به گزارش ایرنا، ظهر دوشنبه بود، آفتاب بر پهنه آسمان کرمان، سخت و گرم می تابید آنچنان که حرارت هوا در نخستین روز از آخرین ماه بهار بر تشنگی‌مان مدام می افزود. همراه با مهدی بخشی دادستان مرکز استان کرمان، سید مجتبی حسینی مدیرکل زندان ها و اقدامات تامینی و تربیتی و پرویز سلیمانی دبیر انجمن حمایت از زندانیان استان بنا به برنامه قبلی روانه خانه سه تن از مددجویان زندان کرمان شدیم تا ببینیم چه گرفتاری هایی دارند؛ خانواده هایی که تعدادشان کم نیست و انجمن حمایت از زندانیان تاکید دارد این نهاد و مجموعه قضایی استان به تنهایی یارای کمک به این افراد را ندارند.
کمی از اذان ظهر گذشت که وارد منطقه موسوم به شهرک صنعتی کرمان شدیم؛ شهرکی حاشیه‌نشین با مردمی کم بضاعت و در بسیاری از موارد به‌شدت فقیر؛ خودرو حامل مسئولان قضایی و خبرنگاران در حاشیه کوره های آهک پزی جلو می رفت، هر چه پیش‌تر می رفتیم صحنه های بیشتری از فقر و بیش از آن نقصص های فرهنگی لابه لای انبوه خانه های بی در و پیکری که برخی آب و برق را به عاریه از همسایه یا تیر برق و لوله های کوچه و خیابان داشتند، نمایان می شد.
کمی جلوتر خودرو دادستان وارد کوچه ای شد که در انتهایش یک خانه با دری نیمه‌باز انتظار ورود مهمانانی را می کشید. خانه ای خاکی با ۲ اتاق در انتهای حیاط؛ درِ کوچک آبی رنگی که پرده سفید ژنده ای بر ورودی آن نصب شده بود و محل ورود به اتاق های خانه بود.
دادستان، رییس زندان های کرمان و دبیر انجمن حمایت از زندانیان کرمان قبل از بقیه با دعوت صاحبخانه که زنی میانسال می نمود وارد خانه شدند و بعد هم خبرنگاران یکی پس از دیگری به آنجا رفتند؛ اتاقی که به اندازه یک گام در گودی قرار گرفته بود.
وسط اتاق زیرانداز نخ‌نمایی بر روی موکت نازکی پهن شده بود، صاحب خانه جلو در ورودی اتاق دیگر که به اتاق اول وصل بود نشست و ۲ پسر نوجوانش که "علی" و "امیرمهدی" نام داشتند ۲ طرفش نشستند.
زن در حالی که سعی داشت از فرصت حضور دادستان و سایر مسئولان در خانه اش استفاده کند، یک به یک مشکلاتش را در شرایط نبود همسرش شمرد.
دادستان از شرایط زندگی و چند و چون مشکلات آنان از مادر خانواده خبر گرفت و برای رفع برخی مشکلات خانواده با مشورت دیگر مسئولان برنامه ریزی کرد.
مادر خانواده که همسرش به جرم حمل مواد مخدر به سه سال حبس محکوم شده یکی از مشکلاتش را نداشتن اتاقی مناسب و ایمن برای زندگی عنوان کرد و از مسئولان خواستار کمک در رفع این مشکل شد. دادستان کرمان نیز برای جلب حمایت کمیته امداد با مدیرکل این نهاد در استان تلفنی تماس گرفت و خواستار مساعدت و کمک به ساخت منزل این خانواده شد که البته با پاسخ مثبت وی روبه رو شد.
دادستان که در ساخت منزلی مستحکم برای خانواده مددجو مصمم بود از مدیرکل کمیته امداد کرمان خواست زودتر دست به کار شود و اعلام کرد حاضر است هر کاری برای تامین این مهم انجام دهد حتی اگر کارگری باشد.
بوی گازی که به واسطه وصل کپسول گاز توسط مادر خانواده در اتاق پیچیده بود، توجه دادستان را جلب کرد و دلیل این مهم را از مادر خانواده جویا شد وی نیز گفت خانه لوله کشی گاز ندارد و برای پخت و پز از کپسول گاز استفاده می کنیم. دادستان رو به مادر از وی خواست در نبود همسرش از فرزندان مراقبت کند تا همسرش به خانه برگردد.
زن لب به گلایه گشوده بود آنطور که از زمان بودن همسرش در خانه هم شکایت می کرد و می گفت: همان زمان هم من و بچه ها را اذیت می کرد و برای امرار معاش خانه کاری انجام نمی داد. ادامه داد: یک روز که سعی داشتم برای ترک مواد مخدر او را روانه کمپ کنم برای سومین بار با مقداری مواد مخدر دستگیر و روانه زندان شد.
دادستان هم از دلتنگی های پدر خانواده در زندان به مادر خبر داد و گفت: به طور حتم او نیز پشیمان و دلتنگ خانواده است.
وی همچنین رو به فرزندان این مددجو گفت: اگر در مدرسه مشکلی دارید که قبل از این به پدرتان می گفتید، الان به دلیل نبودن پدر در کنارتان به من بگویید. زمانی پدر خانواده در زندان است فرزندان باید توسط نهادهای حمایتی حمایت شوند تا فراغ بال داشته باشند و با آسودگی خیال درس بخوانند.
بخشی، از مددکار و سایر مسئولان مرتبط با خانواده مددجویان خواست که مشکلات این خانواده ها را به وی انتقال دهند تا برای رفع آنها تلاش کند و این مهم را از نظر شرعی نیز بر گردن آنان دانست.
بعد از اهدای کمک های حمایتی با خانواده مددجوی اول خداحافظی کردیم و راهی منزل دوم شدیم.
دخترکی در انتظار آزادی پدر
خانه ای با حیاطی خاکی و یک اتاق مستطیل شکل در یکی از کوچه های شهرک صنعتی کرمان، دومین مقصد دادستان بود. بعد از در زدن، زنی جوان در حالی که دست دخترکی حدود چهار ساله را در دستش گرفته بود، در را گشود و همه را دعوت به داخل کرد. دخترک که عروسک پارچه‌ایش را محکم در آغوش گرفته بود سعی می کرد از تیررس نگاه دیگران با قرار گرفتن پشت سر مادرش پنهان شود.
اتاقی مستطیل شکل با پرده ای که از وسط به دو نیم پاره شده بود در گوشه سمت راست خانه خودنمایی می کرد، همه به دعوت زن وارد اتاق شدیم اتاقی که توسط ۲ قالی در وسط و تشکچه هایی در اطراف مفروش شده بود و انتهایش را با جداسازی و دیوارکشی به آشپزخانه تبدیل کرده بودند.
همه نشستند و زن که حالا قرار است همسرش را به دلیل ارتکاب به سرقت سه سال در کنارش نداشته باشد بلافاصله بعد از دیدن جمعیت، لب به شکایت گشود؛ وی که بعد از به دنیا آوردن ۲ پسر که در خانه مادربزرگشان روزگار می گذراندند و یک دختر، بارداری چهارمش را تجربه می کرد، از سنگینی مخارج و هزینه های مراجعه به پزشک و دردهایش سخن گفت.
مدیرکل زندان‌ها و اقدامات تامینی و تربیتی استان کرمان نیز از وی خواست هزینه های مراجعه به پزشک را از طریق انجمن حمایت از زندانیان تامین کند و در این راستا به وی قول مساعد داد.
زن باز از کمبودهایش گفت و مسئولان حاضر در جلسه برای رفع آنها هم اندیشی کردند.
بعد از اهدای کمک های حمایتی، از این خانواده نیز خداحافظی کردیم و به سمت سومین خانه که در محله سرآسیاب فرسنگی یا همان بیرم آباد قرار داشت روانه شدیم.
در خانه باز بود و مردی جوان که گویا به‌تازگی قرار وصلت با دختر این خانه را داشت به استقبال آمد و جمعیت را به داخل خانه هدایت کرد. برای رسیدن به اتاق های خانه باید از دالانی کاهگلی و نَمور با دیوارهایی فروریخته می گذشتیم. پایم را که به داخل دالان گذاشتم بوی بدی مشامم را آزرد. به سختی از دالان گذشتم و به حیاط کثیفی رسیدم که بیش از دالان بو می داد و اتاق هایی مخروبه دور تا دور آن را احاطه کرده بودند.
حوض آبی‌رنگ کثیفی که وسط حیاط و درختی که سمت راست حیاط خانه قرار گرفته بود از روزگار پررونق و رفت و آمدهای زندگی‌بخش این خانه حکایت می کردند از روزگاری نه چندان دور که زندگی در این خانه جریان زیبایی داشته است اما انگار گذر زمان با خشت های این خانه مانند اهالی فعلی آن خوب تا نکرده و گرد فرسودگی را بر سر و رخ در و پنجره و حتی اتاق های آن نشانده بود.
خانه ای که حالا از بد روزگار یک اتاق نمور، تاریک و بد بویش به خانواده ای کرایه داده شده بود که سرپرستش به جرم حمل مواد مخدر به حبس محکوم بود و مادر خانواده نیز به دلیل تصادف پایش شکسته و در بستر بیماری بود.
از فرط بوی بد، برای وارد شدن به اتاق اکراه داشتم، یخچالی قدیمی که به گفته مادر خانواده خراب بود در ورودی اتاق رها شده بود؛ درِ یخچال را باز کردم خاموش و خالی در حالی که یک جفت کفش مردانه در فریزرش جا خوش کرده بود و به مشکلات بی انتهای اهالی خانه، شاید لبخند می زد یا داشت گریه می کرد.
دلیل گذاشتن کفش ها را در فریزر یخچال نفهمیدیم، شاید اهالی خانه برای کاستن از آن‌همه رنج و بی پولی و آوردن خنده بر لب هایشان این کار را کرده بودند و شاید هم می خواستند پیغام دیگری را به بازدیدکنندگان انتقال دهند.
کفش هایم را در آوردم و وارد اتاقی کوچک شدم؛ کف نمور اتاق تو ذوق می زد با بوی بد فضای اتاق که همه جای خانه را در بر گرفته بود؛ زن سمت چپ اتاق روی پتویی نخ‌نما نشسته و پای شکسته اش را دراز کرده بود.
او که آماج مشکلات دست از سرش بر نمی داشتند به ماندن در اتاق کوچک بدبو و نمور با حضور دخترش که به دلیل مشکلات از همسرشان جدا شده بود زندگی می کرد.
زن همانطور که در بستر نشسته بود به پایش اشاره کرد و از مشکلاتش در وانفسای نبودن همسرش سخن گفت؛ از تصادفش با یک خودرو و متواری شدن راننده خبر داد و گفت: در تامین هزینه های درمان پایم هم مانده ام.
دادستان کرمان از همراهانش خواست برای ارسال پرونده پزشکی زن به منظور گرفتن دیه پایش وی را یاری و همراهی کنندو پرونده را برای وی ارسال کنند.
زن از وجود پنج فرزندش خبر داد و گفت: یکی از دخترها از همسرش جدا شده و حالا در کنار من زندگی می کند.
همانطور که زن از ناگفته های دردناکش می گفت، تلفن کوچکش زنگ خورد، آن را برداشت و به مانیتورش نگاهی انداخت و حرفش را قطع کرد، سپس با نگرانی دوباره ادامه داد: صاحب خانه است کرایه اش عقب افتاده، پیغام داده در خانه را قفل می کند.
زن در حالی که بغض راه گلویش را بسته بود ادامه داد:» دخترم یکی از اتاق های همین خانه را با ۳۵۰ هزار تومان کرایه کرده بود اما او هم به دلیل ناتوانی در پرداخت کرایه اتاق را خالی کرد و حالا همه در یک اتاق زندگی می کنیم.
مدیرکل زندان از زن خواست گوشی را به وی بدهد تا با صاحب خانه در مورد چهار ماه کرایه عقب افتاده صحبت کند. وی در مورد پرداخت کرایه های عقب افتاده همسر این مددجوی زندان کرمان نیز با مددکار وی صحبت کرد.
زن خواستار تهیه یک یخچال برای خانواده اش نیز شد که دادستان برای تهیه آن قول مساعد داد.
استمداد دادستان از رسانه ها برای همراهی در راه اندازی یک پویش
دادستان کرمان بعد از بازدید از خانواده سه مددجوی زندان های کرمان و بررسی مشکلات این افراد از ادامه دار بودن این سرکشی ها خبر داد و گفت: در بازدیدهای بعدی از خیران نیز برای همراهی و کمک به خانواده زندانیان دعوت می کنیم.
بخشی افزود: به طور قطع خیران زمانی که وضعیت نامناسب خانواده مددجویان را از نزدیک ببینند بیش از پیش کمک خواهند کرد.
وی از نماینده عالی دولت در استان کرمان، کمیته امداد امام خمینی، بهزیستی و نهادهای مرتبط نیز خواست در راه رفع مشکلات خانواده مددجویان به انجمن حمایت از زندانیان کمک کنند.
بخشی با اشاره به اینکه تعداد خانواده های بی بضاعت مددجویان زندان های استان کرمان زیاد است و انجمن حمایت به‌تنهایی نمی تواند نیازمندی های موجود را بر طرف کند تصریح کرد: پویشی با همکاری رسانه ها راه اندازی می شود و از طریق این پویش جاهایی که نیاز به ایجاد ساخت و ساز و ایجاد سرپناه برای خانواده های نیازمند مددجویان زندان ها باشد شماره حساب اعلام می شود تا ماهانه یا فصلی نسبت به اقدامات انجام شده نیز اطلاع رسانی صورت گیرد.
وی اظهار داشت: رسانه ها وظیفه سنگینی در راه اندازی و اطلاع رسانی این پویش دارند تا خیران در آن جذب شوند، زیرا خانواده و فرزندان مددجویان بی بضاعت زندان ها هیچ تقصیری ندارند لذا باید از تمام توان برای کمک به این افراد استفاده کرد.
وقتی خانواده زندانیان را ترک کردیم، خلق و خوی متغیر هوای بهار، در نخستین روز آخرین ماهش، خودش را در آسمان کرمان نشان داد؛ در کوتاه ترین زمان ممکن ابرهای تیره آسمان را فرا گرفتند، خورشید در پس ابرها نهان شد و آسمان غرشی کرد و کمی بعد قطره های باران از پس بغض ترک خورده ابرها، پرصلابت، باسخاوت، مهربان و بی صدا بر پهنه بیکران هستی باریدند و مرا به یاد این بیت شعر انداختند: باران که شدی مپرس این خانه کیست، سقف حرم و مسجد و میخانه یکیست" و امیدوار به اینکه با راه اندازی پویشی برای کمک به خانواده زندانیان کرمان، خیران نیز در این مسیر همراهی کنند، مناطق حاشیه شهر کرمان را ترک کردیم.
نظر شما