به گزارش ایرنا، سال هاست که این باور و ذهنیت نادرست که محدودیت‌های حرکتی معلولان مانع فعالیت های جسمانی و تمرینات بدنی آنان می‌شود یا ورزش تاثیر چندانی بر جسم و روح ندارد، به کنار نهاده شده است و ضرورت نیاز به ورزش و استمرار آن در این گروه بسیار بیشتر از غیر معلولان احساس می‌شود.
بی تردید ورزش عاملی است که معلولان را به سطح جامعه می‌کشاند و آنان را در انجام فعالیت‌ها مستقل می‌سازد، امروزه معلولان در فعالیتهای اجتماعی و مسابقات زیادی شرکت و توانمندی و مهارتهای خود را به جامعه ثابت می کنند.
طبق آمار سازمان بهزیستی، مشخصات یک میلیون و ۶۰۰ هزار معلول در بانک اطلاعاتی این سازمان ثبت شده که این رقم، تعداد آمار معلولانی است که به سازمان بهزیستی مراجعه داشته‌اند و آمار دقیقی از سایر افراد معلول در کشور وجود ندارد بنابراین با توجه به این جامعه آماری، حمایت از ورزش معلولان اهمیت زیادی دارد.
طی سال های اخیر سرمایه گذاری در این حوزه توانسته است به خودباوری این قشر و کسب عناوین و مدال های رنگارنگ ورزشکاران معلول منتهی شود و افق بهتری را پیش روی معلولان علاقه مند به فعالیت های ورزشی ترسیم کند.
ورزشکاران معلول زنجانی نیز معتقد هستند که حمایت های ویژه از سوی مسوولان، توجه به حل مشکلات آنان و همچنین رفع کمبودها می تواند عاملی مهم در پویایی و نشاط آنها باشد و همچنین بسترهای لازم را برای ورود دیگر معلولان به این عرصه فراهم کند.
خبرنگار ایرنا در این راستا میزگردی با عنوان وضعیت ورزش معلولان و چالش های آن با حضور سمیرا خالقی ملی پوش بسکتبال با ویلچر، لیلا موسوی ورزشکار فعال در رشته بوچیا و رقیه امیری ملی پوش بسکتبال با ویلچر برگزار کرده و پای درد دل فعالان این حوزه نشسته است.
ایرنا: چگونه وارد ورزش معلولان شدید؟
امیری: به دلیل ازدواج فامیلی پدر و مادرم و مشکلات ژنتیکی از ناحیه دست و پاهایم معلول هستم، از آنجایی که در اطراف منزل ما باشگاهی وجود داشت معلولانی را که از آنجا عبور می کردند، می دیدم، از طرفی این نقیصه را محدودیت ندیدم و با تشویق خانواده ام تصمیم گرفتم به فعالیتهای ورزشی بپردازم.
اول به سمت شنا رفتم که مدال های زیادی هم کسب کردم، در واقع رشته شنا کمک کرد با آمادگی بیشتری رشته بسکتبال با ویلچر را ادامه دهم، به طوری که با تلاش خودم پیشرفت های زیادی کردم و به صورت حرفه ای و از سال ۹۶ به اردوی تیم ملی دعوت شدم.
مشکل مهم این رشته، نبود ویلچر مناسب برای ورزشکاران است که اهمیت زیادی دارد، در این میان بسیاری از معلولان علاقه مند به این رشته به دلیل وجود این مساله مهم از فعالیت ورزشی صرف نظر کردند در حالی که آقایان می توانند متناسب با درآمدی که دارند این وسیله را خریداری کنند اما بانوان معلول ورزشکار مشکلات مالی دارند.
اولین رخداد ورزشی من برای دعوت به تیم ملی مسابقات قهرمانی کشور بود که پذیرفته شدم، سه دوره اردو برگزار شد سپس در مسابقات برون مرزی به همراه تیم ملی به کشور چین اعزام شدیم که مقام چهارم را کسب کردیم و همین عامل شد تا تلاش بیشتری داشته باشم.
دوباره به تیم ملی بسکتبال با ویلچر دعوت شدم و با حضور در مسابقات تایلند مقام اول را کسب کردیم و به عنوان ستاره بازی ها انتخاب شدم؛ در مسابقات قهرمانی کشوری هم خانم گل شدم که امیدوارم همین مسیر موفقیت ها ادامه داشته باشد.
ایرنا: تا چه میزان با جمله معلولیت محدودیت نیست موافقید؟ مشکلات این قشر چیست؟
در زمان حاضر ۲۱ سال دارم و در رشته تربیت بدنی تحصیل می کنم، سبک زندگی و فعالیتهای افراد سالم را می بینم اما وقتی فعالیت و عملکرد خود را ارزیابی می کنم، می بینم فرد موفقی هستم چرا که توانستم با وجود محدودیت ها هدف داشته باشم و برای رسیدن به آن سعی و تلاش کنم.
یکی از مشکلات موجود معلولان نبود مناسب سازی مکان های مختلف از قبیل دانشگاه هاست که معضلاتی را برای این قشر دارد از طرفی هر چند محدودیت هایی برای معلولان وجود دارد اما نگرش ها نسبت به معلولان نسبت به گذشته تفاوت هایی کرده است.
عمده معضل معلولان، استخدام نشدن آنها در دستگاه های مختلف به رغم وجود قوانین و ابلاغیه های موجود در این خصوص است که امیدواریم به آنها عمل شود.
یک ورزشکار معلول تمام هزینه های مورد نیاز به ویژه ورزش خود را تامین می کند و همین مشکلات مادی موجب می شود که یک ورزشکار کمتر به ورزش فکر کند یا آن را کنار بگذارد.
عمده معضل معلولان استخدام نشدن آنها در دستگاه های مختلف به رغم وجود قوانین و ابلاغیه های موجود در این خصوص است که امیدواریم به آنها عمل شود. طبق برنامه شهریور امسال مسابقات آسیایی هانگژو برگزار خواهد شد که امیدواریم تیم ملی بسکتبال با ویلچر مقام خوبی را کسب کند و در مقابل پاداش خوبی به بازیکنان داده شود تا قدری مشکلات آنان کاهش یابد.
از مسوولان انتظار می‌رود که تجهیزات لازم برای ورزشکاران معلول را فراهم کنند، هرچند هرسال مسابقات قهرمانی کشوری برگزار می شود ولی برگزاری یک مسابقه دوستانه به آمادگی بازیکنان منتهی می شود و باید برنامه ریزی لازم برای آن صورت گیرد.
ایرنا: چه عاملی موجب ورود شما به ورزش معلولان شد؟ انتظار شما از مسوولان چیست؟
موسوی: معلولیت من مادرزادی است به طوری که از ناحیه دست ها، کمر و پا دچار مشکل هستم، دوران ابتدایی خود را در مدرسه رودکی با شرایط خاص تحصیل کردم، توسط دوستانم با رشته بوچیا آشنا شدم، در واقع از سن ۱۳ سالگی وارد این رشته شدم و با حمایت های مربی و خانواده و پشتکار خودم ۶ سال است که عضو تیم ملی هستم.
بوچیا نوعی ورزش تفریحی و توپی است که افراد دارای معلولیت شدید می توانند تا سطح قهرمانی در کشور و مسابقات برون مرزی آن را ادامه دهند، بازیکنان بوچیا باید از هوش تحلیلی برخوردار باشند تا موقعیت و استراتژی های مختلف بازی در مقابل حریف را فرا گیرند.
این ورزش در نگاه نخست، ساده به نظر می رسد اما بازیکنانی در این رشته موفق می شوند که قدرت تمرکز و تسلط ذهنی خود را تقویت کنند و در واقع به سکوت و آرامش درونی و بیرونی نیاز دارد.
با توجه به علاقه ام به این رشته و تلاش زیاد در مدت یکماه مدال طلای کشوری را کسب کردم و همین اتفاق موجب شد با علاقه بیشتری این رشته را دنبال کنم.
اولین حضور من در رقابت های ۲۰۱۷ امارات متحده عربی بود که موفق به کسب مدال نشدم، اما در سال ۲۰۲۱ در مسابقات کشور بحرین مدال نقره آسیایی را کسب کردم.
حضور یک ورزشکار در میادین ملی و بین المللی حس و حال عجیبی دارد که نمی توان آن را توصیف کرد و اینکه فعالیت با همنوع خود درک متقابل را به دنبال دارد.
حضورم برای اولین بار در مسابقات برون مرزی و با وجود اینکه مدال کسب نکردم، بهترین خاطره دوران زندگی‌ام بود.
جمله محدودیت معلولیت نیست بیشتر شعاری است در حالی که معلولان با همین محدودیت های خود کنار آمده اند و در این میان بیشترین مدال آوران ورزشی را همین قشر معلولان تشکیل می دهند و باید در این حوزه تمرکز داشته باشند.
جامعه معلولان بیش از گذشته به حضور در جامعه و کسب عناوین مختلف نیاز دارند تا در کنار افراد سالم بیشتر دیده شوند از طرفی این گروه هدف بنابر نوع معلولیت درمان های مختلفی دارند که در صورت بی توجهی به این امر امکان پیشرفت وجود ندارد.
جمله محدودیت معلولیت نیست بیشتر شعاری است در حالی که معلولان با همین محدودیت های خود کنار آمده اند و در این میان بیشترین مدال آوران ورزشی را همین قشر معلولان تشکیل می دهند و باید در این حوزه تمرکز داشته باشند. به این مهم باید توجه داشت که ورزشکاران معلول با کمترین امکانات بدون حمایت های کافی از سوی متولیان به مسابقات مختلف اعزام می شوند و در مقابل انتظار کسب مدال های مختلف دارند موضوعی که چندان جالب نیست.
ورزشکاران معلول چشم انتظار حمایت های بی شائبه از سوی مسوولان هستند و در صورت بی مهری امکان فعالیت وجود ندارد، به عنوان مثال پس از یک و نیم سال پاداش مسابقات خارجی خود را دریافت کردم که با توجه به تورم موجود، ارزش خود را از دست داده است.
ایرنا:چه برنامه ای برای آینده دارید؟
خالقی : معلولیت من مادرزادی و در رفتگی لگن است، حضورم در مدرسه موجب شد به سمت فعالیتهای ورزشی تشویق شوم، اما برای ادامه این مسیر چندان تمایلی نداشتم که با گذشت یکسال برای کاری به بهزیستی مراجعه کردم که پس از تکمیل فرم تمایل خود را برای ورود به این بخش اعلام کردم.
در وهله اول، والیبال نشسته را دیدم و به مدت ۱۰ سال در این رشته فعالیت کردم هر چند به مرور به کمر و لگنم فشار وارد می کرد، پس از مدتی ازدواج کردم که با توجه به اینکه همسرم در رشته بسکتبال با ویلچر فعالیت می کرد بنابراین تصمیم گرفتم این رشته را ادامه دهم.
در زمان حاضر ۲ سال است که در رشته بسکتبال با ویلچر فعال و عضو تیم ملی هستم، ۲ بار در مسابقات قهرمانی کشور شرکت کردم، اما این رشته جذابیت و هیجان خاص خود را دارد و دوست دارم همچنان این مسیر را ادامه دهم.
از جمله مشکلات قشر معلولان نبود مناسب سازی کافی در مکان های مختلف است چرا که برای تردد با مشکلات عدیده ای مواجه هستیم.
بهترین رویداد زندگی ورزشی من حضور در مسابقات والیبال نشسته پارالمپیک ریو بود که مقام پنجم را کسب کردیم که حس و حال آن وصف ناشدنی است.
یکی از آرزوهایم این است که همین حس در بسکتبال با ویلچر دوباره تکرار شود و امیدوارم چنین چیزی رخ دهد، هر چند در سال ۲۰۱۴ در مسابقات پاراآسیایی مدال نقره رقابت ها را کسب کردیم اما حس حضور در مسابقات پارالمپیک چیزی دیگری است و نمی توان آن را توصیف کرد.
حضور یک معلول در ورزش از ابعاد روحی و روانی تاثیرات فراوانی دارد، توصیه می کنم معلولان علاقه مند وارد این عرصه شده و به فعالیت بپردازند، به طوریکه اکنون هم در عرصه ورزش و هم تحصیل موفق هستم و احساس خوبی دارم.
سال گذشته و امسال در اردوی تیم ملی حضور داشتم اما هیچکدام از مسوولان استانی سراغی از ما نمی گیرند و از طرفی امکانات لازم در اختیار ورزشکاران معلول قرار داده نمی شود، به عنوان مثال هزینه های بدنسازی و مکمل ها را خودم پرداخت می کنم و در واقع می توان گفت، نگاه ویژه ای به ما وجود ندارد.
هیچکدام از مسوولان استانی سراغی از ما نمی گیرند و از طرفی امکانات لازم در اختیار ورزشکاران معلول قرار داده نمی شود، به عنوان مثال هزینه های بدنسازی و مکمل ها را خودم پرداخت می کنم و در واقع می توان گفت، نگاه ویژه ای به ما وجود ندارد. با توجه به شرایط اقتصادی هزینه های جانبی و رفت و آمد مشکلاتی را ایجاد کرده است هرچند شهریه تحصیل در دانشگاه را پرداخت می کنند اما این کافی نیست، از مسوولان درخواست می کنم نگاه ویژه ای به معلولان داشته باشند.
نظر شما