مثلث دیپلماتیک ترامپ، شی و کیم

طبق اعلام این شبکه آمریکایی، در حالی که مون، رئیس جمهوری کره جنوبی، به خاطر سازماندهی برگزاری نشستی بین خودش و کیم، رهبر کره شمالی، و سپس بین کیم و ترامپ، چشم به راه جایزه صلح نوبل بود، روند امور به طور شگرفی برعکس شد. چین از تلاش سئول حمایت می‌کرد اما، با توجه به چشم امید پیونگ یانگ به حمایت اقتصادی و دیپلماتیک به همسایه جنوبی، به نظر می‌رسید این متحد دیرینه (پکن) کره شمالی در معرض خطر کنار گذاشتن قرار دارد.

پس از نشست بی فرجام کیم و ترامپ در هانوی، نفوذ چین دوباره شدت گرفت.

وزارت خارجه کره شمالی هفته پیش اعلام کرد، مناسبات بر مبنای ارتباطات شخصی بین کیم و رئیس جمهوری آمریکا پیش می‌رود. سران کره جنوبی بهتر است به فکر مسائل داخلی خود باشند.

"سی ان ان" از تحریم‌ها به عنوان محور اصلی در نشست ویتنام یاد کرد و افزود، آنها (تحریم‌ها) همان نقطه‌ای هستند که چین می‌تواند به کمک پیونگ یانگ آید. چین، بزرگ‌ترین متحد اقتصادی کره شمالی، از تدابیر سختگیرانه سازمان ملل علیه کیم حمایت می‌کرد اما، این به معنای التزام پکن به کارزار فشار حداکثری ترامپ نیست.

این شبکه آمریکایی با اشاره به دیدار موفقیت آمیز ترامپ و شیء در حاشیه نشست گروه ۲۰ در اوزاکای ژاپن، نوشت، به نظر می‌رسد شیء در اوزاکا به آنچه به دنبال آن بود، رسید و باید منتظر ماند و دید آیا او برای واداشتن ترامپ به چیزی که او در کره جنوبی می‌خواهد، از نفوذ خود بر کیم استفاده می‌کند یا خیر. ترامپ، شیء و کیم، مثلث دیپلماتیکی تشکیل دادد که هر یک برای به دست آوردن آنچه مورد نظرش است، به بقیه متکی است.

در تئوری، تصور می‌شود دولت‌ها قادر به در نظر گرفتن مسائل و مناقشات گوناگون بین خود به طور جداگانه هستند؛ شاید بر سر X اختلاف نظر داشته باشیم اما، می‌توانیم بر سر y همکاری کنیم.

ترامپ در سال ۲۰۱۷ گفته بود، چین نفوذ بسیاری بر کره شمالی دارد و می‌تواند تصمیم بگیرد در رابطه با کره شمالی به ما کمک کند یا نکند. اگر آنها کمک کنند، برای خود چین خوب است و اگر این کار را نکنند برای هیچکس خوب نیست.

علاوه بر این، ترامپ خودش را به عنوان یک معامله گر به نمایش گذاشته است. یکی از دلایلی که گفته می‌شود باعث شکست نشست هانوی شد این بود که پیونگ یانگ خواستار رویکرد تدریجی در ازای لغو برخی تحریم‌ها بود و واشنگتن خواستار امضای توافقنامه‌ای بود که قضیه را به یکباره تمام کند و مایه افتخار ترامپ در آستانه انتخابات ۲۰۲۰ شود.

گرچه درباره جزئیات دقیق گفت وگوهای ترامپ و شیء در اوزاکا چیزی نمی‌دانیم اما، ترامپ قبلاً بر فواید بالقوه اقتصادی توافقنامه هسته‌ای تاکید کرده بود. تردیدی نیست کره شمالی با درهای باز اقتصادی و بازار محور مطمئناً به همان اندازه که به نفع شرکت‌های آمریکایی است به نفع شرکت‌های چینی هم هست.

شیء به دنبال رهایی از تعرفه‌های گمرکی آمریکاست اما، پکن نشان داده است وقتی پای کره شمالی به میان می‌آید، مایل به بازی با دو سویه است؛ به این معنی که از یک طرف کره شمالی را برای مهار برنامه هسته‌ای و آزمایش موشک‌های بالستیک را تحت فشار می‌گذارد و از طرف دیگر، از کمک و حمایت، به ویژه وقتی باعث تضعیف واشنگتن و سئول شود، خشنود می‌شود.

کیم نیز نشان داده است که به دنبال رهایی از تحریم‌های بین المللی است که باعث رشد اقتصاد این کشور و جذب سرمایه از کره جنوبی خواهد شد. اگر تحریم‌ها لغو نشود، پیونپ یانگ می‌تواند از حمایت چین برخوردار شود و با علم به این مساله که پکن و احتمالاً سئول از بازگشت فشار حداکثری و رویکرد خشم و آتش دو سال گذشته حمایت نمی‌کنند، از خلع سلاح تسلیحاتی امتناع می‌کند.

و اما، ترامپ. قطعاً دست واشنگتن در برابر دو طرف دیگر بازتر است -از تحریم گرفته تا جنگ تجاری برای دو طرف دیگر- اما، تحقق مطالبات ترامپ، اعم از تسلیم شدن چین در مناقشه تجاری و خلع سلاح کامل هسته‌ای کره شمالی، به ویژه اگر ترامپ امتیاز ندهد، دشوارتر است.

یک مذاکره کننده کارکشته احتمالاً می‌تواند در کوتاه مدت به موفقیت‌هایی دست یابد و بازی را پیش ببرد - به عنوان مثال، واداشتن چین به موافقت با اعمال فشار بر کره شمالی برای خلع سلاح هسته‌ای در یک بازه زمانی و بازرسی‌های بین المللی در ازای لغو برخی تحریم‌ها و تعرفه‌های گمرکی خاص، یکی از راه‌های پیشرفت است اما، باید گفت، این روند پیچیده به هیچ پیروزی قابل توجهی منتهی نمی‌شود. باید منتظر ماند و دید ترامپ می‌تواند با دو ضلع دیگر این مثلثی که خود را در آن افکنده است، کار کند یا خیر.