حوادث چهارشنبه آخر سال در کردستان  ۵۲ مصدوم برجای گذاشت

آرزو فلاحی شامگاه سه شنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا، اظهار داشت: از این تعداد ۲۶ نفر بستری  و ۲۶ نفر هم پس از مداوای سرپایی ترخیص شدند.

وی افزود: از این تعداد مصدوم ۲۰ نفر به شهر سنندج اختصاص دارد که ۱۸ نفر نیاز به بستری داشتند و در مراکز درمانی این شهرستان تحت مداوا هستند.

 مدیر روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی کردستان گفت: حوادث چهارشنبه آخر سال در سقز ۲، قروه ۲،بیجار سه، بانه ۲، کامیاران چهار، دیواندره ۶و دهگلان ۱۳ مصدوم تا این لحظه داشته است.

فلاحی با بیان اینکه از مجموع مصدومان امشب ۱۴ نفر عابر پیاده و بقیه افراد استفاده کننده از مواد محترقه بوده اند، اضافه کرد: سوختگی، شکستگی دست آسیب به چشم و بریدگی اعضا از جمله آسیبهایی بوده که تا این لحظه ثبت شده است.

وی با بیان اینکه خوشبختانه بر اثر این حوادث تا کنون مورد فوتی در استان نداشته ایم، افزود: در بین آسیب دیدگان از کودک ۲ ساله تا فرد ۵۶ ساله به چشم می خورد ولی بیشترین تعداد مصدومان را جوانان و نوجوانان شامل می شوند.

حوادث چهار شنبه آخر سال در کردستان، سال گذشته ۱۰۲ مصدوم داشت.

۶ پایگاه ثابت و سه تیم سیار فوریتهای پزشکی امسال در کردستان رای خدمت رسانی به مصدومین آماده باش است. 

چهارشنبه‌سوری یکی از جشن‌های ایرانی است که در غروب آخرین سه‌شنبه، شب پیش از آخرین چهارشنبه ماه اسفند برگزار می‌شود و برافروختن و پریدن از روی آتش مشخصه اصلی آن است، این جشن اولین جشن از مجموعه جشن‌ها و مناسبت‌های نوروزی است که با برافروختن آتش و برخی رفتارهای نمادین دیگر، به‌ صورت جمعی در فضای باز درون و بیرون از خانه برگزار می‌شود.

برخی پژوهشگران واژه «سور» در ترکیب «چهارشنبه‌سوری» را به‌معنای «جشن» می‌دانند، در حالی که دیگر پژوهشگران «سور» را شکلی دیگر از «سرخ» می‌دانند مانند گل سوری به‌معنای گل قرمز ، سور در زبان لری و کردی به معنای سرخ است و آن را نشانه‌ای از سرخ‌بودن آتش یا سرخی و سلامتی فرد می‌دانند.

در قدیم، یک یا ۲ روز پیش از آخرین چهارشنبه سال، مردم برای گردآوری هیزم، بوته، خارشتر، برگ خرما (شهر خور)، علف هرز (گاوان) یا ساقه برنج (گیلان) به بیرون می‌رفتند و در بعدازظهر، پیش از شروع چهارشنبه‌ سوری، هیزم‌ها در حیاط خانه، یا خیابان یا میدان روستا یا شهر چیده می‌شوند و این هیزم‌ها در دسته‌هایی یک، سه، پنج یا هفت عددی (همیشه در عددی فرد) به فاصله چند متری از هم چیده می‌شوند، در غروب آفتاب یا اندکی پس از آن، هیزم‌ها آتش زده می‌شوند و مردان، زنان، و کودکان در حالی که «سرخی تو از من، زردی من از تو» می‌خوانند، از روی آن می‌پرند، اعتقاد بر این است که چنین کاری، آنها را در طول سال بعد از بیماری و بدبختی مصون خواهد داشت.