مهمترین آفت تئاتر دینی داشتن نگاه مناسبتی به این هنر است

«سید عظیم موسوی» روز سه شنبه در گفتگو با خبرنگار فرهنگی ایرنا با اشاره به آنکه توجه و نگاه مسئولان در فعالیت های هنری با محوریت مبانی دینی در تمامی شاخه ها، از تئاتر و سینما گرفته تا حوزه هنرهای تجسمی تنها به برگزاری جشنواره ها و یا مناسبت های مذهبی استوار است گفت: متاسفانه این نگاه مسئولان در میان مخاطبان نیز ایجاد شده است به گونه ای که آنها هم فقط در ایام خاص مذهبی مانند ماه محرم، صفر و یا ماه رمضان انتظار اجرای آثار تئاتری با مفاهیم دینی و حضور در تماشاخانه ها را برای دیدن این دسته از نمایش ها دارند.

وی ادامه داد: در این نکته شکی وجود ندارد که دین به عنوان مهمترین دستور و الگوی زندگی انسان ها برای رسیدن به تعالی به شمار می رود و بر همین اساس است که در تمامی کشورهای جهان مسئولان تلاش می‌کنند تا با ابزارهای گوناگون، الگوهای جریان ساز و زندگی بخش مفاهیم و مبانی دینی را با تولید آثاری جذاب، اثرگذار و برخوردار از مباحث زیبایی شناسانه هنر به مخاطبان یادآوری کنند.

 کارگردان نمایش «وداع باران» با طرح این پرسش که با وجود استقبال بالقوه موجود از آثار هنری با محتوای مفاهیم دینی وقتی نگاه مسئولان .و متولیان امر هنر به این دسته از آثار صرفا متکی بر مناسبت ها و رخدادهای مذهبی است چگونه می توان انتظار جریان‌سازی از آن را داشت گفت: همین مساله باعث شده تا مخاطبان به گونه ای تربیت شوند که در ایامی غیر از مناسبت های مذهبی انتظار عرضه تئاتر دینی را ندارند. همین نگاه مقطعی باعث شده است که مهمترین اصل هنر دینی که مفهوم جریان سازی و الگو بخشی به مخاطبان یک جامعه است؛ در کشور ما محقق نشود.

 این کارگردان و پژوهشگر تئاتر؛ حمایت مسئولان از تولید آثار تئاتر دینی در ایام و مناسبت های مذهبی و برگزاری جشنواره نمایش های آیینی - سنتی را اقدامی شایسته و قابل تقدیر دانست و تأکید کرد: مهمترین آسیب در این میان به نگاه مناسبتی مسئولان به تولید این آثار باز می گردد. این در حالی است که همواره در گفته های آنها نسبت به جریان سازی آثار دینی برای ارتقاء سطح فرهنگی جامعه تاکید شده است. مسلما پر واضح است که برای رسیدن به امر جریان سازی نیازمند نگاه مستمر در تولید و اجرای آثار هستیم.

موسوی یکی دیگر از آسیب های مهم در مسیر جریان سازی تولیدات نمایشی و تئاتری با مضامین دینی در کشورمان را مربوط به محیط های آکادمیک دانست و گفت: بیش از ۱۵ سال است که هنر تعزیه به عنوان هنری متاثر از انگاره ها و مبانی دینی و الگوهای مذهبی ایرانیان در یونسکو به نام کشورمان به ثبت جهانی رسیده است؛ اما در این ایام در محیط‌های دانشگاهی شاهد شکل گیری رشته ای با عنوان هنر تعزیه نبوده ایم. از سوی دیگر بیش از یک دهه است که بسیاری از هنرمندان در این عرصه مطالبه ای مانند تاسیس هنرستان تعزیه در کشورمان را دارند که این مهم نیز از سوی مسئولان مورد وثوق و توجه قرار نگرفته است.

وی تأکید کرد: پرواضح است که وقتی درباره ماندگاری هنر در هر کشوری صحبت می‌کنیم و نگاهمان را بر مفهوم تئاتر ملی و با نگاهی کلان تر هنر ملی استوار می کنیم، یکی از مهمترین بسترها، آموزش نسل جوان و تربیت هنرمندانی است که بتوانند در آینده میراث ملی و هویت بخش در عرصه هنر به ویژه تئاتر را پاسداری کنند و توسعه دهند. این مسئله زمانی میسر می شود که بتوانیم شاهد تأسیس هنرستان تعزیه در کشورمان و یا اختصاص رشته ای در میان رشته های مختلف هنر تئاتر با گرایش تعزیه در محیط‌های دانشگاهی باشیم.

فراهنگ **9266**1355