کوچ درناها به سیبری

به گزارش ایرنا، عطاالله کاویان روز یکشنبه در گفت وگو با خبرنگاران توضیح داد که درنای امید در تاریخ پنجم آبان ماه وارد تالاب فریدونکنار شد و پس از ۱۳۰ روز زمستان گذرانی یک روز زودتر از سال گذشته امروز به صورت همراه با درنای رویا این تالاب را ترک کرد.

وی ادامه داد: درنای رویا ۶ بهمن امسال پس از پنج روز اقامت در سازه موقت در تاریخ یازدهم بهمن در طبیعت در کنار درنای امید رها سازی شد، امروز پس از ۳۴ روز اقامت مشترک در تالاب فریدونکنار به صورت هماهنگ و مشترک این تالاب را ترک کردند.

وی با بیان این که مسیر پروازی این دو پرنده دراستان مازندران ، گیلان و اردبیل پایش و رصد می شود، اظهار داشت: مکاتبات و پیگیری های مسیر پروازی در این دو استان تا زمان خروج از کشور به صورت روزانه انجام می شود.

مدیر کل حفاظت محیط زیست مازندران گفت : همچنین طبق برنامه مسیر پروازی درناهای امید و رویا با همکاری حوزه ارتباطات بین الملل با کشورهای آذربایجان ،قراقستان و در نهایت تا روسیه رصد می شود.

کاویان گفت: از آن جایی که پرنده رویا یک درنای پرورشی است و ممکن است توقف های را در مسیر تالاب ها داشته باشد ،از مردم خواهش می شود در صورت مشاهد درناها از نزدیک شدن به سمت این پرندگان برای تماشا ،عکس و فیلم برداری و یا خدای نکرده شکار خودداری و پرهیز کنند .

وی گفت: توقع داریم در صورت مشاهد این پرندگان نادر بلافاصله به واحد محیط بانی منطقه اطلاع رسانی شود تا در تکمیل برنامه حفاظت محیط زیست موفق عمل کنیم.

به گزارش خبرنگار ایرنا ،درنای امید در پانزدهمین سال حضور در تالاب فریدونکنار است این پرنده هر ساله از زیستگاه زادآوری خود در سیبری از مسیر روسیه، قزاقستان وآذربایجان به تالاب بین المللی فریدونکنار در مازندران مهاجرت ‌و حدود چهار ماه از سال را با تغذیه در محدوده دامگاه‌های سنتی از باران و سرخرود و فریدونکنار زمستان گذرانی می‌کند.

تنها بازمانده گله غربی درنای سیبری، امسال پنجم آبان ۲روز زودتر نسبت به سال گذشته برای زمستانگذرانی به تالاب بین المللی فریدونکنار مهاجرت کرد و موجب خوشحالی علاقه مندان به محیط زیست و حیات وحش شد.

مسوولان سازمان حفاظت محیط زیست ابرز امیدواری کردند که با آمدن جفت امید، نسل آن حفظ شود اما در مرحله اول هدف اصلی حفظ مسیر پروازی غرب در ایران است.

درنای سیبری به سه جمعیت اصلی شرقی، غربی و مرکزی تقسیم می شد که جمعیت مرکزی آن به هند مهاجرت می کرد که منقرض شد، جمعیت غربی به ایران می آمد که الان فقط یک درنای نر با نام امید از آن باقی مانده که با تلف شدن آن این جمعیت نیز کامل منقرض می شود اما جمعیت شرقی آن هنوز وجود دارد و می گویند که سه هزار درنا از آن همچنان به چین مهاجرت می کند.

درناها برای زندگی به آب وابسته اند به طوری که تغذیه، لانه‌سازی، زادآوری و زمستان‌گذرانی این پرنده در تالاب‌های ترجیحا وسیع و کم عمق (حداکثر ۳۰ سانتیمتر) آب شیرین با میدان دید مناسب است و بیشتر از ریشه‌ها، جوانه‌ها، دانه‌های گیاهان آبزی، حشرات، ماهی‌ها و جوندگان کوچک تغذیه می‌کنند که در ایران تالاب فریدنکنار هر ساله میزبان یک درنا که باقیمانده از جمعیت غربی آن است، می شود که اگر این یک عدد درنا هم از بین برود جمعیت غربی آن کامل منقرض می شود.

البته برای حفظ این گونه از انقراض اقدامات ملی و بین المللی زیادی انجام شده است، بنیاد جهانی درناها در دهه ۷۰ شمسی طرح احیای درناها را در ایران آغاز کرد، در واقع یک کار بین المللی با بودجه صندوق جهانی محیط زیست و حضور کارشناسان خارجی و همکاری سازمان حفاظت محیط زیست، روسیه و بنیاد جهانی درناها انجام شد و می خواستند جمعیت این پرنده را احیا کنند که شواهد نشان می دهد با وجود هزینه بسیار، موفق نشدند.

اما امید تک درنای سیبری ۱۵ سال است که تنهایی کریدور غربی را حفظ کرده است و امسال هم پنجم آبان ماه وارد ایران و تالاب فریدنکنار شد، داستان تنها شدن امید هم شنیدنی است به طوری که جفت خود آرزو را در یک شب سرد و توفانی با شلیک گلوله شکارچیان از دست داد اما همچنان به مسیر پروازی خود در غرب وفادار مانده و هر سال تنها برای زمستان گذرانی در تالاب فریدونکنار به زمین می نشیند.

دُرنای سیبری که امید از گونه آنهاست و با نام علمی 'گروس لئوکوجرانوس Grus leucogeranus ' شناخته می شود ؛ پرنده‌ای در معرض خطر انقراض از خانواده درناهاست که قدی نزدیک به یک ‌و نیم متر دارد و فاصله دو بال آن بیش از ۲ متر است. این درنا بدنی یکدست سفید با پاهای بلند سرخ ‌رنگ دارد و منقار بلند سیاهی روی صورت قرمز رنگ آن نشسته‌ است.
درنای سیبری به طور تاریخی به سه جمعیت اصلی شرقی ، غربی و مرکزی تقسیم می‌شود. جمعیت مرکزی این گونه منقرض شده است و جمعیت غربی هم به گفته کارشناسان محیط زیست در صورت مرگ امید به طور قطعی منقرض خواهد شد .
جمعیت شرقی درنای سیبری که در واقع تنها گروه باقی مانده از این گونه است ، تابستان را در شرق سیبری زادآوری کرده و برای زمستان‌گذرانی به شرق چین می رود . از اعضای این گروه بیش از سه هزار قطعه باقی‌مانده است . زیستگاه زمستانی تقریبا تمامی جمعیت این گونه دریاچه ' پویانگ ' در چین و اطراف آن است.
همه ساله در زمستان ۱۵۰ گونه پرنده زمستان گذران با جمعیتی بالغ بر یک میلیون و ۵۰۰ هزار بال به تالاب و آبنبدان های مازندران از جمله تالاب بین المللی میانکاله می آیند.