۲۴ آبان ۱۴۰۲، ۱۳:۴۹
کد خبرنگار: 2011
کد خبر: 85292114
T T
۱ نفر

برچسب‌ها

تراژدی بیمارستان‌های غزه؛ نماد حقوق بشر پوشالی غرب

تهران- ایرنا- بمباران مکرر بیمارستان شفای غزه از سوی صهیونیست‌ها، قطع برق، ممانعت از سوخت رسانی و خروج پیکر شهدا از آن تنها گوشه‌ای از نسل کشی و نقض فاحش حقوق بشر در میان سکوت مدعیان آن است؛ تراژدی که پیشتر در بیمارستان‌های دیگر غزه همچون المعمدانی نیز به نمایش درآمد.

به رغم ادعای مسئولان رژیم صهیونیستی در ارتباط با حضور نیروی نظامی حماس در بیمارستان شفا در غزه، هیچ نیروی نظامی در بیمارستان حضور نداشت و اشغالگران وارد محیط بیمارستان شده‌اند.

رسانه‌های فلسطین نیز به نقل از رسانه‌های رژیم اسرائیل گزارش دادند که ارتش رژیم اسرائیل در ادامه سیاست سانسور جنایت‌هایش تمامی خبرنگاران و عکاسان حاضر در اطراف این بیمارستان را بازداشت کرده و همچنین برق و اینترنت بیمارستان شفا را هم قطع کرده‌اند.

شرایط این بیمارستان به قدری وخیم است که چند روز پیش «اشرف القدره» سخنگوی وزارت بهداشت فلسطین در غزه تصریح می‌کند: پس از اینکه تلاش‌های‌مان برای خروج اجساد ناکام ماند، به صلیب سرخ اطلاع دادیم که شروع به حفر گورهای دسته جمعی در بیمارستان شفا کرده‌ایم.

تراژدی بیمارستان‌های غزه؛ نماد حقوق بشر پوشالی غرب

«احمد المخالاتی» رئیس بخش سوختگی بیمارستان الشفاء غزه نیز صلیب سرخ را مقصر دانست و گفت: صلیب سرخ بخشی از تبانی است که بین اشغالگران و نهادهای بین‌المللی رخ می‌دهد. صلیب سرخ هیچ خدماتی در سطح ایمن‌سازی بیمارستان‌ها، ترخیص بیماران یا حفاظت از مؤسسات بهداشتی ارائه نکرده است.

بیمارستان شفا یک نمونه از جنایت‌ها و نقض حقوق بشر از سوی ارتش رژیم صهیونیستی است و آنها تا کنون بارها اقدام به بمباران بیمارستان‌های این باریکه جغرافیایی کرده‌اند که بیمارستان المعمدانی از آن جمله است.

روز سه‌شنبه ۲۵ مهر در بحبوجه حملات رژیم به غزه، یک موشک به بیمارستان الاهلی العربی یا همان بیمارستان المعمدانی غزه اصابت کرد و تبعات این فاجعه به تیتر یک رسانه‌های جهان تبدیل شد. در همان ابتدای وقوع انفجار، رسانه‌ها شمار کشته‌شدگان که بیشتر کودک و زن بودند را ۵۰۰ نفر اعلام کردند که به تدریج این آمار از ۱۰۰۰ نفر عبور کرد.

تراژدی بیمارستان‌های غزه؛ نماد حقوق بشر پوشالی غرب

در اینکه «حمله به بیمارستان و بیماران، جنایت جنگی است» تردیدی وجود ندارد و در همین ارتباط جبهه مردمی برای آزادی فلسطین نیز اعلام کرد که هجوم به بیمارستان الشفا و ایجاد وحشت در کادر پزشکی، مجروحان و آواره‌های جنایت جنگی تمام عیار است و حمایت نامحدود دولت بایدن برای پافشاری این نهاد در جنایتکاری و اوباشگری خود دلیل اصلی فاشیست است.

نقض حقوق بشر در غزه؛ قوانین بین المللی چه می‌گویند؟

کنوانسیون‌های چهارگانه ژنو ۱۹۴۹ و پروتکل‌های اول و دوم الحاقی ۱۹۷۷ مهمترین اسناد مورد اجماع حقوق بشردوستانه بین‌المللی است زیر پا گذاشتن قواعد آمره و از جمله حقوق بشر دوستانه بین‌المللی، نقض فاحش حقوق بین‌الملل محسوب شده و مسئولیت بین‌المللی و در برخی موارد مسئولیت کیفری فردی را به همراه خواهد داشت. حمایت و رفتار انسانی با مردم منطقه اشغالی از اصول اساسی حقوق بشردوستانه بین‌المللی در وضعیت اسکان خصمانه یک سرزمین است.

فهرستی طولانی از تضمین‌های حقوق مردم در کنوانسیون چهارم ژنو ۱۹۴۹ و پروتکل اول ۱۹۷۷ درج شده‌است. از آن جمله می‌توان به احترام به شرف، حقوق خانوادگی، مراسم مذهبی، اموال خصوصی و آداب و رسوم سنتی اشاره کرد.

تنبیه دسته جمعی، تبعیض بر اساس زمینه‌های نژادی، مذهبی، سیاسی، انتقال یا اخراج مردم، در اختیار گرفتن کنترل مواد غذایی و دارویی به نحوی که در جهت خلاف احتیاجات عادی مردم باشد، ممنوع شده‌است. انتقال اتباع غیر نظامی قدرت اشغالگر به مناطق اشغالی نیز غیرقانونی است.

شواهد و قرائن همچون آنچه در بیمارستان المعمدانی اتفاق افتاد و اینک شفا اتفاق می افتد، نشان می‌دهد که مصادیق متعددی از ارتکاب جنایت علیه بشریت، جنایت جنگی و جنایت نسل‌کشی در این جنگ به وضوح دیده می‌شود.

بنابراین، از مصادیق مربوط به جنایت علیه بشریت در جنگ غزه می‌توان به کشتار وسیع زنان و کودکان، حمله به بیمارستان‌ها، ندادن مجوز برای حمل و نقل مجروحان، ممنوعیت دسترسی به دارو، حمله به مدارس، مساجد و مراکز مذهبی که جملگی از موارد نقض کنوانسیون‌های ژنو و ارتکاب جنایت علیه بشریت از سوی رژیم صهیونیستی است.

تراژدی بیمارستان‌های غزه؛ نماد حقوق بشر پوشالی غرب

در جریان حمله به نوار غزه، نیروهای رژیم صهیونیستی با محاصره همه جانبه غزه و ممانعت از ارسال نیازهای ابتدایی برای بقای حیات ساکنان غزه و با علم به اینکه مقتولان عضوی از گروه بزرگتری به نام ساکنان غزه هستند و بدون در نظر گفتن تعلق آنان به یک گروه نظامی یا سیاسی خاص اقدام به قتل آنان کرده‌اند، هر دو رکن مادی و روانی جرم نسل‌کشی بر مبنای تعریف ارائه شده در مواد ۲ و ۳ کنوانسیون پیشگیری و مجازات ژنوساید (نسل کشی) در تاریخ ۹ دسامبر ۱۹۴۸ محقق شده‌است.

اینک این پرسش به ذهن می رسد که رسانه‌های غربی، مدعیان حقوق بشر و البته نهادهایی نظیر سازمان ملل در این گونه رخدادهای اسفناک کجای ماجرا قرار دارند و چرا هیچ صدایی از آنها بلند نمی‌شود؟ چرا صلیب سرخ هیچ خدماتی در سطح ایمن‌سازی بیمارستان‌ها، ترخیص بیماران یا حفاظت از مؤسسات بهداشتی ارائه نکرده است؟ آیا همراهی با جنایتکاران و سکوت در برابر جنایت آشکار در بیمارستان ها از قبیل شفا، ته مانده اعتبار آنها را از بین نخواهد برد؟

اخبار مرتبط

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha