به گزارش خبرنگار ایرنا، این کتاب از دو بخش تشکیل شده که بخش اول آن اشعاری است که در «ژانر اعتراض» نوشته شده و تا آنجا که مشخص است برای اولین بار در ادبیات معاصر ایران است که با این مجموعه شعر به ژانر اعتراض بصورت رسمی مجوز نشر داده شده است، این اتفاق می‌تواند تلاشی برای رسمیت بخشیدن به این ژانر در ادبیات و نیز جلوگیری از قضاوت‌های تک سویه و خوانش های ناعادلانه از رسالت شاعران و نویسندگان این سرزمین باشد.
در بخش دوم کتاب نیز به ژانرهای «تفکر تجمیع» که زیر مجموعه مکتب «پایایسم» در ادبیات است پرداخته شده که این ژانرهای فرمی و محتوایی عبارتند از تجمیع، باس، تیات، دیار و آفرت.
خلاصه ای از چهار ژانر فرمی و محتوایی تجمیع، باس، تیات و آفرت
این شاعر جوان کرمانشاهی روز یکشنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا در خصوص جزییات ژانرهای این کتاب گفت: در تفکر تجمیع اصول و مولفه هایی شکل گرفته که ژانرهای مذکور بر پایه آنها پدید آمده اند، برای نمونه زبان در تجمیع متکی بر زبان شعر و داستان نیست بلکه زبان با تکیه بر اصل فراگیری، اصل همراهی و اصل سهم گرایی در پایایسم به مخلوط وارگی زبانی رسیده است در اصل سهم گرایی شعر و داستان در معنا، موسیقی و تصویر سهیم از هم می باشند برای همین در کنار گونه شعر و داستان، این مکتب قائل به گونه دیگر بعنوان فراروایت می‌باشد.
رجبی افزود: ژانرهای تجمیع بر پایه اصل دیگر که اصل استثنا پذیر می‌باشد روند «نمایش توضیح پذیر» دارند. یعنی تنها مانند زبان شعر متکی بر توضیح و توصیف نیستند یا مانند داستان تنها متکی بر نمایش دادن نیستند بلکه اصل بر نمایش دادن توضیح پذیر است و زمان در تفکر تجمیع برخلاف مکتب مینیمالیسم که آنی و کوتاه است، بلند است و معمولاً زمانی طولانی از زندگی شخص یا شخصیت ها را در بر می گیرد که تلاش می شود بصورت جمع شده بیان گردد.
نویسنده کتاب «شورش اسب‌ها در شهر» ادامه داد : فرم «باس» با در نظر گرفتن آنچه گفته شد دارای دو اپیزد است که اپیزدها متکی بر دیالوگ و مونولوگ می‌باشند، اپیزد اول دیالوگ و اپیزد دوم مونولوگ که قسمت مونولوگ جنبه استثنا دارد و به این خاطر کوتاه تر از قسمت اول است، در فرم باس دیالوگ ساده و معمولی چون گفتگو مستقیم دو شخص مد نظر نیست بلکه دیالوگ باید مخاطب را به فکر فرو ببرد و در هر قسمت مفهوم قابل تاملی ارائه دهد.
وی تاکید کرد: ژانر محتوایی «تیات» نیز معمولا دو اپیزد دارد که اپیزد اول خواننده را با سخن جدی رو به به رو می کند اما در اپیزد دوم زبان متکی بر طنز می شود. طنزی که در تیات بیشتر بکار گرفته می شود طنز تلخ و سیاهی است که مشکلات جامعه را با نگاهی ریز بینانه بیان می‌کند.
رجبی افزود: در فرم دیار نیز همین روند اپیزد بندی و اصول مذکور وجود دارد و دو قطبی که در اینجا مد نظر است روند واقعی و انتزاعی بودن پرداخت موضوع مورد بحث در اپیزدهای این فرم می باشد. زبان در اپیزد اول جنبه واقعی و ملموس دارد و در اپیزد دوم زبان جنبه انتزاعی به خود می‌گیرد.
این فعال ادبی استان گفت: ژانر محتوایی «آفرت» نیز به موضوع جنس و جنسیت پرداخته و بر مبنای اصل پایاجنسیت در مکتب پایایسم که زن و مرد را دارای سهمی از هم میداند تلاش نموده تفکر پایاجنسیتی را در ادبیات از این طریق نمود ببخشد و فضایی را ایجاد نماید که آنچه زن و مرد و نیز زنانگی و مردانگی بعنوان نقش های که در اجتماع می پذیرند با تکیه بر سهمی که از هم دارند نه هر کدام به تنهایی به بیان نشسته شود.
میثم رجبی سال ۱۳۶۷ در شهرستان اسلام‌آبادغرب استان کرمانشاه متولد شده است و تاکنون کتابهای «مکتب پایایسم» و مجموعه فراروایت «مردی به وقت پیاده‌رو» را به رشته تحریر درآورده است.
نظر شما