به گزارش ایرنا، فقط چهار بازی تا بسته شدن پرونده‌ی بیست و دومین دوره‌ی رقابت‌های جام جهانی ۲۰۲۲ باقی مانده است. ۲۷ تیم به خانه بازگشته‌اند، میزبان هم صرفا شاهد و ناظر بازی‌هاست و جدال بین ۲ تیم از اروپا، یک نماینده از آمریکای جنوبی و یک تیم آفریقایی است. دوئل بین چهار تیم با چهار شیوه‌ی متفاوت بازی و چهار نگاه غیرهمسان به فوتبال. مساله‌ای که باعث شده تقابل این چهار تیم جذابیت‌های فوق‌العاده‌ای داشته باشد.
فرانسه: ستاره‌های عمل‌گرا
قهرمان دوره‌ی قبل رقابت‌های جام جهانی این بار هم به نیمه‌نهایی رسیده است. علی‌رغم نبود چند ستاره‌ی نامدار، در ترکیب خروس‌ها و در تمامی خطوط می‌توان رد پای ستاره‌های زیادی را مشاهده کرد. بازیکنانی که ممکن است از نظر تیمی در بهترین شرایط نباشند اما می‌توانند در لحظات حساس با استفاده از تبحر خود نتیجه را عوض کنند و به حریف ضربه بزنند. نمونه‌ی علنی این ماجرا در دیدارهای حذفی مشهود است. آنها روی نبوغ ستاره‌های خود و در لحظه‌های حساس به رقبا ضربه زدند و به مراحل پایانی صعود کردند.
آرژانتین: حول یک ستاره
همه برای یکی، یکی برای همه. شعاری که آرژانتینی‌ها در قطر به دنیای واقعیت پا گذاشته است. در ترکیب آلبی‌سلسته خبری از ستاره‌های بزرگ نیست که بتوانند جریان یک بازی را تغییر بدهند. خیلی از بازیکنان در تیم‌های متوسط مشغول به بازی هستند و تجربه‌ی آنچنانی هم در تورنمنت‌های بزرگ ندارند اما در کنار اَبَرستاره‌ای به نام لیونل مسی، تمام مشکلات و علامت سوال‌ها برطرف می‌شود. مسی مرکز ثقل است و پازل با حضور تحمیل می‌شود. رد پای مسی تقریبا در همه‌ی گل‌ها دیده می‌شود. بازیکنان سعی می‌کنند یاری‌رسان این بازیکن باشند و با سخت‌کوشی فراوان، جاده را برای هنرنمایی کاپیتان خود هموار کنند.
کرواسی: ستاره‌ای به نام تجربه
در یک‌قدمی فینال قرار دارند اما فقط یک مسابقه را در جریان بازی برده‌اند و البته باختی هم متحمل نشده‌اند. استخوان‌بندی فینالیست دوره‌ی قبلی را همان بازیکنان سال ۲۰۱۸ تشکیل می‌دهند. ستاره‌های بعضا پا به سن گذاشته‌ای که تمام تجربه و منطق خود را در قطر روی میز گذاشته‌اند و با اتکا بر همین امتیاز بزرگ رقبای خود را از سر راه برمی‌دارند. آنها با علم به توانایی فنی خود عقب می‌نشینند و از حداقل موقعیت، حداکثر بهره را می‌برند. بلیزرها با این تاکتیک در مسیر محقق کردن رویای دیرینه‌ی خود هستند.
مراکش: بی‌ستاره‌های متحد
یک تیم به معنای واقعی کلمه که همانند آرژانتین و خلاف فرانسه و کرواسی، فرماندهی خود را به قلب‌اش سپرده است. خبری از ستاره‌ی نامدار و بزرگ نیست. مثل آرژانتین، تیم حول یک ستاره نمی‌چرخد. در طول تورنمنت تغییرات فراوانی در آرایش نفری آنها به وجود آمده است. با این وجود مسیر و هدف مشخص است. شیرهای اطلس تا پای جان می‌جنگند، تلاش می‌کنند، از رقبا هراسی به دل راه نمی‌دهند و همین عزم راسخ و قلبی که ترس درش راهی ندارد، بلای جان بزرگان شده است. نمایش الهام‌بخش شاگردان ولید الرکراکی می‌تواند الگویی جذاب برای فوتبالی‌ها و غیر فوتبالی‌ها باشد. می‌توان با داشتن هدف، اتحاد، اراده‌ی فراوان و دل بستن به احساس، از پس هر حریف قدرتمند و مسلحی برآمد.
حال باید دید در جدال بین عقل و منطق، در رویارویی ستاره‌ها و تیم‌ها قرار است کدام تیم جام قهرمانی را تصاحب کند. البته که حضور در چنین مرحله‌ای، در یک تورنمنت، به خودی خود اتفاق بزرگ و مبارکی است اما در نهایت یک تیم قهرمان می‌شود. به نظر شما کدام یک از این چهار گروه می‌توانند جام زرینه‌بال را بالای سر ببرند؟
دیدار تیم‌های آرژانتین و کرواسی سه‌شنبه شب از ساعت ۲۲:۳۰ برگزار می‌شود و دیگر دیدار نیمه‌نهایی نیز بین تیم‌های مراکش و فرانسه در روز چهارشنبه از ساعت ۲۲:۳۰ انجام خواهد شد.
نظر شما