به گزارش روز سه شنبه خبرنگار ایرنا در غزه ، «محمد النجار» جوان فلسطینی به سرعت و بدون درنگ برای سرزدن به خانه اش راهی روستای «خزاعه» در شرق خان یونس در جنوب نوار غزه شد.
النجار به جای خانه خود، ویرانه ای را یافت ولی ترجیح داد، در کنار آوار آن خانه بماند.
وی به خبرنگار ایرنا می گوید: ابتدا وقتی که اجساد شهدا را بیرون کشیدند، اندوهگین شدیم ولی با شنیدن خبر آتش بس خوشحال شدیم، ما می خواهیم برگردیم، اینجا بهتر از مرکز اسکانی است که یک ماه و نیم در آنجا زندگی کردیم.
این جوان فلسطینی می افزاید: ۱۰ دقیقه نشستن اینجا در کنار آوار خانه هایمان، بهتر از ۵۰ روزی است که آنجا بودیم.
النجار از پیروزی مقاومت احساس شادی می کند و آن را پیروزی ملت فلسطین می داند.
وی ادامه می دهد: عرب ها خیلی ما را تنها گذاشتند، ولی ما به تنهایی پیروز شدیم و به خانه هایمان بازگشتیم، به خانه ها سرزدیم و اینجا نشسته ایم و از اینجا نخواهیم رفت.
النجار در پاسخ به این سوال که در نخستین روز کاری پس از پایان جنگ چه می کند؟ می گوید: اولین کاری که می کنم این است که یک چادر روی آوار خانه نصب می کنم و تا زمانی که دوباره خانه ام را بسازم در آن زندگی می کنم.
به گزارش خبرنگار ایرنا، در نزدیکی ما پیرزن ۶۷ ساله «فرحه ابورید» نشسته و روی آتش عدس می پزد و می گوید: برای فرزندان و عزیزان و همه ساکنان این خیابان غذا می پزم.
وی با بیان اینکه برای سرزدن به خانه اش آمده است، می افزاید: وضعیت همین است که می بینید... ویرانی کامل... هرچهار فرزندم اینجا با من زندگی می کنند، الحمدلله مانند سال ۲۰۱۴، مقاومت می کنیم و در سرزمینمان می مانیم، خدا مبارزان و مجاهدان را یاری کند و آن ها را بر دشمنانشان پیروز گرداند.
این بانوی فلسطینی، زندگی در اردوگاه های آوارگان را مصیبت بار توصیف می کند و شیوع بیماری های مختلف و نبود جای خواب تمیز و آب بهداشتی را از مشکلات این مراکز می داند.
وی اضافه می کند: خدا را به خاطر سلامتی خود و فرزندانمان شکر می کنیم، آمدیم خانه هایمان را ببینیم و مقداری لباس زمستانی و پتو برای فرزندانمان و نوه ام برداریم که دیدیم همه چیز از بین رفته است.
ابوریده ادامه می دهد: مقاومت قدرتمند است، ما بر دشمن پیروز می شویم، خدا به مجاهدان و مبارزان قوت بدهد و روحیه آن ها را بالاببرد، خدارا شکر می کنیم که حال مبارزان فلسطینی خوب است.
وی می گوید که اینجا چادری برپا می کند و به همراه فرزندان و نوه هایش در آن زندگی می کند.
«مریم النجار» دیگر بانوی فلسطینی می گوید: ما از شنیدن خبر آتش بس خوشحال شدیم و از خوشحالی بازگشت به خانه سر از پا نمی شناختیم، ولی هنگامی که به سراغ خانه هایمان آمدیم، شوکه شدیم، منطقه به طور کامل تغییر کرده است ... من وقتی اینجا آمدم خانه خودم را نشناختم، از مردم می پرسیدم خانه من کدام است؟ خداوند انتقام ما را از صهیونیست ها بگیرد.
وی اضافه می کند: ما در این خانه سه طبقه، ۲۵ سال زندگی کردیم و کم کم آن را ساختیم تا سرپناه ما و فرزندان و نوه هایمان باشد، ولی در یک چشم به هم زدن نابود شد.
النجار ادامه می دهد: کجا می توانیم برویم؟... همانطور که می بینید می خواهیم چادر برپا کنیم ... اینجا روی آوار خانه ها، چای درست می کنیم و غذا می پزیم چرا که جایی نداریم برویم و سرما شروع شده است، غیر از خدا پناهی نداریم ... ایجا می مانیم و مقاومت می کنیم، حتی اگر بخواهیم در چادر زندگی کنیم.
وی می گوید: گناه این کودکان چیست که تا دیروز در خانه های امن خود بودند و اکنون در بیابان سرد آواره شده اند.
این بانوی ساکن غزه اضافه می کند: ما اینجا مقاومت می کنیم و می مانیم و امکان ندارد که سرزمینمان را ترک کنیم.
نظر شما