ابتدا عید فطر که روز «جایزه گرفتن مومنین» از خداوند یکتا است را به همه تبریک عرض می کنم. تبریک هم یعنی تقاضای افزایش برکت این روز برای آنها از خداوند منّان. شب و روز عید فطر، خیلی شب و روز پربرکتی است و اوج باران رحمت و غفران الهی است.
معصوم (ع) می‌فرماید: «إِنَّ لِلَّهِ تَعَالَی فِی کُلِّ لَیْلَةٍ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ عِنْدَ الْإِفْطَارِ سَبْعِینَ أَلْفَ أَلْفِ عَتِیقٍ مِنَ النَّارِ»؛ خداوند در هر شب از ماه مبارک رمضان، هنگام افطار ۷۰ هزار شخص را که همه مستوجب آتش هستند، از آتش نجات می‌دهد. «فَإِذَا کَانَ آخِرُ لَیْلَةٍ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ»؛ شب آخر ماه رمضان که می‌شود، «أَعْتَقَ فِیهَا مِثْلَ مَا أَعْتَقَ فِی جَمِیعِهِ»؛ (وسائل الشیعه، ج ۱۰، ص ۳۱۷ ـ بحارالأنوار، ج ۹۵، ص ۱۸۷).
همچنین فرمودند: «إِذَا کَانَ أَوَّلُ لَیْلَةٍ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ غَفَرَ اللَّهُ لِمَنْ شَاءَ مِنَ الْخَلْقِ فَإِذَا کَانَتِ اللَّیْلَةُ الَّتِی تَلِیهَا ضَاعَفَهُمْ فَإِذَا کَانَتِ اللَّیْلَةُ الَّتِی تَلِیهَا ضَاعَفَ کُلَّ مَا أَعْتَقَ حَتَّی آخِرَ لَیْلَةٍ فِی شَهْرِ رَمَضَانَ تُضَاعَفُ مِثْلَ مَا أَعْتَقَ فِی کُلِّ لَیْلَةٍ. (إقبال الأعمال، ج ۱، ص۳) هر شبی دو برابر شب قبل می‌آمرزد، تا شب آخر می‌شود که دو برابر آنچه را در هر شب بخشیده و از آتش نجات داده بود نجات می‌دهد.
رمضان ماه قرآن بود. بهترین ماه خدا مخصوص بهترین کتاب عالَم است. خدا کند که بتوانیم در ادامه سال نیز ارتباط با این حقیقت زنده و پویا را ادامه دهیم. در این یک ماه توفیق داشتیم که با برنامه «محفل»، اتصالی به این کتاب پربرکت داشته باشیم. ان شاء الله این اتصال به قرآن برای ما ادامه داشته باشد و پیش برود.
عموماً برنامه‌ها یا کتاب‌ها وقتی عمیق و با مخاطب افرادِ باسوادند، دیگر نمی‌توانند برای عموم مردم جذاب باشند. سخت حرف می‌زنند و حرفِ سخت می‌زنند. یا سواد دارند اما دیگر هنر ندارند. یا هنر دارند، عمق ندارند. یا هر دو را که جمع می‌کنند می‌شوند یک سبک غیرجذابِ روشنفکر پسند اما همین در قرآن یک نقطه اعجاب‌آور است. «ظاهرُهُ انیق و باطنه عمیق». هرچه لایه برمی‌داری و عمیق می‌شوی، باز عمقش بیشتر است. در عین حال که شیرینیِ ظاهر را نگه داشته، آن هم در حدّ اعلا؛ مفسرین را به حیرت آورده. در عین حال که عالمان نظری در او غرقند، در متن زندگی فردی حرف دارد. در عین حال، متن زندگی اجتماعی را پر می‌کند، ابعاد بین‌المللی دارد. در هنر هم نه این که فقط هنر را رعایت کرده باشد، اصلاً هنرها در متن این کتاب شکل گرفته است. بلاغت را با قرآن شکل دادند و در دامن قرآن پرورش یافت. صوت و لحن و هنرهای قرائت به همچنین. حتی رسم الخط و خطاطی‌های هنریِ عربی و پارسی، همه در سایه قرآن شکل گرفت و به این جا رسید.
برنامه «محفل» بر مبنای چنین کتابی بود و این تجربه نشان داد برنامه ساختن بر محوریت قرآن چقدر می‌تواند جذاب و در عین حال مفید از آب در بیاید. عموماً در برنامه‌سازی تصور پنهان در ذهن‌ها این است که برنامه جذاب، مثلاً باید یک کمِدی بی‌مایه باشد. از طرف دیگر هم برنامه بر مبنای قرآن، برنامه خالی از ایده و غیرجذابی خواهد شد. البته تلاش‌هایی پیش از این در شبکه قرآن برای ساخت برنامه جذاب بر مبنای قرآن شده بود اما به هرحال این تصور عمومی وجود داشت. محفل تلاشی بود که به نظرم توانست این تصور اشتباه را به هم بزند و مایه‌ای از معدن جذابیت بودن قرآن را نشان دهد.
تلاش دوستان ما در سازمان رسانه‌ای سپهر و سازمان دارالقرآن الکریم در پیگیری‌هایی که صورت می‌دهند همین است تا نشان دهیم «جذابیت» در عین «محتوای عمیق»؛ و عمقِ«محتوا» در عین «کاربردی بودنِ» آن قابل جمع است به شرطی که «محوریت قرآن» اتفاق بیفتد. محفل، قدمی اولیه در این مسیر بی‌انتها بود و امید داریم که قدم‌های بعدی پس از این به توفیق الهی برداشته شوند.
معلوم شد اگر قرآن بیاید وسط، از برنامه استقبال می‌شود و بر جذابیتش خواهد افزود. به شرط این که شیرینی ظاهر و عمق محتوا، هر دو در یک برنامه ترکیب شود و این ترکیبِ در هم تنیده را بتواند از خودِ قرآن جلوه دهد و در برنامه ساخته شده بر اساس آن منعکس کند.
اساساً قرآن کتاب زندگی است. به اندازه زندگی هم ابعاد مختلفِ در هم تنیده دارد و با همه این ابعاد ارتباط می‌گیرد. قرار است همین مشکلات زندگیِ واقعی ما را حل کند. قرار است شفا باشد، شفای واقعی. گاهی ما فکر می‌کنیم قرآن همین بدیهیاتی که می‌دانیم را می‌گوید. قرار نیست چیزی از بودن در محضر قرآن گیرمان بیاید. درحالی که اصلا اینگونه نیست. هم لطافت قلب، هم درس‌ها و عبرت‌های مورد نیاز در زندگی، هم علم و عمل، هم فرح قلبی و هنری و اخلاقی همه در قرآن هست، به صورت واقعی هم هست و نه فقط در شعار.
اکنون نوبت آن است که این را بتوانیم به مخاطبانمان نشان دهیم. مؤمنان باید خسته که شدند، دل‌گرفته که شدند، مشکلی که در زندگی‌شان هست و گیر کردند، بیایند پای قرآن بنشینند. تلاشمان بر این است که در گام بعد، بتوانیم چنین چیزی را محقق کنیم یا حداقل بتوانیم به همه مردم نشان دهیم که می‌شود اینگونه بود.
نه تنها مردم که سیاستگذار و مسئول وقتی به مشکلی در اداره جامعه ایمانی برمی‌خورد باید بتواند از قرآن تغذیه شود. راه حل پیدا کند و مسیر خدا را به پیش ببرد. قرآن مسیر جامعه ایمانی را از بعثت رهبر الهی و «انقلاب اسلامی» تا نقطه پیروزی آن و سپس تا جهانگیریِ مکتب که در وصایای نبی اکرم(ص) منعکس است، رصد کرده است و در همه این مقاطع مواد مورد نیاز جامعه را در زندگی فردی و اجتماعیِ آن ارائه داده است. به گونه‌ای هم ارایه داده که به درد مخاطبش یعنی همین ما انسان‌ها بخورد. حیف نیست که ما از آن بی‌بهره باشیم؟ رسانه یعنی همین که این معدن موجود را به مخاطبانش برساند.
ضمن تشکر از همه دست‌اندرکاران برداشتن این گام از مسیر، سازمان دارالقرآن الکریم به شدت در فکر این هست که برای ادامه چه باید کرد و کدام گام‌ها را باید به ترتیب برداشت. همه ما به قرآن مدیونیم، هرچه بیشتر تلاش کنیم ذره‌ای از این دین و از این بدهی حاصل از کم‌کاری نسبت به قرآن را بتوانیم ادا کنیم. رسول خدا (ص) در قیامت شکایت می‌کند که «وَ قالَ الرَّسُولُ یا رَبِّ إِنَّ قَوْمِی اتَّخَذُوا هذَا الْقُرْآنَ مَهْجُوراً (۳۰فرقان)». حداقل رویمان بشود جلوی رسول خدا (ص) سر بلند کنیم، با اذعان به همه کم‌کاری‌ها حداقل خدمتی به قرآن داشته باشیم که ارایه کنیم. حداقل بگوییم در این مسیر تلاشی کرده‌ایم، می‌خواستیم از شکایت شما کم کنیم ولو نتوانستیم.
خودِ انسان هم که به قرآن فکر می‌کند حسرت می‌خورد که چرا ما مومنان این قدر از چنین معدنِ به درد بخوری استفاده نمی‌کنیم. چیزی که می‌تواند زندگی‌های ما را متحول کند. به ما یاد بدهد چه کنیم تا مشکلاتمان حل شود یا به مشکلاتی که دچاریم دچار نشویم.
لذا تلاش دارالقرآن این است که زندگی‌های ما به این کتاب زندگی گره بخورد. با حفظ در هم تنیدگیِ همه بخش‌های هنری و ظاهری و باطنی و محتوایی و کاربردی که در قرآن هم به صورت در هم تنیده وجود دارد. در این مسیر تلاش داریم در ادامه برنامه‌های رسانه‌ای، ظرفیت خانه‌ها و موسسات و فعالان قرآنی سرتاسر کشور را به این جریان گره بزنیم. این حرکت تبدیل به پویش‌های متعدد و متنوع شود که خنکای ظرافت و عمق قرآن را به تشنگان این زندگی سخت و پیچیده کنونی بچشاند. در همین راستا از تمام فعالان و دغدغه‌مندان عرصه قرآن کشور دعوت می‌کنیم ما را در ادامه این مسیر با نظرات و کمک‌های خود یاری کنند.
در ادامه این پویش‌ها، تحرکات عملیاتی هم در عمل و اجرای قرآن باید اتفاق بیافتد. مثلاً بسیاری از آیات صریحاً اجرایی قرآن هست که بین مردم و حاکمان ما مهجور است. بسیاری از رسوم، دستورات و فرامین الهی. مثلاً فرض کنید این که در تقسیم کردن ارث، قسمتی را هم از این مال که خدا به شما رسانده به مستمندان بدهید «وَ إِذا حَضَرَ الْقِسْمَةَ أُولُوا الْقُرْبی وَ الْیَتامی وَ الْمَساکینُ فَارْزُقُوهُمْ مِنْهُ وَ قُولُوا لَهُمْ قَوْلاً مَعْرُوفاً (۸) وَ لْیَخْشَ الَّذینَ لَوْ تَرَکُوا مِنْ خَلْفِهِمْ ذُرِّیَّةً ضِعافاً خافُوا عَلَیْهِمْ فَلْیَتَّقُوا اللَّهَ وَ لْیَقُولُوا قَوْلاً سَدیداً (۹نساء)». یا مثلاً اینکه اموال اضافه هر خانه‌ای که مورد استفاده نیست، برای نیازمندان به آن در گردش بیافتد. بدون نیاز آن را نگه ندارند که برای خودشان هم اسباب زحمت شود. این را خداوند با توبیخ شدید همین نمازخوان‌هایی که از اعطای این اموال امتناع می‌کنند بیان می‌فرماید که همه شنیده‌ایم «وَ یَمْنَعُونَ الْماعُونَ (۷ماعون)». اینها به شدت جا دارد که تبدیل به پویش شود، احیا شود و آثار خودش را در اجتماع نشان دهد. مجری اینها همین خود ما مردم هستیم.
حقیقتاً امید داریم که قرآن و اهل بیت (ع) به این حرکت‌ها برکتی دهند تا این اتفاق عظیم به هر میزانی که ممکن است بیافتد. ان شاء الله به فضل الهی تا جایی که می‌توانیم به این مسیر ادامه خواهیم داد و به صحت و عظمت آن ایمان داریم که متصل به وحی الهی و سخنانِ «خودِ خدا» برای ما انسان‌هاست.
نظر شما