۵۰ درصد خانواده‌های بیماران مرگ مغزی به اهدای عضو رضایت نمی‌دهند

ویدا سمیعی روز سه شنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا اظهار کرد: فرایند رضایت گیری از خانواده بیماران مرگ مغزی بسیار سخت و دشوار است چرا که آنها همچنان امیدوار به بهبودی وضعیت جسمی بیمار و بازگشت عزیزانشان به زندگی دارند.

وی با بیان اینکه بیماران مرگ مغزی حداکثر پنج روز تا یک هفته زنده می مانند،اضافه کرد: زمان برای رضایت گیری از خانواده ها بسیار محدود است و تیم های مستقر در بیمارستان ها برای جلب رضایت خانواده ها تلاش زیادی می کنند.

مسوول تیم فراهم‌آوری اعضا پیوندی دانشگاه علوم پزشکی همدان ادامه داد: تعدادی از خانواده ها خواستار فرصتی برای تصمیم گیری در این باره می شوند اما پیش از نهایی شدن تصمیم آنها، بیمار مرگ مغزی جان می بازند.

سمیعی اظهار کرد: سه ماهه نخست امسال ۴۵ بیمار در این استان برای اهدای عضو شناسایی شدند که از این تعداد ۱۸ مورد شرایط لازم برای اهدای عضو را داشتند که ۹ نفر برای اهدای عضو رضایت دادند.

وی اضافه کرد: هر فرد مرگ مغزی می تواند با اهدای اعضا و نسوج بدن هشت نفر راز بیماری، ناتوانی جسمی و مرگ نجات دهند بنابراین باید موضوع اهدای عضو فرهنگ سازی شود.

مسوول تیم فراهم‌آوری اعضا پیوندی دانشگاه علوم پزشکی همدان گفت: بیش از ۶۰ درصد افرادی که برای اهدای عضو شناسایی می شوند به علت سن، گروه خونی و نوع آنزیم بدن نمی توانند اعضای بدن خود را اهدا کنند.

سمیعی افزود: اعضای بدن گروه سنی بین یک تا ۶۵ سال قابلیت اهدا دارد با این وجود بیشتر اهدا کنندگان عضو را افراد جوان و فعال جامعه تشکیل می دهند.

به گزارش ایرنا؛ از ابتدای امسال تاکنون ۱۰ مورد اهدای عضو در استان همدان انجام شده است همچنین ۱۸ مورد اهدای عضو سال ۱۴۰۲ در استان همدان صورت گرفت.

هر فرد مرگ مغزی در صورتی که خانواده‌اش خیلی زود برای اهدا عضو رضایت دهند، می‌تواند جان حداقل هشت نفر را از مرگ حتمی نجات داده و با اهدای نسوج ۵۳ نفر را از معلولیت نجات دهد بر اساس آمارها هر ۱۰ دقیقه یک نفر به فهرست انتظار برای پیوند عضو اضافه می‌شود، هر ۲ ساعت یک نفر به خاطر نرسیدن عضو پیوندی جان خود را از دست می دهد.

ارگان‌هایی شامل کلیه‌ها، قلب، کبد، پانکراس، روده، ریه، استخوان، مغز استخوان و برخی بافت‌های بدن از جمله پوست و قرنیه چشم، تاندون، غضروف و دریچه قلب از پیوندهای متداول است.

قانون پیوند اعضاء فروردین ماه ۱۳۷۹ در مجلس شورای اسلامی به‌ تصویب رسید؛ براساس این قانون، اعضای بیماران فوت ‌شده یا بیمارانی که مرگ‌ مغزی آنان آشکار و مسلم شده را می ‌توان به ‌شرط وصیت بیمار یا موافقت ولی‌دم برای پیوند ‌به بیمارانی که ادامه حیاتشان به پیوند عضو بستگی دارد، استفاده کرد.