فاطمه مرزبانی که با اثر مستند نیمه بلند دیوارهای مرز در شانزدهمین دوره جشنواره سینما حقیقت حضور دارد در گفت وگو با خبرنگار سینمایی ایرنا اظهار داشت: مستندسازهای خوبی داریم که به واقع با فکر و ایده هستند که اگر فیلمسازها حمایتهای خوبی شوند و دغدغه نان نداشته باشند شاید اتفاقهای خوبی در این حوزه بیفتد.
وی افزود: باید زمینه آن فراهم شود که آثار این فیلمسازها دیده شود و این فقط منحصر به برگزاری جشنوارهها از جمله سینما حقیقت نباشد.
مرزبانی گفت: اگر سینمای مستند حمایت شود و از فیلمسازها حمایتهای لازم به عمل آید این بخش از سینمای ایران هم به موفقیتهای بسیاری دست پیدا خواهد کرد.
وی درباره مضمون و چرایی انتخاب این اثر برای ساخت گفت: فیلم راجع به قربانیان مین است و تقریباً روی چند محور در فیلم کار شده است؛ این که چرا مین همچنان در استان کردستان وجود دارد و چرا روند خنثیسازی مین به کندی پیش میرود، بخشی هم درباره قربانیان مین و بخشی دیگر هم در خصوص آموزش است.
این مستندساز گفت: من اهل کردستان نیستم و راجع به مسأله مین تحقیق کردم و دیدم که چه دنیایی دارد و چه سازمانهایی مرتبط با این موضوع است.
نمایش اثر در سینما حقیقت آرزوی هر مستندسازی است
مرزبانی که دومین بار است در جشنواره سینما حقیقت حضور دارد در ارزیابی خود از روند کیفی برگزاری این رویداد در ۱۵ دوره گذشته خاطرنشان کرد: جشنواره سینمای حقیقت باعث انگیزه و بهترینهای مستند همیشه در این جشنواره ارائه میشود.
وی افزود: آرزوی هر کسی است که فیلمش در این جشنواره ارائه شود. سینماحقیقت زمینه ساز خوبی برای کمک و حمایت از سینماگران برای ارائه آثارشان است.
ممنوعیتها یکی از اصلیترین موانع پیش روی مستندسازان برای پرداخت به مسائل مختلف استمرزبانی در خصوص چرایی نبود تنوع ژانر در جشنواره سینما حقیقت با اشاره به تأثیر عوامل مختلف اعم از ممیزیها و هزینههای بالای ساخت فیلمهای مستند ژانرهای مختلف اظهار داشت: در مستند دیوارهای مرز برای ورود به خیلی از مسائل اجازه ورود داده نشد که این ممنوعیتها یکی از اصلیترین موانع پیش روی مستندسازان برای پرداخت به مسائل مختلف است.
وی درباره فاصله سینمای مستند ایران و جهان هم گفت: فاصله که خیلی زیاد است. در ایران وقتی مستندی ساخته میشود، بخاطر هزینههای بالا فیلمساز دیگر رغبتی برای ساخت اثر خود ندارد که در سینمای مستند جهان این مسأله برای فیلمساز دغدغه نیست.
نظر شما