تغییرات آب و هوایی و نظام سرمایه داری عامل اصلی بحران جهانی غذا

به گزارش روز شنبه ایرنا، تارنمای رسانه مستقل «اوپن دیپلماسی» نوشت: کشاورزان خُرد تامین کننده اصلی غذا هستند و لازم است که به جای شرکت های بزرگ به حرف آنها گوش کنیم.

ولادیمیر چیلینیا هماهنگ کننده زیمباوه در سازمان بین المللی «FIAN» که درباره اجرای دموکراسی در زمینه غذا و تغذیه تلاش می کند گفت: بیشتر کشاوران دیگر نمی توانند غذای کافی برای خانواده های خود تولید کنند. شرکت های انتفاعی کنترل نظام غذایی ما را از جمله در زمینه تولید و توزیع دانه ها در دست گرفته اند.

وخامت وضعیت برداشت محصولات، خاک کشاورزی غیرحاصلخیز و افزایش فقر غذایی اکثر کشاورزان کوچک در سراسر جهان را به ویژه در جهان سوم تحت تاثیر قرار داده و قیمت های گندم از آغاز سال ۲۰۲۲ افزایشی ۵۹ درصدی داشته است.

آنتونیو گوترش دبیر کل سازمان ملل متحد ماه گذشته هشدار داد افرادی که در شرایط گرسنگی زندگی می کند از سال ۲۰۱۶ تاکنون افزایشی ۵۰۰ درصدی داشته اند و بیش از ۲۷۰ میلیون نفر اکنون در شرایط ناامنی شدید غذایی بسر می برند.

هیئت بین‌دولتی تغییرات اقلیمی (IPCC) تخمین می زند تا سال ۲۰۳۰ گرمایش زمین به طور متوسط تولیدات کشاورزی جهان را بیش از یک پنجم کاهش دهد. انتظار می رود در زیمباوه برداشت ذرت برای سال ۲۰۲۲-۲۰۲۱ کاهش یابد که طبق گزارش وزارت کشاورزی این کشور، به دلیل خشکسالی و سیل بین سالهای ۲۰۱۹ و ۲۰۲۱ بوده است.

این در حالیست که هند و پاکستان، بالاترین دمای ثبت شده خود را در ماه مارس و آوریل، از زمان آغاز ثبت رکوردها در ۱۲۲ سال پیش تجربه کردند. هند (بعد از اینکه دولت نتوانست گندم کافی برای پوشش برنامه امنیت غذایی خود را بخرد)صادرات گندم را ممنوع کرد، که باعث تشدید کمبود جهانی گندم و افزایش قیمت جهانی غذا شده است.

اما بحران های اقلیمی و غذایی پدیده های مجزا از هم  نیستند. این بحران نتیجه یک سیستم سرمایه داری جهانی - و یک دستور کار نئولیبرالی - است که منافع کشاورزی شرکت های بزرگ را نسبت به مردم و کره زمین در اولویت قرار داده است.

روند شرکتی کردن کشاورزی در جریان «انقلاب سبز» در هند در اواخر دهه ۱۹۶۰ میلادی آغاز شد. این جنبش همکاری بین هند و آمریکا بود. این روند که آژانس توسعه بین المللی ایالات متحده(یو اس اید) و بنیاد فورد فعالان کلیدی آن بودند،  وابسته به استفاده از مواد زراعی و تولید فشرده گیاه بود.

محصولات هیبریدی پرمحصول در کنار استفاده از کودها، آفت کش ها و مقدار زیادی آب زیرزمینی معرفی شدند؛ محصولاتی پرمحصول که به آب بسیار بیشتری نیاز دارند.

این تغییر به سمت کشاورزی بزرگ و کشت های تکی سودآورتر کشاورزان کوچک را بیشتر به کودهای شیمیایی گران قیمت وابسته کرد و آنها را مجبور به بدهی های بیشتری کرد. در هند، ۱۰ هزار و ۶۷۷ کارگر کشاورزی در سال ۲۰۲۰ جان خود را از دست دادند که بسیاری از آنها کشاورزانی در دام بدهی های فزاینده ناشی از هزینه های بالای این نهاده های کشاورزی هستند.

شرایط ناعادلانه تجارت و وام دهی جهانی - که توسط موسسات مالی چندجانبه مانند بانک جهانی و صندوق بین المللی پول (IMF) اعمال می شود - نیز در این بحران مقصر هستند.

برنامه های تعدیل ساختاری (SAPs) که توسط بانک جهانی پس از بحران بدهی در سراسر آمریکای لاتین و آفریقا پس از بحران نفتی ۱۹۷۹ ارائه شد، کشورهای فقیرتر را مجبور به خصوصی سازی کرد.

با وجود اشغال کمتر از ۲۵ درصد از زمین های کشاورزی جهان، کشاورزان در مقیاس کوچک، ۷۰ درصد از غذای جهان را تامین می کنند.

در زامبیا، FIAN به کشاورزان کوچک کمک می‌کند تا به شیوه‌های کشاورزی بومی و بذر برای ایجاد انعطاف‌پذیری و بهبود امنیت غذایی بازگردند. با تنوع بخشیدن به سیستم های غذایی و کنار گذاشتن کشت های تک، کشاورزان کوچک می توانند به تأمین غذای کافی برای جوامع خود و با هزینه های کمتر ادامه دهند.

در این کشور، کشاورزان کوچک امیدوارند که مبارزه آنها برای کالایی زدایی و بازسازی یک رابطه پایدار با زمین بتواند به تحقق دومین هدف توسعه پایدار سازمان ملل یعنی پایان دادن به گرسنگی تا سال ۲۰۳۰کمک کند.