به گزارش روز یکشنبه ایرنا، حکومت طالبان افغانستان در تازه ترین آمار از شمار جانباختگان ناشی از برف و کولاک و سرمای کم سابقه در افغانستان اعلام کردند که تا کنون دست کم ۱۰۴ نفر بر اثر سرما در مناطق مختلف این کشرو جان خود را از دست داده اند و دهها خانه نیز زیر برف بر سر خانواده ها آوار شده است.
همچنین دهها هزار راس دام و طیور مردم سرما زده افغانستان که نقش حیاتی در امرار معاش این مردم فقیر دارد، بر اثر شدت سرما تلف شده است.
بیشترین تلفات و خسارات وارده بر مردم در ولایت‌های جوزجان، بدخشان، سرپل، فاریاب، بدخشان، نیمروز و بادغیس گزارش شده است.
باورش سخت است اما غیر از این نیست؛ ۲۸ کشور نهاد جنگی ناتو به سرکردگی آمریکا و به بهانه نجات مردم افغانستان به این کشور حمله کردند ، ۲۰ سال این کشور را اشغال کردند و منابع عظیمی از این کشور به غارت بردند و نهایتا هم یک سال و نیم پیش بدون اینکه حتی ذره ای امنیت و توسعه برای افغان ها برجا بگذارند، ویرانه ای تحویل مردم این کشور دادند و آنها را در اوج مظلومیت، فقر، ناامنی و بی سر و سامانی رها کردند و رفتند .
امروز که افغانها برای نجات از سرما و گرسنگی چشم به دست کمک جهانیان دوخته اند و فریاد کمک سر می دهند، گوش ناتو گویا دیگر صدای افغان ها را نمی شنود.
مردم افغانستان در شرایطی با فقر، کمبود بحرانی و کشنده سوخت و تجهیزات زمستانی مواجه هستند که میلیاردها دلار از پول مردم این کشور نزد آمریکا بلوکه شده و اجازه دسترسی به آن ندارند.
مدعیان بشر دوستی غرب هم صدای کمک افغان ها را نمی شنوند چرا که فریاد و شعارهای فریبنده آنها در حمایت از نوع بشر آنقدر بلند است که صدای و ناله هر مظلومی را در خود محو می کند.
حال ناخوش افغانها در «خوشی»؛ روزگار سیاه زیر برف سفید
ساکنان شهرستان «خوشی» در شرق افغانستان که هنوز غم ویرانی های سیل های اخیر را فراموش نکرده اند، این روزها غم و رنج سخت تری به سراغ شان آمده؛ برف و سرمای کشنده زمستان و گرسنگی طاقت شان را طاق کرده و گویا فریاد ضعیف التماس و استمدادشان از درون چادرهای سرد و خیس، به جایی نمی رسد.
ولسوالی (شهرستان) «خوشی» یکی از مناطق ولایت لوگر و از جمله مناطق سردسیر در شریق افغانستان است. جایی که ساکنان آن این روزها هرگز رنگ «خوشی» را نمی بینند. چندی پیش، جاری شدن سیل های ویرانگر در این منطقه تقریبا تمام خانه ها را خراب کرد و آب همه وسایل زندگی ، محصولات کشاورزی و حتی دام و طیور ساکنان این منطقه را با خود برد. حالا مردم فقیر این منطقه در سرمای استخوان سوز زمستان و زیر برف و کولاک و یخبندان، با وضعیتی به شدت اسفناک بدون داشتن پوشاک، خوراک، سوخت و رختخواب، در چادرهای سرد به سختی زنده مانده اند و علاوه بر تمام این سختی های کشنده زمستان، شب ها کودکان شان از ترس حیوانات وحشی، رنج سرما و گرسنگی را فراموش می کنند.
شهرستان خوشی در مناطق سردسیر و نسبتا کوهستانی شرق افغانستان واقع شده است. جمعیتی نزدیک به ۳۰ هزار نفر دارد و تنها ۸۰ کیلومتر با کابل پایتخت افغانستان فاصله دارد.
تارنمای شبکه طلوع نیوز افغانستان اخیرا در گزارشی نوشت: این چادرنشینان می‌گویند به رغم مشکلات طاقت فرسای زمستان از دو هفته پیش تاکنون هیچ کمکی دریافت نکرده‌اند.
"زینب" با همسر و پنج فرزندش که زیر چادر زندگی می‌کنند، به طلوع‌نیوز می‌گوید که خانه و کاشانه‌اش در سیلاب‌های تابستان ویران شده است و اکنون در این محل با مشکل جدی اقتصادی روبه است. این خانواده بی خانمان می‌افزاید که هیچ کمکی دریافت نکرده است.
زینب به طلوع‌نیوز گفت: کسی به ما کمک نکرده از مجامع بین‌الملل خواهش می‌کنیم که ما را یاری کنند.
حسیب الله یکی از این افراد بی خانمان هم گفت: در سیل گذشته: دامهای خود را از دست دادیم و اکنون در یک خانه قدیمی و مستهلک زندگی می کنیم»
زهرا یکی دیگر از ساکنان این منطقه هم به طلوع‌نیوز گفت: «شب ها بی نهایت سرد است و تمام شب را از سرما می لرزیم و سرما خواب از چشمان ربوده است. اگر بتوانیم کمی آب جوش درست کنیم، می توانیم باریختن آب گرم روی پاهایمان، کمی و برای لحظای گرما را حس کنیم.
صبرینه از دیگر افراد بی خانمان شهرستان خوشی می‌گوید: شب که می شود، گرگ و شغال در اطراف چادرها پرسه می زند و کودکانم از ترس این که حیوانات وحشی به داخل چادر حمله کنند، گریه می کنند و من فقط می توانم به آنها دلداری بدهم .
بی بی عایشه، یکی دیگر از چادرنشینان، گفت: «ما هیچ چیزی در خانه نداریم همه چیز را سیل برد حتی چند مرغی هم که داشتیم ، طعمه سیل شد.»
بسیاری از چادرنشینان از روند توزیع کمک‌های بشردوستانه انتقاد می‌کنند.
رجب علی، در باره کمک‌ها می‌گوید: «شب‌ها در این چادر گرسنه می مانیم. خدا شاهد است که نه کسی به ما نان داده و نه چای، حتی چراغ برای روشنایی نداریم.»
سید احمد ، رییس بنیاد خیریه سیلاب، به طلوع‌نیوز گفت: «من که چادرها را می‌بینم حیران می‌مانم که چطور این‌ها زنده مانده اند؟ کسی که لباس برای پوشیدن نداشته باشد بستر برای خواب نداشته باشد غذا برای خوردن نداشته باشد، چگونه زنده می‌ماند.»
یک اردوگاه دیگر نیز در شهرستان خوشی وجود دارد که بیش از ۱۰۰ خانواده در آنجا زندگی می‌کنند.
سید داوود میرزازی، نماینده بی خانمان ها، گفت: «تقاضای مردم این است که مشکل سرپناه و توزیع زمین شفاف شود که مردم بتوانند سرپناه پیدا کنند.»
در تابستان سال جاری، سیلاب‌های ویرانگر ۷۰۰ خانواده را آواره کرده است که اکنون شب و روز با کمترین امکانات در زیر چادرها سپری می‌کنند. در همین حال، مسوولان محلی اطمینان داده‌اند که در برطرف کردن چالش‌های بی خانمانان تلاش خواهند کرد.
رحمت الله عثمانی، فرمانداز خوشی، می‌گوید: «نظام حاکم مسوولیت بزرگی دارد و تا حدی کوشش کردیم و کار جریان دارد. در این مورد رایزنی های لازم را با مقامات بالاتر انجام خواهم داد.
سرازیر شدن سیلاب‌های نه تنها در لوگر؛ بلکه در بسیاری ولایت‌ها در کنار تلفات جانی، خسارات هنگفت مالی به شهروندان این کشور وارد کرده است.
نظر شما