زنان جنگ را از حالت خشن خارج کردند/ خیز برای نجات گوسفند

بتول کازرونیان یکی از زنان رزمنده اهل خرمشهر در گفت وگو با خبرنگار ایثار و شهادت ایرنا درباره خاطرات خود از دفاع مقدس گفت: زمان جنگ ۱۸ سال سن داشتم و همراه خانم ها کارهای تدارکات و امدادگری را در پشت جبهه انجام می دادیم؛ چند بار شهید جهان آرا به من گفت که اسلحه یکی از مقرها کم شده، برو از مقر دیگری برای آنها اسلحه تهیه کن. آن زمان ستون پنجم (منافقان) همه جا حضور داشتند و آدرس مقر رزمندگان را به بعثی ها خبر می دادند تا آنجا را بمباران کنند به همین دلیل نیروهای داخل شهر و رزمندگان در حسینیه ها، مساجد و خانه هایی که استحکام بیشتر داشتند، مستقر می شدند، خانم ها نیز از قبل در این اماکن که محل استراحت رزمندگان هم بود مستقر می شدند و کارهایی نظیر غذا پختن و تدارکات و پانسمان زخم ها را انجام می دادند.

ما جنگ طلب نبودیم

خیلی ها فکر می کنند ما جنگ طلب بودیم اما اینگونه نبود ما آدم‌های جوان، شاد و پرانرژی بودیم، تازه انقلاب شده بود و تصور می کردیم به خواسته هایمان می رسیم و زندگی خوب خواهیم داشت که یکدفعه جنگ شروع شد، کسی از این اتفاق خوشحال نبود، از قبل فهمیده بودیم قرار است جنگ شود، چون یکسری تحرکات در مرزها اتفاق افتاده بود، ما قبل از جنگ از سوی سپاه پاسداران به عنوان نیروهای سوادآموزی به برخی از روستاها می رفتیم تا ضد انقلاب ها را شناسایی کنیم.

خیز رفتن برای نجات گوسفند

روحیه های لطیفی داشتیم، خانه یکی از خواهران به نام سوسن عابدی زیر باران گلوله و خمپاران دشمن قرار داشت، او یک روز به من گفت: همسایه ما از شهر خارج شده و گوسفندش را به ما امانت داده، برویم به او غذا دهیم با اینکه جانمان در خطر بود از مسجد جامع تا خانه آنها صدبار خیز رفتیم و جانمان را در دست گرفتیم تا یک گوسفند را نجات دهیم، افرادی که چنین روحیه ای داشتند نمی توانند جنگ طلب باشند.

جنگ جوانان را متحول کرد

در بیشتر مواقع می گویند افرادی که در جنگ بودند از بچگی اهل نماز و مسجد بودند، این سخنان باعث می شود بین نسل گذشته و امروز فاصله ایجاد شود و آنها فکر کنند هیچ وقت نمی توانند مانند جوانان دوره قبل باشند، برای همین به مسائل توجه نمی کنند در صورتی که اینگونه نبود، بسیاری از جوانانی که در جنگ به شهادت رسیدند جوانان معمولی و راحت، اهل سینما و گشت و گذار بودند اما هنر جنگ این بود که آنها را متحول و غیرتی که در وجود آنها بود را نمایان کرد و حماسه ساز شدند.

زمان جنگ سختی وجود نداشت ما خوشحال و سبک بال بودیم و عاشق کاری که انجام می دادیم؛ چون احساس می کردیم کارهای موثری انجام می دهیم؛ فقط دیدن و شنیدن خبر شهادت دوستانمان برایمان ناگوار بود.

جوی خون در غسالخانه

روزهای اول جنگ که تمام شهر به خصوص منطقه مولوی و طالقانی را بعثی ها زیر آتش گرفته بودند تمام اتاق ها حتی راهروهای بیمارستان ها پر از شهدا و مجروح بود. من برای کمک به گلزار شهدا رفتم غسالخانه پر از اجساد زنان، مردان و کودکان بود و جوی خون در آنجا راه افتاده بود، این یکی از صحنه های تلخی بود که من در جبهه دیدم.

جمع کردن پارچه برای کفن شهدا

به در خانه مردم می رفتیم و از آنها پارچه می گرفتیم تا شهدا را کفن کنیم، بیشتر شهدا که متشکل از پاسداران و مردم بودند از دوستان و آشناهای ما بودند با برخی از آنها در قبل از انقلاب فعالیت های سیاسی داشتیم. هر وقت یکی از آشناها شهید می شد احساس می کردیم تکه ای از وجود ما کنده شده و این احساس تلخی بود.

زیرو رو شدن قبر و تکه تکه شدن اجساد بر اثر خمپاره

در حالی که شهدا را زیر آتش تیر و خمپاره دفن می کردیم برخی اوقات بر اثر اصابت خمپاره به محل دفن شهدا، قبرها زیر و رو و اجساد تکه تکه بیرون می آمد.

بنی صدر اجازه دخالت به نیروهای ارتش در جنگ را نداد

خانواده من یعنی مادرم و بچه های کوچک تر از شهر خارج شدند و من و برادرانم برای کمک و دفاع از خرمشهر در آنجا ماندیم آن زمان وضعیت به گونه ای نبود که خانواده ها به فرزندان بزرگ خود اجازه ندهند در شهر بمانند، چون همه احساس مسئولیت می کردند و جز نیروهای سپاه و مردمی، نیرویی وجود نداشت، نیروهای ارتش به دستور بنی صدر اجازه دخالت نداشتند و شهر هم تخلیه کردند، بعد از چند روز نیروی هوایی بوشهر با فرماندهی ناخدا صمدی و تکآوران و نیروهای مردمی از شمال و خرم آباد به کمک ما آمدند.

تجهیزات ما در مقابل بعثی ها ناچیز بود

سلاح سنگین بچه های خرمشهر ۲ توپ ۱۰۶ و چند آر پی چی در مقابل تجهیزات بعثی ها بود، مادران ما اگر فرزند کوچک نداشتند مانند دیگر زنان شهر را ترک نمی کردند و برای کمک و پختن غذا به مسجد جامع می رفتند.

۲ بردار و شوهر خواهرم در آزادسازی خرمشهر مجروح شدند، تا حدود ۱۵ روز از هادی برادرم بی خبر بودیم، می گفتند گم شده بعد متوجه شدیم او مجروح و به یکی از بیمارستان های مشهد منتقل شده بعد از بهبودی دوباره به جبهه بازگشت.

جواد یکی دیگر از برادرهایم نیز بعد از آزادسازی خرمشهر که هنوز درگیری زیاد بود بر اثر اصابت خمپاره سنگر آنها آتـش گرفت و بدن او سوخت و او را به یکی از بیمارستان های سوانح در لویزان تهران منتقل کردند، زمان زیادی طول کشید تا بهبود یافت.

اما یکی از موثرترین اقدامات زنان رزمنده خارج کردن شهر از حالت خشن بود؛ وقتی همسران آنها برای استراحت به مقرها می‌آمدند خانم‌ها برای دیدار آنها و درست کردن غذا به آنجا می‌رفتند و با بگو و بخند روحیه شان را عوض می‌کردند و اینگونه عاطفه در آنجا جریان داشت.