به گزارش پایگاه اینترنتی مدیکال اکسپرس، این آزمایش که توسط محققان موسسه پلی تکنیک آمریکا ابداع شد، مبتنی بر الگوریتمی است که با بررسی متابولیت های موجود در نمونه خون تشخیص می دهد که فرد مورد نظر به اختلال اوتیسم مبتلا هست یا خیر.
محققان در مطالعات تصمیم گرفتند که قدرت الگوریتم ابداعی خود را به واسطه آزمایش داده های گردآوری شده در مورد کودکان مبتلا به اوتیسم که به مشکلات دیگری از جمله حساسیت و بیماری های گوارشی نیز مبتلا هستند، بیشتر ارزیابی کنند.
هدف محققان این بود تا متوجه شوند که آیا نتایج بررسی های قبلی آنها، هنگام وجود یا عدم وجود بیماری های دیگر نیز هنوز به قوت خود باقی است یا خیر. این مطالعه نشان داد که دقت پیش‌بینی نتایج، تنها اندکی تحت تاثیر وجود این بیماری ها قرار می گیرد.
آنها گفتند: این مدل با دقت ۹۴.۷ درصد توانست از میان ۱۳۱ کودک، ۱۲۴ نفر را مبتلا به اختلال اوتیسم تشخیص دهد. به طور کلی، عملکرد الگوریتم هنگام وجود یک بیماری همزمان، بهتر بود.
با این حال محققان خاطر نشان کردند که یافته های این مطالعه به بررسی بیشتری نیاز دارند.
اوتیسم یا درخودماندگی، نوعی اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی) است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیرطبیعی مشخص می‌شود. علائم این اختلال تا پیش از سه سالگی بروز می کند و علت اصلی آن هنوز ناشناخته است.
به کسانی که این اختلال را دارند اوتیستیک یا درخودمانده گفته می شود. این اختلال در پسران شایع‌تر از دختران است. وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز اوتیسم ندارد. این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر می‌گذارد. کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم، در ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های مربوط به بازی، مشکل دارند.
این اختلال، ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می‌سازد. در بعضی موارد، رفتارهای خود آزاردهنده و پرخاشگری نیز دیده می‌شود. در این افراد، حرکات تکراری (دست زدن، پریدن) و پاسخ های غیرمعمول به افراد، دل بستگی به اشیاء یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می‌شود. ممکن است در حواس پنجگانه (بینایی، شنوایی، بساوایی، بویایی و چشایی) نیز حساسیت‌های غیرمعمول دیده شود. هسته مرکزی اختلال در اوتیسم، اختلال در ارتباط است. از هر ۶۰ تا ۷۰ تولد زنده در دنیا، یک نفر مبتلا به اوتیسم است.
این پژوهش در مجله Research in Autism Spectrum Disorders منتشر شده است.
نظر شما