از صبح شنبه (۱۵ مهر)، لحظه حمله حماس به سرزمین‌های اشغالی با پرتاپ حدود ۵ هزار راکت، پنج روز می‌گذرد. طبق آمارهای اعلام شده، در این مدت بیش از یک هزار اسرائیلی و افزون بر ۹۰۰ فلسطینی کشته و هزاران نفر مجروح شده‌اند.
صهیونیست‌ها با تکیه بر تجهیزات پیشرفته نظامی، خود را دارنده یکی از ارتش‌های قوی دنیا معرفی می‌کنند اما غافلگیری ارتش و به‌ویژه سازمان‌های اطلاعاتی اسرائیل که نتوانسته بودند، چنین حمله بزرگی را پیش‌بینی کنند، همه این تصورات را برهم زد؛ حالا اسرائیل با عنوان انتقام و جبران این شکست، حملات هوایی وحشیانه‌ای را علیه ساکنان غزه به راه انداخته و تانک‌ها و نیروهای زرهی خود را پشت مرزهای غزه مستقر کرده است.
رویکرد رسانه‌های غربی، همچون همیشه، تصویرسازی منفی از اقدام حماس در حمله به سرزمین‌های تحت اشغال است و در مقابل، هیچ اشاره‌ای به حملات وحشیانه ارتش صهیونیستی علیه ساکنان غزه ندارند که سال‌هاست در محاصره اقتصادی و اجتماعی در وضعیت نامناسب زندگی می‌کنند.
مردم غزه چگونه زندگی می‌کنند
منطقه تاریخی ۵ هزار ساله غزه باریکه‌ای به وسعت ۳۶۰ کیلومترمربع در جنوب غربی اسرائیل است. طول این منطقه ۴۱ کیلومتر و عرض آن بین ۶ تا ۱۲ کیلومتر است. شمال و شرق این منطقه با اسرائیل و از جنوب با مصر هم‌مرز است. غزه، رفح و خان یونس سه شهر اصلی این منطقه است. نوار غزه حدود ۲ میلیون و ۲۰۰ هزار نفر جمعیت دارد که تحت حاکمیت حماس و نخست‌وزیری «اسماعیل هنیه» اداره می‌شود. حدود ۳ میلیون نفر از جمعیت فلسطنین نیز در کرانه باختری رود اردن هستند. جنش فتح در قالب تشکیلات خودگردان فلسطین به ریاست «محمود عباس» این منطقه را اداره می‌کند.
باریکه غزه یکی از پرتراکم‌ترین مناطق دنیاست در هر کیلومترمربع آن حدود ۶ هزار نفر زندگی می‌کند و فقط دو کشور ماکائو و سنگاپور تراکم جمعیتی بیشتری نسبت به آن دارند. بیشتر ساکنان غزه، آوارگان فلسطینی هستند که از زمان جنگ اعراب و اسرائیل در سال ۱۹۴۸ مجبور به ترک خانه‌های خود شدند. در گذشته تعداد کمی در حدود یک درصد جمعیت غزه را یهودی‌ها تشکیل می‌دادند اما اکنون تقریبا همه ساکنان این منطقه مسلمان سنی هستند.
بیش از دو میلیون نفر ساکنان غزه ۱۶ سال است در محاصره، فقر و بیکاری زندگی می‌کنندپس از اعلام موجودیت اسرائیل در سال ۱۹۴۸ تا سال ۱۹۶۷ منطقه غزه از سوی مصر اداره می‌شد اما بعد از جنگ اعراب و اسرائیل در این سال، غزه به اشغال کامل اسرائیل درآمد و تا سال ۲۰۰۵ که اسرائیل از نوار غزه خارج شد تحت اشغال صهیونیست‌ها بود. با خروج اسرائیل در این سال، مدیریت غزه به فلسطینی‌ها واگذار شد. با این حال اختیار آب، برق، انرژی و حمل‌ونقل غزه از زمین و دریا در اختیار و تحت کنترل اسرائیل باقی ماند.
در سال ۲۰۰۶ حماس در انتخابات پارلمانی فلسطین اکثریت را به دست آورد و اسماعیل هنیه رهبر سیاسی حماس، نخست‌وزیر فلسطین شد اما به علت اختلاف‌ها با محمود عباس، از این سمت کنار گذاشته شد؛ بعد از آن بود که جنش حماس در سال ۲۰۰۷ نیروهای تشکیلات خودگردان را از غزه بیرون کرد و اداره این منطقه را در دست گرفت.
از آن زمان تاکنون، دولتمردان قاهره گذرگاه رفح را که مرز بین غزه و مصر است را بسته یا رفت‌وآمد از این مرز را به شدت محدود کرده‌اند. به این ترتیب جمعیت پر تراکم مردم غزه به مدت ۱۶ ساال است که در محاصره و شرایط سخت زندگی به سر می‌برند. کمبود آب، سوخت و غذا در باریکه غزه جزئی از زندگی مردم این منطقه است. گر چه سن امید به زندگی مردم غزه در حد متوسط جهانی و حدود ۷۴ سال است اما آمارها نشان می‌دهد نزدیک به ۷۵ درصد جوانان غزه بیکارند و بیش از ۶۶ درصد مردم زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در عین حال زاد و ولد و فرزندآوری در بین خانواده‌های ساکن غزه بالاست.
نبود آب، غذا، دارو و تجهیزات پزشکی
در پی محاصره غزه، کمبود امکانات بهداشتی، دارو و تجهیزات پزشکی همواره یکی از بحران‌های انسانی در این منطقه بوده است. مساله‌ای قدیمی که حالا و پس از حمله حماس به اسرائیل و در پی آن حمله اسرائیل به غزه بسیار تشدید شده است. بیمارستان‌های محدود غزه مملو از زخمی و مجروحانی است که دارو ندارند.
قطع برق غزه نیز سبب‌شده امکانات اندک بیمارستانی کارایی مناسبی نداشته باشند؛ گر چه مسئولان بهداشتی غزه اعلام کرده‌اند با ژنراتور، بیمارستان‌ها را سر پا نگه داشته‌اند اما سوخت لازم برای ژنراتورها در حال تمام‌شدن است؛ آمبولانس‌ها نیز فقط برای چند روز سوخت دارند و ادامه این وضعیت، مجروحانی که شمار آنها هر روز به دلیل افزایش حملات اسرائیل به غزه در حال افزایش است، در شرایط بسیار خطرناکی قرار داده است.
حمله اسرائیل به غزه تاکنون بیش از ۲۰۰ هزار نفر را آواره کرده است و صدها هزار نفر بدون برق، آب و غذا مانده‌اندحمله هوایی اسرائیل به غزه خرابی‌های زیادی را به همراه داشته و تخریب ساختمان‌ها بسیار بالاست؛ تاکنون بیش از ۲۰۰ هزار نفر از ساکنان غزه آواره شده یا به اردوگاه‌های سازمان ملل پناهنده شده‌اند.
با این حال این آوارگان جایی برای فرار ندارند؛ مرز رفح به سمت مصر با حمله هوایی ارتش رژیم صهیونیستی، بسته شده؛ آن هم در حالی که رفت‌وآمد از آن بسیار محدود و در حد چند صد نفر در روز است؛ از سوی دیگر، مرزهای دریایی نیز تحت کنترل اسرائیل است؛ بنابراین شهروندان فلسطینی در غزه حتی اگر بخواهند این منطقه را ترک کنند جایی برای رفتن ندارند.
اکنون با گذشت ۱۶ سال از محاصره غزه و رنج و سختی‌هایی که مردم این منطقه در این سال‌ها تحمل کرده‌اند. پس از حمله غافلگیرکننده حماس به اسرائیل، صهیونیست‌ها در پی جبران، اقدام به حملات وحشیانه هوایی به مناطق مسکونی غزه کرده‌اند. وزیر دفاع این رژیم هشدار داده حمله اسرائیل به غزه بی‌سابقه خواهد بود؛ نتانیاهو نخست‌وزیر نیز با گسیل نیروهای خود به مرز غزه، از ساکنان این منطقه خواسته خانه‌های‌شان را ترک کنند تا کشته نشوند؛ اما مردم مظلوم غزه حتی اگر بخواهند بروند نیز جایی برای رفتن ندارند.
خبرها بیانگر تداوم حملات هوایی برای تخریب گسترده منطقه از یک سو و در ادامه، تلاش برای ورود نیروهای زمینی ارتش به منطقه غزه است؛ مساله‌ای که به بحران انسانی مردم منطقه افزوده؛ مردمی که سال‌هاست با فقر، بیکاری، سوء تغذیه و مشکلات متعدد درگیر هستند.
تنها اقدام سازمان ملل و کشورهای غربی و عربی، دعوت دو طرف به خویشتنداری و گفت‌وگو بوده اما هیچ اقدام عملی برای جلوگیری از تداوم حملات وحشیانه به ساکنان غزه و کشتار کودکان، زنان و غیرنظامیان نشده و همچنان بر بحران انسانی این منطقه افزوده می‌شود. حکایت این روزهای مردم غزه، اسارت در بزرگترین زندان رو باز دنیا، آن هم بدون آب، غذا، برق، سوخت و داروست.