت عجیبی میان آغاز قرآن و آغاز مثنوی وجود دارد. تمام مثنوی در یک کلمه "بشنو" خلاصه می شود.
وی خاطرنشان کرد: مهم ترین نیاز انسان شنیدن است؛ ما باید گوش بسپاریم، گوش هوش باید بسپاریم. در مثنوی سمع مهم تر از بصر است. ما باید هنر گوش دادن را بیاموزیم. مولانا می گوید ما گرفتار جدایی هستیم و این جدایی را به پیوستگی برسانیم.
نظر شما