نمایشگاه انفرادی محمود زنده رودی از نسل هنرمندان مکتب سقاخانه تا سه شنبه ۱۸ اردیبهشت در گالری شیرین میزبان اهالی هنر است.
زنده‌رودی که در عرصه بین‌المللی نمایشگاه‌های متعددی برپا کرده است در سال ۱۳۹۳ اولین نمایشگاه خود را پس از ۴۰ سال در ایران برگزار کرد. این هنرمند در سال ۱۹۷۸ به کشور فرانسه مهاجرت کرد و عمده فعالیتش خارج از ایران بوده است.
آثار این نقاش شامل خاطرات، یادبودها و ارزش‌های فرهنگی است که با تکنیک کلاژ و اکرلیک انجام می دهد.ترکیب‌بندی فضای کاری این آثار نیز فضای سقاخانه‌ای است. اصولا فضای کاری محمود زنده رودی مدرن است و با توجه به اینکه سال‌ها در ایران نبوده است اما ریشه ایرانی در آثار وی کاملا مشهود است و از ترکیب‌بندی و رنگ‌بندی که اصالت ایرانی دارد در آثارش بسیار استفاده می‌کند.
کلمات و حروف مانند فرم‌هایی رنگین و حجیم در آثار محمود زنده‌رودی بر بسترهای مختلف به نقاشیخط بدل شده‌اند.
زنده‌رودی را بیش از اینکه منتسب به مکتب سقاخانه و نقاشیخط بدانیم، باید او را با تمرکزش بر حجم و هندسه و تنوع کار با متریال مختلف بشناسیم.
زنده‌رودی سال‌ها بعد از برادرش حسین زنده‌رودی که از بنیانگذاران مکتب سقاخانه و پیشگامان شیوه نقاشیخط در ایران است وارد این حرفه شد؛ اما راهی دیگر را با تأثیر از او پیش گرفت.
محمود زنده‌رودی که سال‌ها روزنامه‌نگاری و تولید برنامه‌های رادیویی را انجام داده، همچنان با نگاه به گذشته و با استفاده از کاغذباطله‌های روزنامه توانست کاغذی با عنوان کاغذ «زنده» را خلق کند و علاوه بر متریال‌هایی مانند پارچه و بوم از این کاغذ نیز در ایجاد حجم و برجسته‌سازی استفاده کند.
او از سال ۶۷ به بعد بیشتر به تجربه مواد مختلف دست زده است. درحال‌حاضر ۴۵ سال از مهاجرت او به فرانسه می‌گذرد و در این سال‌ها بنا بر دوری از کشور، کمتر به برگزاری نمایشگاه انفرادی در ایران اقدام کرده است و باوجود این در بازار هنر همچنان مسیری رو به رشد
را طی می‌کند. او همیشه در کشف و شهود تجربیات تازه است و همین امر توجه مخاطبان به هنر این هنرمند را در ۴۵ سال فاصله از وطن در پی داشته است.
این هنرمند در مورد شیوه کاری خود می گوید: دنبال این هستم که چگونه فرمی تازه و نوین برای خط پدید آورم. من خط را به‌عنوان یک فرم می‌بینم و برای نگارش حروف، تکنیک خوشنویس‌ها را که مثلا الف باید به اندازه چهار نقطه باشد، مورد توجه قرار نمی‌دهم. من در
این زمینه آموزش ندیده‌ام و هرگز هم از این فنون تبعیت نمی‌کنم. هر اتفاقی را که بخواهم، در اثر قرار می‌دهم. من از خط‌های ابداعی بیشتر استفاده کردم و هرگز به دنبال خط خاصی نرفتم. من از همه خطوط استفاده کردم و روی یک خط خاص تمرکز نکردم.
این هنرمند درباره متریال مورد استفاده خود نیز چنین شرح می دهد: من از خمیری استفاده می‌کنم که اولا خمیر چوب است و ثانیا مواد طبیعی را می‌سازم و از چسب طبیعی استفاده می‌کنم، نه اینکه سراغ چسب چوب بروم که شیمیایی است.
من نقاشی را از بچگی دنبال می‌کردم و برادرم (شارل حسین زنده‌رودی) هم نقاشی می‌کرد؛ بنابراین تحت تأثیر جریان سقاخانه بودم و وقتی به فرانسه آمدم، دنبال مسیری رفتم که کاری برای خودم بکنم، نه اینکه کار گذشته‌ها را تکرار کنم. اگر دقت کنید، در سبک سقاخانه کسانی که حضور داشتند، از نشانه‌هایی استفاده می‌کردند، من هم از آن نشانه‌ها استفاده کردم؛ اما اشیای دورریختنی را هم به آن اضافه کردم و از سطح ناهموار خمیر کاغذ روزنامه‌ها استفاده کردم و علاوه بر ادامه‌دادن سبک سقاخانه این دو ویژگی یعنی استفاده از مواد دورریختنی و خلق همان مواد به صورت برجسته را به این جریان هنری افزودم.
این هنرمند تا کنون نمایشگاه‌های متعددی در نیویورک، واشنگتن، مراکش، هنگ کنگ، اسپانیا، سوئیس، الجزایر، کانادا، قبرس و فرانسه به نمایش گذاشته است.
محمود زنده‌رودی، ۸ تابلو را که براساس منظومه هفت پیکر نظامی خلق کرده است به موزه هنرهای معاصر تهران اهدا کرد و این آثار در لابی موزه هنرهای معاصر تهران رونمایی شدند.
گالری شیرین واقع در تهران، خیابان کریمخان‌زند، خیابان سنایی، کوچه‌ی سیزدهم، پلاک ۵ است.
نظر شما