استان کرمانشاه از دیرباز مهد موسیقی بوده است و در ادوار مخلتف موسیقیدان‌های بزرگی پرورده است بخصوص در ساز تنبور که ساز بومی و محلی این نواحی بوده است و از قداست ویژه ای برخوردار است؛ تنبور قدیمی‌ترین ساز زهی زخمه‌ای است که قدمت آن را حدود ۶ هزار سال دانسته‌اند.
در گذشته آموزش تنبور به صورت سنتی و سینه به سینه صورت می گرفت ولی امروزه باتوجه به تاسیس رشته‌های موسیقی در دانشگاه‌ها و دیگر مراکز آموزشی، آموزش این ساز هم شکل علمی به خود گرفته است و افرادی به آموزش آن به صورت نوین و بااستفاده از نُت پرداخته اند و تجربیات خود را به شکل کتاب درآورده اند.
در ادامه مشروح معرفی سه کتاب در زمینه آموزش ساز تنبور را می‌خوانید:
صد درس، شیوه تنبورنوازی : نام کتابی است که علی اکبر مرادی در سال ۱۳۹۱ با همکاری انتشارات موسیقی عارف در تهران منتشر کرده است؛ این کتاب در قطع رحلی در ۱۱۸ صفحه با شمارگان ۲ هزار نسخه به چاپ رسیده است.
در این کتاب آموزش ساز تنبور به شیوه نوین نُت‌خوانی و توضیحات به ۲ زبان فارسی و انگلیسی ارایه شده است؛ بعلاوه از تصاویری هم برای تسهیل در آموزش این ساز استفاده شده است و بنا به اظهارات نویسنده، از این کتاب تاکنون ۱۰ هزار نسخه به فروش رسیده است.
مرادی زاده ۱۳۳۶ کرمانشاه، معلم بازنشسته، آهنگساز و نوازنده ساز تنبور و بنیانگذار خانه تنبور در زادگاه خود در روستای «بانزلانی گوران» از توابع شهرستان دالاهو است.
وی در رشته موسیقی افتخارات فراوانی کسب کرده است؛ علاوه بر این، سال گذشته در همین روزها به عنوان یکی از مشاهیر کُرد در کنگره مشاهیر که در سنندج برگزار شد، کلید طلایی شهر سنندج را کسب کرد.
ته‌رز یازی: کتاب دیگری است که جهانبخش رستمی در سال ۱۳۹۱ نوشته است و از سوی انتشارات پارس دیبا چاپ و منتشر شده است؛ این کتاب در قطع رحلی در ۸۴ صفحه با شمارگان هزار نسخه به چاپ رسیده است.
نویسنده در این کتاب به شیوه ای ساده به آموزش تنبورنوازی پرداخته و از تصاویر نوازندگان پیشکسوت تنبورنوازی از جمله سید خلیل عالی نژاد و کیخسرو پورناظری و علی اکبر مرادی بهره گرفته است.
رستمی متولد ۱۳۵۶ کرمانشاه است؛ وی در خانواده ای اهل هنر متولد شده و نوازندگی را از خردسالی از برادر و خواهرهای بزرگتر از خود آموخته است و در کار حرفه ای خود از محضر علی اکبر مرادی نیز بی بهره نبوده است.
نوای دالاهو، آموزش تنبور؛ عنوان کتابی برای آموزش تنبور است که فرامرز امیریان در سال ۱۳۸۳ نگاشته و توسط انتشارات چشمه دانش و هنر کرمانشاه منتشر کرده است؛ این کتاب در قطع رحلی در ۱۲۲ صفحه با شمارگان پنج هزار نسخه به چاپ رسیده است و روش این کتاب برای تنبورنوازی نه براساس نُت بلکه برگرفته از روش گوشی و سینه به سینه است.
امیریان متولد ۱۳۴۹ در شهر سرپل ذهاب است؛ آشنایی و علاقه او به نوازندگی از دوران کودکی آغاز شده و تشویق خانواده اش سبب پیشرفت و استمرار وی در این هنر بوده است.
امیریان هنر حرفه ای خود را از سال ۱۳۶۸ با صدا و سیمای مرکز کرمانشاه و اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی پی گرفت؛ وی موفق به انتشار آلبومی با همکاری هوشنگ امیریان و مجتبی بهرامی شده است و در جشنواره ها جوایز متعددی از آن خود کرده است.
