امسال درحالی به ماه مبارک رمضان و میهمانی الهی وارد می‌شویم که ویروس کرونا همچنان مردم را خانه‌نشین کرده؛ با وجود سختی‌های ناشی از قرنطینه و طرح‌های مرتبط آن می‌توان با استفاده از فرصت قرنطینه، مقدمات ورود به ضیافت الهی را با دعاهای امام سجاد (ع) فراهم کنیم. سیدالساجدین در دعای چهل و دوم، پس از ختم قرآن به راز و نیاز به درگاه الهی پرداختند که فرازهایی از این دعا را به منظور بهره برداری بیشتر هنگام تلاوت آیات الهی در ماه مبارک ذکر کردیم.
اینک بخش‌هایی از دعای چهل و پنجم صحیفه را مرور می کنیم؛ دعایی که امام سجاد (ع) در وداع از ماه رمضان زمزمه کردند ولی به سفارش برخی بزرگان این دعا را قبل از پایان یافتن این ماه الهی با گوش جان می شنویم تا قدر این ماه را بیش از پیش دریابیم و طعم بندگی را بهتر بچشیم و در زمان تلاوت قرآن با حضور قلبی بیشتر کلام الهی را بنوشیم.
صحیفه سجادیه پس از قرآن و نهج البلاغه به عنوان مهم‌ترین میراث مکتوب شیعه به نام‌های خواهر قرآن و انجیل اهل بیت مشهور است. امام سجاد (ع) بسیاری از معارف دینی مانند خداشناسی، جهان‌شناسی، انسان‌شناسی، فرشتگان، رسالت انبیا، جایگاه پیامبر(ص) و اهل بیت (ع)، گرامی داشت اعیاد، مسائل اجتماعی و اقتصادی و اشارات تاریخی را به زبان دعا مطرح کردند.
سیدالساجدین در دعاهای خود به نعمت‌های مختلف خدا اشاره کرده و درباره فضایل و رذایل اخلاقی، آداب دعا، تلاوت قرآن، ذکر، نماز و عبادت نکات فراوانی را بیان کرده اند و دعای بیستم صحیفه سجادیه به نام مکارم الاخلاق یکی از معروف‌ترین دعاهای آن حضرت است.
امام خمینی (ره) در وصیت نامه سیاسی الهی خود از صحیفه سجادیه به عنوان نمونه کامل قرآن صاعد یاد کرده و افزودند: صحیفه سجادیه از بزرگترین مناجات عرفانی در خلوتگاه انس است که دست ما کوتاه از نیل به برکات آن است؛ آن کتابی است الهی که از سرچشمه نور اللَّه نشأت گرفته و طریقه سلوک اولیای بزرگ و اوصیای عظیم الشأن را به اصحاب خلوتگاه الهی می آموزد.
آیت الله حسن ممدوحی کرمانشاهی استاد حوزه در کتاب چهارجلدی شهود و شناخت به ترجمه و شرح صحیفه سجادیه پرداخته است و آیت الله عبدالله جوادی آملی مفسر قرآن کریم در مقدمه این کتاب از ممدوحی به صاحب علم صائب و عمل صالح یاد کرده است.
امام سجاد (ع) هنگام وداع با ماه مبارک رمضان اینگونه دعا کردند «خدایا! آن کرامتی را که نصیب پاس دارندگان حرمت ماه رمضان و برپادارندگان حدود آن و پرهیزکنندگان از گناه در آن و تقرب جویندگان به درگاه تو که موجب خشنودی و عطوفت رحمت تو شده اند، بلکه چندین برابر آن از لطف و فضل خود را به ما عطا فرما. زیرا فضل تو کاستی نمی پذیرد و خزائنت اندک نمی شود بلکه پیوسته در زیادت است و معادن احسان تو هرگز نیست و نابود می شود و چه گواراست بخشش های تو!»
ممدوحی نوشت: امام سجاد (ع) در این فراز پاداش کسانی را خواسته است که با همه هستی شان آداب و شرایط این ماه عظیم را رعایت و در حفظ حرمت آن سخت کوشیده اند. باید توجه داشت که حفظ رعایت حرمت هر چیز متناسب با چینش آن در نظام آفرینش است. زیرا هر یک از مهره های آفرینش دارای حساب و کتاب ویژه و احکام متناسب هستند که اگر جانب آن شرایط و ویژگی ها رعایت نشود، در نظم زندگی انسان اختلال رخ می دهد.
وی افزود: مثلا احترام به رزق و روزی، صحیح مصرف کردن و اسراف ننمودن و تعدیل در تهیه و مصرف آنها؛ احترام به والدین، نرمش و رعایت ادب و سعی در یاری آنان و خضوع در برابر آنها؛ احترام به فرزندان، تربیت صحیح و فراهم آوردن آسایش آنان در زندگی و آموزش و پرورش صحیح آنها؛ احترام به معلم، احترام به دین و آیین، عمل کردن به دستورها و دوری نمودن از گناهان و التزام قلبی به اعتقادات است.
این استاد اخلاق ادامه داد: احترام به قرآن مثلا فقط بوسیدن و قرائت آیات و بر سر گذاشتن آن در شب های قدر نیست بلکه تفکر در معانی و به کارگیری مضامین و التزام عملی و پیاده کردن احکام آن در همه شئون زندگی است به طوری که معلوم باشد، زندگی شخص، زندگی قرآنی است.
ممدوحی اضافه کرد: بر این اساس مقصود از حفظ حرمت و بر پاداشتن حدود ماه مبارک رمضان در این دعا عبارت از رعایت آداب روزه داری و رفتار صالحی است که موجب نزدیکی به درگاه الهی و پرهیز از گناهان شود. یعنی احترام به ماه رمضان فقط به بستن دهان از یک سلسله خوردنی ها و نوشیدنی ها نیست بلکه رعایت حدود آن، شب خیری، تضرع و زاری به درگاه خدا، توبه از گناهان، حضور در مساجد و بسیار به یاد خدا بودن بلکه فراموش کردن غیر خداست.
وی یادی از این شعر حافظ کرد که «هر کس که ندارد به جان مهر تو در دل، حقا که بود طاعت او، ضایع و باطل» و افزود: در یک کلمه، از غیر خدا روزه داشتن و دریچه جان به غیر از دوست بستن و فقط به هوای او شب و روز برآوردن می باشد و ممکن است مقصود از اتقای ذنوب که در عبارت امام آمده، همین مفهوم باشد. اگرچه امکان دارد مراد خودداری از پلیدی ها و ارتکاب گناهان باشد که علاوه بر این که در مواردی از نظر فقهی موجب بطلان روزه می شود و قضا و کفاره بر آن واجب می شود، چنین کسی از روح روزه بی خبر بوده و به حریم پاکان راه ندارد؛ زیرا دامن آلوده و برانگیختن خشم و عذاب الهی، بزرگترین سد راه و مانع ورود به حریم پاکان است و نوعی عمل نابخردانه می باشد که جز تلاش بیهوده نام دیگری بر آن نمی توان گذارد.
نظر شما