اعتقادات، اصلی ترین پایه تکامل و عاقبت به خیری انسان است. مهم ترین اصول و ریشه اعتقادات انسان هم، توحید، عدل، نبوت، امامت و معاد هستند. در میان این امورِ اصلی، ریشه‌ای ترین آنها، توحید است. توحید، یعنی اعتقاد به خدا و کفر به طاغوت. توحید، یعنی حاکمیت ارزش های الهی بر جامعه و نفی حکومت های طاغوتی، استبدادی و فاسد. توحید یک روش زندگی است. نبوت و امامت هم جلوه‌ای از توحیدند و سلامت نبوت و امامت، از سلامت توحید سرچشمه می‌گیرد.
اگر بخواهیم امامت علی بن ابی طالب (ع) را بپذیریم و آن حضرت و اولیای الهی را مربی و الگوی عملی و رفتاری خود قرار دهیم، در گام نخست باید توحیدمان را درست کنیم. اگر توحیدمان درست شد، اعتقادمان به ائمه هم درست می شود. اگر توحیدمان درست شد، الگوپذیریمان از امیرمومنان هم درست می شود؛ سبک زندگی مان هم درست می شود؛ دنیاگریزیمان هم درست می شود و روح عملمان نیز درست می شود.
الگو گرفتن در روح عمل است. شکل عمل ما ممکن است با شکل عمل اولیاء الهی بسیار متفاوت باشد اما روحش یکی است. روح عمل حضرت علی (ع) توجه نکردن به زخارف دنیا بود. توحیدمان اگر درست شد، امامت را می پذیریم، ولایت حضرت امیر (ع) را می پذیریم، الگو بودن ایشان را می پذیریم، دنیاگریزی آن حضرت را می پذیریم و قبول می کنیم که باید به زخارف دنیا توجه نکنیم.
توحیدمان اگر درست شد، حرف خدا و حرف پیامبر خدا را و حرف ولی خدا را می پذیریم. از حرف های مهم قرآن برای مقابله با علاقه به مال و دنیا، انفاق است. وقتی توحیدمان درست شد، انفاقمان هم درست می شود، دوری از زخارف دنیای مان هم درست می شود.
توحیدمان اگر درست شد، اعتقادمان به غدیر هم محکم می شود. غدیر در نگاه و رفتار و عمل و کردار ما پر رنگ می شود. عشق به غدیر و خطبه خوان غدیر و امام غدیرمان آشکار می شود. توحید، همان دین است و غدیر روز تکمیل دین و علی بن ابیطالب(ع)، تبیین‌گر دین است. غدیر روز تکمیل توحید من و شماست و بدون باور غدیر، توحیدمان نقص دارد.
ایمان به غدیر، جزء اعتقادات ماست و اعتقادات، ریشه عاقبت به خیری و عامل سعادت دو سرای هر زن و مرد است. اعتقادات، پایه رشد و تعالی هر انسان کمال طلب است. با توحید و امامت، کمال حاصل می شود و انسان از مرحله سقوط گذر می کند و به سوی نور می رود. نور علی نور می شود. بر ظلمت نفس، خط می کشد و به وادی هدایت الهی قدم می گذارد، و ذوب در نور توحید می گردد.
پیامبر خدا (ص) در تبیین نور توحید فرمودند: یا نُورَ النُّورِ ، یا مُنَوِّرَ النُّورِ ، یا خالِقَ النُّورِ ، یا مُدَبِّرَ النّورِ ، یا مُقَدِّرَ النُّورِ ، یا نُورَ کُلِّ نُورٍ ، یا نُورا قَبلَ کُلِّ نُورٍ ، یا نُورا بَعدَ کُلِّ نُورٍ ، یا نُورا فَوقَ کُلِّ نُورٍ ، یا نُورا لَیسَ کمِثلِهِ نُورٌ - ای نورِ نور، ای روشنایی بخش نور، ای آفریدگار نور، ای تدبیر کننده نور، ای تقدیر کننده نور، ای نورِ هر نور، ای نورِ پیش از هر نور، ای نورِ پس از هر نور، ای نورِ برتر از هر نور، ای نوری که مانندش نوری نیست!
شناخت این نور، حرکت به سوی این نور، ذوب شدن در این نور عبارت است از درست شدن توحید، و وصل شدن به نور امامت و الگوپذیری از امام منور النور و پرهیز از زخارف دنیا و محو در عمل علی اعلی است.
قالب غدیر، مبین این حقیقت و تبیین کننده توحید و سبک زندگی اسلامی و علوی است.
نظر شما