به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از «نیواطلس»، این نانوربات ها خود را به تومور سرطانی در مثانه رسانده و در آن نفوذ میکنند و سپس داروهای رادیواکتیو را انتقال میدهند. در آزمایش های انجام شده روی موشهای مدل، تومورها پس از مصرف یک دُز دارو به میزان حدود ۹۰ درصد کوچک شدند. این شیوه جدید راه امیدوارکنندهای برای درمان جایگزین سرطان مثانه است که گرایش به تکرار شدن دارد.
درمان های کنونی برای سرطان غیرتهاجمی عضلانی که حدود ۷۵ درصد از سرطان های مثانه را تشکیل می دهند، شامل اجرای ایمنیدرمان یا داروهای شیمی درمانی در درون مثانه می شود. هر چند این درمان ها نرخ نجات (درمان) بالایی نشان دادهاند اما تاثیرگذاری آنها محدود است به طوری که نرخ بازگشت بیماری بعد از پنج سال ۳۰ تا ۷۰ درصد است و این مستلزم این است که بیمار به طور منظم تحت مراقبتهای پرهزینه مثانهبینی یا سیستوسکوپی (cystoscopy) و به طور بالقوه درمانهای بیشتر باشد.
محققان موسسه تحقیقات بیودارویی در بارسلونا در تلاش برای بهبود تاثیرگذاری درمان سرطان مثانه، در همکاری با موسسه بیومهندسی کاتالونیا و دانشگاه بارسلونا، نانورباتهای خودمحرکی ابداع کردهاند که در محل تومور تجمع کرده و به طور مستقیم داروهای درمانی را منتقل میکنند.
این نانورباتها با استفاده از محیط داخلی مثانه، نیروی مورد نیاز خود را از اوره موجود در ادرار تامین میکنند.
سطح یک گوی متخلخل در اندازه نانو به طوری اصلاح شده است که بتواند اجزایی با کارکردهای خاص را حمل کند. یکی از این مواد اوریاز (urease) است که یک آنزیم به شمار می رود و هیدرولیز اوره حاضر در ادرار و تبدیل آن به آمونیا و دی اکسید کربن را به انجام می رساند و موجب می شود که نانوربات خودش را به پیش براند. یکی از اجزای کلیدی سطح نیز ید رادیواکتیو (ید-۱۳۱) است که یک رادیوایزتوپ است و به طور متداول برای درمان موضعی تومورها استفاده می شود.
آزمایش های انجامشده روی موش ها و بررسی زیر میکروسکوپ نشان داد که ربات ها به داخل تومور نفوذ کردهاند و استفاده ربات ها از ید-۱۳۱ در محل تومور موجب کاهش حجم تومور به میزان ۹۰ درصد شد.
این درمان جدید راه را برای درمان های موثرتر برای سرطان مثانه هموار می کند. گام بعدی برای این محققان این است که مشخص کنند آیا تومورها بعد از درمان باز میگردند یا نه. محققان هم اکنون این مرحله را شروع کرده و در حال کار روی آن هستند.
نظر شما