وقتی که "پاپوش" ساختن برای دیگران خریدار ندارد

به گزارش ایرنا، صدای چرخ های بافندگی در کوچه پس کوچه های این روستا به گوش می پیچد، همه مشغول هستند، هیچ رهگذری در کوچه باغ های روستا وقتی برای جولان دادن ندارد، نه فقط این روستابلکه از دهات اطراف نیز برای درست کردن پاپوش برای دیگران نیز به لتگاه می آیند و در واقع پاپوش درست کردن برای دیگران همه را سرکار گذاشته اسن و دست هایشان را بند و جیب هایشان را پر کرده است.

سالها قبل با توجه به بروز خشکسالی و کاهش نزولات آسمانی مردم روستای لتگاه به شغلی جدید برای گذران زندگی روی آوردند تا در کنار کارهای نیم بند و فصلی کشاورزی بتوان امرار معاش بهتری داشته باشند.
روستای لتگاه از توابع شهرستان بهار که سال ها مردم آن به جوراب بافی شهره هستند دیگر همانند قبل نمی توانند محصولات تولیدی خود را له فروش نمی رود.

، دست زیاد شده است و روستاهای اطراف نیز به شغل مردم این روستا روی آورده اند، روستایی که مردم آن نه تنها به همه نقاط کشور از تبریز و اردبیل گرفته تا اهواز و چابهار و مشهد جوراب می فروشند بلکه تا حدی توانسته اند بازار کشورهای همسایه را از آن خود کنند.
اهالی روستا اظهار گلایه دارند که اجناس تولیدی آنها مثل قبل فروش ندارد و سود آنها کاهش یافته به طوری که با توجه به سرمایه گذاری انجام شده برای هر دستگاه و تلاش برای تولید چیز درخوری دستشان را نمی گیرد.

پاپوش های ۵۰ ساله و نیاز به سرمایه گذاری صدها میلیاردی
مدیر عامل تعاونی تامین نیاز جوراب بافان لتگاه در این باره به خبرنگار ایرنا گفت: سابقه جوراب بافی در این روستا به دهه ۵۰ برمی گردد و از آن سالها تاکنون روستائیان به شغل بافت جوراب روی آورده اند.
مصطفی محمدی مهوار ادامه داد: در این روستا ۲۷۰ کارگاه جوراب بافی وجود دارد که در مجموع ۲ هزار دستگاه مشغول بافت جوراب هستند و ۶۰۱ هزار جین جوراب در سال تولید می کنند.
وی در باره نحوه تامین مواد اولیه و اینکه آیا مشکلی در این زمینه دارند،گفت: نخ مورد نیاز تولید کنندگان را باید از بازار تهیه کنیم و هر ماه بیش از ۲ هزار تن نخ مصرفی کارگاه‌ها در لتگاه است اما سال قبل توانستیم از اتحادیه جوراب بافان در تهران مقداری نخ به نرخ دولتی بین تولیدکنندگان توزیع کنیم.
مدیرعامل تعاونی جوراب بافان لتگاه درباره نحوه فروش تولیدات این روستا نیز گفت: با بازاریابی که انجام داده ایم به تهران، اراک،مشهد،تبریز و اردبیل و بقیه استانهای کشور جوراب می فروشیم.
این تولیدکننده گفت: سال های سال مردم این روستا از شغلی که انتخاب کرده بودند، راضی بودند اما اکنون وضع بگونه ای شده است که دخل خرج با هم نمی خواند چرا که با سرمایه چهار میلیارد ریالی برای هر دستگاه ماهانه ۳۰ میلیون ریال نصیب صاحب دستگاه می شود که از لحاظ حساب و کتاب با هم جور درنمی آید.
محمدی گفت: با گذشت زمان برخی روستاها و مناطق دیگر با نگاه کردن به کاروکاسب رو به راه لتگاهی ها به حرفه جوراب بافی روی آورده اند که این مساله منجر به اشباع بازار شد و دیگر جوراب ها همانند گذشته بفروش نمی رسد.
وی در باره راه حل این موضوع گفت: بهتر است که مسوولان استان با هدایت نقدینگی مردم به سوی بازارهایی که نیاز آن در جامعه احساس می شود و کمبود تولید آن محصول وجود دارد، مردم را به اشتغال در آن حرفه ها تشویق کنند تا آنها نیز ضمن سودآوری مناسب بتوانند، معیشت خود را از تولید دیگر کالاهای مورد نیاز جامعه خود بدست آورند و بازار کالاها اشباع نشود.
وی یکی دیگر از راه حل ها را ایجاد کارخانه ریسندگی نخ در لتگاه دانست و افزود: با احداث ریسندگی می توان زنجیره تولید را کامل کرد اما ایجاد چنین کارخانه ای نیاز به سرمایه گذاری یک هزار میلیارد ریالی دارد که از توان اهالی بومی لتگاه خارج است و دولت باید در این زمینه کمک کند.

برند سازی راه نجات
دهیار لتگاه نیز در باره وضعیت اشتغال مردم این روستا به خبرنگار ایرنا گفت: این روستا ۲ هزار و ۶۵۰ خانوار دارد و هیچ بیکاری در روستا پیدا نمی شود و حتی به نیروی کار جدید نیز نیاز دارد.
میلاد اصغری شغل اکثر اهالی روستا را جوراب بافی عنوان کرد و یادآور شد: یک هزارو ۵۰۰ نفر در لتگاه اشتغال مستقیم و یک هزار و ۸۰۰ نفر نیز بصورت غیر مستقیم در بسته بندی محصولات بافندگی اشتغال دارند.
وی ادامه داد: جوراب های بافته شده نه تنها به بیشتر استانهای کشور ارسال می شود، بلکه به کشورهای عراق، افغانستان، جمهوری آذربایجان و پاکستان نیز صادر می شود.
اصغری درباره اشباع بازار جوراب بافی و اینکه چرا با وجود نبود تقاضا برای جوراب کارگاه‌های تولید در حال افزایش است، گفت: نمی توانیم سد راه دیگران برای ایجاد کارگاه‌های جوراب بافی شویم.
دهیار لتگاه درباره پیشنهاد اهالی برای ایجاد کارخانه ریسندگی در روستا نیز گفت: زمین آن تامین شده است اما دستگاههایی که به آن نیاز است هزینه زیادی دارد که هنوز کسی برای آن قدم جلو نگذاشته است.
وی در باره وضعیت بازار جوراب بافی و اشباع بازار این محصول گفت: بازار از جنس اشباع شده و قاعدتا تا شهریور مشکل فروش است اما پس از مهرماه و در فصل سرما بازار بهتر می شود.
اصغری علت کسادی بازار را در این مساله عنوان کرد که روستاهای اطراف لتگاه مانند مهاجران، سلیمان آباد و دستجرد نیز در حال تامین و استفاده از دستگاه جوراب بافی برای تولید و فروش در بازار هستند که این مساله موجب کاهش قیمت پاپوش در بازار شده است.
وی، یکی از راه حل های برطرف شدن مشکل فروش جوراب را برند سازی عنوان کرد که در سایه آن می توان مشتریان دائم برای تولیدات روستا جذب کرد.

ضرورت توجه سرمایه گذاران جدید به اشباع بازار
رئیس اداره صنعت، معدن و تجارت شهرستان بهار در این باره به خبرنگار ایرنا گفت: حدود ۳۰۰ واحد جوراب بافی داریم که در مجموع دارای سه هزار دستگاه جوراب بافی هستند.
محمد عقیقی درباره تامین مواد اولیه برای بافت جوراب و اقدامات صمت در این باره، ادامه داد: ابتدا مشکلاتی در این زمینه داشتیم اما تاکنون ۷۲تن نخ به نرخ دولتی اختیار آنها قرار داده ایم.
وی از ایجاد یک شرکت تامین نیاز مواد اولیه جوراب بافی خبر داد که می تواند نیازهای جوراب بافان را در بخش های مختلف برطرف کند.
رئیس اداره صمت شهرستان بهار اشباع بازار از جوراب را تایید کرد و یادآور شد: به کسانی که قصد سرمایه گذاری در جوراب بافی را دارند در باره اشباع بودن بازار و صرفه نشدن تولید هشدار می دهیم.
وی در خصوص اینکه چرا مانع از صدور مجوز جدید نمی شود، گفت: براساس قانون صدور مجوز کسب و کار نمی توانیم از صدور مجوز برای این فعالیت اقتصادی جلوگیری کنیم.
عقیقی تغییر قانون و یا مصوبه هیات وزیر در باره محدودیت برای صدور مجوز کسب و کار را از راهکارهای ممانعت از اشباع بازار محصولات تولید دانست، امری که با توجه به جدید بودن قانون امکان تغییر آن وجود ندارد و اینکه یکی از اهداف قانون اساسی صدور مجوز کسب و کار عدم ممانعت از هر گونه سرمایه گذاری درهر زمینه ای است.
وی با اشاره به اینکه در حوزه صادرات چون وجه صادرات بصورت ارزی در اختیار بافندگان قرار نمی گیرد و بصورت ریالی به آنها تحویل می شود این مساله را از دلایل کم رغبتی به صادرات بیشتر عنوان کرد.
رئیس صمت شهرستان بهار همچنین مشکلات ناشی از تحریم های ظالمانه دشمن را که موجب تاخیر در بازگشت پول به صادر کنندگان می شود را یکی دیگر از علل کم اشتیاقی جوراب بافان به صادرات محصول تولیدی عنوان کرد.
وی در باره اینکه آیا امکان تغییر در خط تولید جوراب وجود دارد یا نه؟ گفت: البته چنین امکانی نیست اما در باره دستگاههای جدید کامپیوتری می توان خط تولیدی متنوع تری را ایجاد کرد.
عقیقی تاکید کرد: اگر مردم منطقه متوجه اشباع باز کار جوراب بافی شوند، قطعا سرمایه گذاری خود را در مسیر دیگری انجام خواهند داد.

زنجیره تولید کامل شود
معاون هماهنگی برنامه ریزی و اقتصادی فرماندار بهار نیز در این باره گفت: با توجه به اینکه نخ کارگاه‌های جوراب بافی از شهرستان های دیگر خریداری و حمل می شود، بهتر است بتوانیم زنجیره تولید را در داخل شهرستان کامل کنیم.
محمد رضا شفیعی یکی از راههای کامل کننده زنجیره تولید را ایجاد کارخانه کوچک ریسندگی دانست و افزود: هر چند ایجاد چنین کارخانه کوچکی هزینه زیادی می خواهد، اما با استفاده از تسهیلات دولتی می توان نسبت به ایجاد چنین کارخانه هاییی امیدوار بود.
وی ادامه داد: ایجاد تنوع در بافت دیگر نیز از راه‌های تنوع بخشیدن به تولید محصول است که باید نسبت به آن اقدام کرد.
رهاورد

از آنجا که یکی ضرورت های شکل گیری خوشه های صنتعی در هر منطقه ارزیابی دقیق و در عین حال کلی از استعدادهای کارکردی هر محل است که توانایی شکوفا دارند و همچنین برآورد پتانسیل سرمایه گذاری و فنی آن منطقه اما این مهم با برنامه ریزی بلند مدت در جنبه های مختلف از تهیه مواد گرفته تا فروش کالا و برگشت سرمایه و رشد روزافزون این گونه صنایع و به روز رسانی آنها ، می تواند به ریل گذاری درست سرمایه گذاری بومی در کشور کمک شایانی کند.
پیشرفت روزانه صنایع، تجهیزات و ماشین آلات مورد استفاده در هر صنعت می تواند به ثبات در سرمایه گذاری‌های خرد صنعتی بیانجامد، امری که در نهایت موجب ایجاد بلوک های کوچک صنعتی هدفمند و در عین حال قدرتمند، با آینده ای روشن برای پاسخ به نیازهای جدید جامعه و با هدف حمایت از اقتصاد خانوار شکل می گیرد.
سرمایه های خرد در قالب خوشه های صنعتی می تواند نه تنها موتور محرک اقتصادی جامعه بویژه در بخش روستایی باشد، بلکه در میان مدت و بلند مدت می تواند در رشد اقتصادی کشور نیز تاثیرات قابل توجهی داشته باشد. خوشه های صنعتی همچنین می توانند به عنوان بازوهایی از یک شبکه سازی گسترده صنعتی و اقتصادی باشند که قابلیت رقابت پذیری بالایی در سطح کلان و بین المللی داشته باشند..
به کارگیری درست سرمایه های اجتماعی و هدایت آنها به سوی اهداف تعریف شده توسعه صنعتی بویژه در روستاها، همچنین می تواند زمینه بالندگی استعدادهای فردی و ارزش افزوده ای برای صنایع مکمل باشد به شرط اینکه هدایت پذیری درستی در این زمیته از سوی دستکاه های متولی صورت بکیرد تا شاهد اشباع بازار محصولات به واسطه گسترش بی ضابطه یک صنعت نباشیم.