به گزارش ایرنا، پروفسور فان هونگدا در تحلیلی برای تارنمای اتاق فکر چین (thinkchina) در مورد فرایند امضای برنامه جامع همکاری های ایران و چین نوشت: در ژانویه ۲۰۱۶ هنگامی که "شی جین پینگ" رئیس جمهوری چین به ایران سفر کرد دو کشور توافق کردند که مشاوره ها و گفت و گوها را با هدف امضای این برنامه در دستور کار قرار دهند که سرانجام پس از پنج سال نهایی شد.
وی گفت: امضای توافقنامه اتفاق غافلگیرکننده ای نیست از نظر تاریخی هر دو کشور قدرت های تاثیرگذاری در جهان هستند و هرگز با یکدیگر درگیر نشده اند. در یک قرن گذشته و حتی بیشتر چین یکی از معدود قدرت های بزرگی است که هرگز با ایران دچار تنش نشده است. از زمان برقراری روابط دیپلماتیک در سال ۱۹۷۱، چین و ایران روابط دوستانه خود را حتی در زمان تحریم ایران توسط جامعه جهانی حفظ کرده اند.
فان ادامه داده است: چه از نظر موقعیت جغرافیایی و چه از نظر نفوذ، ایران یکی از شرکای اصلی چین در طرح یک کمربند - یک جاده است در عین حال، چین نیز شریک اصلی ایران است.
استاد مطالعات خاورمیانه دانشگاه مطالعات بین المللی شانگهای اظهار کرد: تحت سیاست "نگاه به شرق"، ایران توجه بیشتری به چین دارد و با توجه به فشار حداکثری دولت ترامپ علیه ایران، تهران هیچ تردیدی در مورد "نگاه به شرق" ندارد.
به گفته وی سیاست "نگاه به شرق" ایران فقط یک اقدام موقتی برای مدیریت تحریم های ایالات متحده نیست بلکه یک استراتژی جدید و بلند مدت برای روابط خارجی ایران است. ایجاد روابط دوجانبه بهتر با چین که دارای قابلیت های سرمایه گذاری قوی و سیاست خارجی مستقل باشد، به وضوح برای توسعه ایران مفید است.
وی افزود: بنابراین، چین و ایران به دلیل منافع ملی خود به یکدیگر نزدیک شده اند در حالی که کمپین به اصطلاح "فشار حداکثری" علیه ایران یکی از عوامل خارجی بود که چین و ایران را به هم نزدیک کرد، روشن است که نیازهای داخلی و متقابل هر دو کشور نیروی محرکه امضای برنامه همکاری جامع بود.
این استا دانشگاه شانگهای در مورد واکنش کشورهای خارجی به این برنامه نیز گفت: قابل درک است که کشورهای غربی و خاورمیانه مانند آمریکا و اسرائیل چشم انتظار همکاری چند جانبه چین و ایران نیستند از نظر قدرت های بزرگ غربی، مهار چین اکنون یک سیاست ثابت است بنابراین طبیعی است که آنها درباره هر عملی که قدرت یا نفوذ چین را تقویت می کند دیدگاه منفی داشته باشند. علاوه بر این، ایران هدف اصلی تحریم های ایالات متحده و غرب در خاورمیانه است.
فان ادامه داد: چه از دریچه رقابت و چه از دریچه روابط، نه ایالات متحده و نه دیگر قدرت های بزرگ غربی از امضای توافق نامه همکاری چین و ایران خوشحال نیستند. در عین حال، اسرائیل، عربستان سعودی و سایر رقبای خاورمیانه (به ویژه دشمنان ایران) نمی خواهند از طریق همکاری با چین، قوی شدن ایران را ببینند، زیرا آنها فکر می کنند که یک ایران توسعه یافته خطرناک خواهد بود.
نظر شما